Σκουπίζοντας τα δάκρυα για την “Εστία”

Eξι εργαζόμενοι στο ιστορικό βιβλιοπωλείο διηγούνται μια διαφορετική εκδοχή για το λουκέτο: μια ιστορία κακοδιαχείρισης που δεν έχει σχέση ούτε με την κρίση ούτε με τον πολιτισμό…

Του Δημήτρη Αγγελίδη

Μπορεί το ιστορικό βιβλιοπωλείο της «Εστίας» να έκλεισε, όμως έξι εργαζόμενοί του, που βρίσκονται σε επίσχεση από τον Σεπτέμβριο και έχουν κλείσει χρόνο απλήρωτοι (από τον περασμένο Απρίλιο), δεν απολύθηκαν ποτέ. Ούτε τους ενημέρωσε ο εργοδότης για το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου, στο οποίο αφιέρωσαν τόσα χρόνια εργασίας, με απαράμιλλη γνώση και μεράκι («κινητές βιβλιοθήκες» τούς ονομάζει ο Τύπος). Την είδηση την είδαν στα Μέσα Ενημέρωσης, μαζί με τα δάκρυα συντακτών και ανθρώπων των Γραμμάτων για το νέο πλήγμα που κατάφερε, είπαν οι περισσότεροι, η κρίση στον πολιτισμό. Οι ίδιοι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι διηγούνται μια διαφορετική εκδοχή: μια ιστορία κακοδιαχείρισης που δεν έχει σχέση ούτε με την κρίση ούτε με οποιαδήποτε έννοια πολιτισμού.

“H κρίση ήταν άλλοθι”

«Καλά τα δάκρυα για το κλείσιμο της “Εστίας”, αλλά το βιβλιοπωλείο παρέπαιε τόσο καιρό. Και αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα έξω από τα δόντια, η κρίση ήταν ένα πολύ ευνοϊκό άλλοθι. Γιατί μπόρεσαν να το κλείσουν χωρίς να ματώσει ρουθούνι και να ισχυριστούν κιόλας ότι είναι θύματα της κρίσης», λένε κάποιοι από αυτούς στην «Εφ.Συν.».

Σύμφωνα με τη νομική θέση, που έχουν εκφράσει δημοσίως στο δικόγραφο κατά της εταιρείας οι επισχεσίες εργαζόμενοι, η αντίστροφη μέτρηση για το βιβλιοπωλείο άρχισε πολύ πριν από την κρίση, από το 2007, μετά τον χωρισμό του Ομίλου «Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ» σε δύο εταιρείες: μία για τις εκδόσεις και μία για το βιβλιοπωλείο. «Η διαφοροποίηση και η σύσταση του βιβλιοπωλείου της Σόλωνος ως ανώνυμης εταιρείας έγινε για να απορροφήσει τις ζημιές και να παραγράψει τα εργασιακά δικαιώματα. Ο Ομιλος “Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ” είναι στην πραγματικότητα ο εργοδότης», μας λένε.

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της επιχείρησης, ισχυρίζονται, ήταν πάντα ο συνδυασμός εκδόσεων και βιβλιοπωλείου σε μία επιχείρηση και σε ένα χώρο. Εξού και το βιβλιοπωλείο έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως τόπος συνάντησης συγγραφέων, που με τις συζητήσεις τους έδιναν παλμό στη λογοτεχνική ζωή της Αθήνας. Αλλά σήμερα, την ώρα της πληρωμής των χρεών προς τους εργαζόμενους, η επιχείρηση θυμάται πως η υγιής εταιρεία, οι εκδόσεις, που συνεχίζει απτόητη τις δραστηριότητές της, δεν έχει καμία σχέση με την εταιρεία που χρωστά, το βιβλιοπωλείο που έκλεισε. Τι κι αν ψιθυριζόταν, από την ώρα του χωρισμού του ομίλου, ότι το βιβλιοπωλείο δεν πάει καλά; Τι κι αν η εταιρεία δεν έχει δημοσιεύσει ισολογισμούς από το 2009; Τι κι αν οι καθυστερήσεις στις πληρωμές και τα έναντι είχαν αρχίσει από το 2008; Οι εργαζόμενοι θυμούνται ακόμη τις φρούδες ελπίδες που τους έδιναν οι εργοδότες, ζητώντας τους να βάλουν πλάτη: «Περάσαμε Μικρασιατική Καταστροφή, Κατοχή, χούντα και δεν κλείσαμε. Δεν θα κλείσουμε ούτε τώρα, θα το παλέψουμε», τους έλεγαν.

Οι πιο φιλύποπτοι υποψιάζονται τώρα πως ούτε καν το πάλεψαν. «Φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Τους δόθηκε ένα μεγάλο όνομα, μια μεγάλη ιστορία, που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τη διαχειριστούν», λένε.

Η «Εφ.Συν.» προσπάθησε να επικοινωνήσει τόσο με την εταιρεία όσο και με εργαζόμενους που δεν είχαν κάνει επίσχεση για να έχει και τη δική τους εκδοχή, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Δικαστήρια

Οπως και να έχει, το μεγάλο κανόνι που βάρεσε το βιβλιοπωλείο μόνο με τον πολιτισμό δεν μπορεί να έχει σχέση. «Προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε για τα στοιχειώδη. Να μας δώσουν σωστές βεβαιώσεις αποδοχών, να μας δώσουν τα μηνιαία εκκαθαριστικά σημειώματα για την Εφορία. Ούτε κι αυτό έγινε. Κάναμε δικαστήριο και δεν είχαν την ευαισθησία να μας δώσουν ένα μέρος των χρημάτων. Τώρα, ούτε καν μας απολύουν, να ξέρουμε ότι είμαστε απολυμένοι, ότι θα πάρουμε αποζημίωση, ότι θα γραφτούμε στον ΟΑΕΔ. Μας αναγκάζουν να κάνουμε συνεχή δικαστήρια, με το κόστος που συνεπάγεται αυτό», λένε οι επισχεσίες εργαζόμενοι.

09/04/2013  

Αναδημοσίευση απο την ηλεκτρονικη Εφημερίδα των Συντακτών