Πίσω απ' τα βραβεία...

Όταν η τέχνη των λαϊκών ανθρώπων, των περιθωριακών και των προσφύγων συνάντησε τα χλιδάτα σαλόνια της Eurovision. 

Κι η τέχνη αυτή ονομάζεται ρεμπέτικο. Πολλοί έγραψαν γι’ αυτό, πολλοί το τραγούδησαν, πολλοί το εξύμνησαν, πολλοί το λάτρεψαν, κάποιοι του έβαλαν ταφόπλακα στο βωμό του πλέον εμετικού και άχρηστου ευρωπαϊκού πανηγυριού, της πλέον ξεπουλημένης, σαχλής φιέστας με τίτλο «Eurovision song contest».

Ο νεκροθάφτης: Αγάθων Ιακωβίδης (Τρίζουν τα κόκκαλα του Βαμβακάρη) 

Η παρέα του: Koza Mostra 

Με ένα μείγμα λοιπόν δύο εξαιρετικών μουσικών ειδών (ρεμπέτικο και Balkan), οι ντόπιοι καλλιτέχνες μας ξεφτίλισαν τα δύο αυτά είδη, που πολλοί αγαπάμε και ακούμε. Δικαίωμά τους βέβαια, να ξεπουλάνε τη μουσική (τους; Όχι, δεν είναι μουσική τους). Αυτός είναι και ο ρόλος τους. 

Όσο για όλους εμάς, που αγαπάμε και τη βαλκανική και τη ρεμπέτικη μουσική, δεν έχουμε καμία όρεξη να ακουμπάμε αυτά τα λίγα, που μας έχουν απομείνει σε κάτι τραγουδιστές σαν και δαύτους, που το μόνο πράγμα, στο οποίο διαφέρουν από τον Παντελίδη και το Χατζηγιάννη είναι η μουσική, γιατί στη νοοτροπία και το lifestyle είναι το ίδιο καρνάβαλοι. Εμείς, αν θέλουμε και μπορούμε να τα ακουμπήσουμε κάπου, θα ‘ναι σε αυθεντικούς καλλιτέχνες και μπάντες και όχι σε χαζοχαρούμενες ντίβες. 

Σκατά στον οχετό της Eurovision και σε κάθε υποτιθέμενο «εναλλακτικό», «λαϊκό» καλλιτέχνη, που ξεφτιλίζει τέτοιες μουσικές.

Η μόνη αξιόλογη στιγμή αυτού του εμετικού πανηγυριού ήταν η παρακάτω: 

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤ, ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ:

ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΙ ΑΝΕΡΓΙΑ

όσοι δεν γνωρίζετε, ρίξτε μια ματιά εδώ

πηγή: Résistance Toujours