Αναδημοσίευση απο το περιοδικό "alfa greek australian magazine"
Του Λάμπρου Παπαδόπουλου (Campelltown)
Σε πρωτοσέλιδο χρονογράφημα του με τίτλο "Αποκαλυπτήρια" (27.3.1932), ο "Ριζοσπάστης" έβαλε τον (μαρμάρινο) Αγνωστο Στρατιώτη να συνομιλέι το βράδυ της τελετής με τους περαστικούς. Το αντιμιλιταριστικό κήρυγμα του συνιστά μια εναλλακτική ματιά πάνω στο γεγονός, εμπνευσμένη απ τα τραυματικά βιώματα εκατοντάδων χιλιάδων φαντάρων της "ένδοξης δεκαετίας" 1912-1922:
"Ημουν ένας εργάτης , ένας αγρότης, ενας φτωχός διαννοούμενος. Στην ζωή μου με πήγαιναν του κλώτσου και του βρόντου. Πείνασα, δίψασα, γύρισα γυμνός, ταπεινώθηκα, χρεώθηκα διώχτηκα απο την δουλειά μου.
Τέλος με φωνάξανε φαντάρο για να υπερασπίσω, λέει την πατρίς. Πήγα χωρίς το θέλημα μου. Και κείνοι το ξέρανε πως χωρίς το θέλημα μου πήγα. Γι αυτό με σφίξανε μέσα στην τρομοκρατία, την πίο άγρια. Σούζο! Να μη σκεφτώ , να μη μιλήσω. Δεν ήμουνα για αυτούς παρά ένα φονικο μηχάνημα, σαν το τουφέκι μου, που έπρεπε να σκοτώνω τον εχθρό. Κι αν τόφερνε η περισταση να σκοτωθώ, έπρεπε ναδινα την ζωή μου πρόθυμα κι αδιαμαρτύρητα. Ημουνα το πολύ-πολύ ένα ζώο.. Τι αξία είχα; Τομάρι... Φονικό μηχάνημα και κρέας για το κανόνι του εχθρού.
Κι όταν εγώ , κάτω απο την βία και την τρομοκρατία, σερνόμουνα πάνω στα ματωμένα πεδία των μαχών, πίσω μου στο σπίτι μου πεινούσαν. Τα παιδιά μου,κι η γυναίκα μου, η μάνα κι ο πατέρας μου. Ο πλούσιος γείτονας έβρισκε πως η αδελφή μου έχει νόστιμο κρέας και η γυναίκα μου όμοργα μάτια. Δεν αργούσε να αναλάβει την "προστασία" τους μέσα στο πλούσιο κρεβάτι του...
Σκοτώθηκα έτσι, όπως ένα μυρμήγκι σκοτώνεται κάτω απο το παπουτσι ενός που περνάει... τόσο ήμουν ασήμαντος στη ζωή γι αυτούς... Ενας λιγότερος! Στείλανε θαρρώ κάποιο γράμμα στο σπίτι μου, πως πέθανα σαν ήρωας και οι γυναίκες του σπιτιού μου δινότανε σαν πόρνες! Τέτοιο τομάρι λοιπόν ήμουν στην ζωή μου, χωρίς καμμιά εχτίμηση, χωρίς καμμιά υπόληψη!
Τώρα πως βρέθηκα ξάφνου τόσο σπουδαίος, που μου κάνανε παράτες, να μου βγάνουν λόγους και να μου καταθέτουνε στεφάνους;
Δεν είναι ωστόσο μυστήριο το πράγμα, όσο θα φαινότανε. Για τη μάζα των κουτών, τους χρειάζεται να δείχνουν πως μ΄ έχουν σε τέτοια τιμή και υπόληψη. Αυριο στο νέο πόλεμο που ετοιμάζουν θα καλέσουν και νέα κορόϊδα θα πάνε , όπως εγώ. Κι άλλους να σκοτωθούνε. Γι αυτά τα μελλοντικά τραγιά, χρειάζεται να δείχνουνε πως με τιμούνε και με θεωρούν ήρωα... Στο βάθος δεν έπαψαν ποτέ να με θεωρούν ένα ηλίθιο, που χάθηκα γι αυτούς, κι αν μάθαιναν τώρα τι σας λέω θα μ΄ έστελναν στρατοδικείο..."
Υ.Γ. Το 1932 ήταν 3 χρόνια μετά την παγμόσμια οικονομική κρίση του 1929 , το μεγάλο κράχ. Οι άνθρωποι μαθαίνουν και απο τα καλά και απο τα κακά πρότυπα. Απο τα καλα το τι πρέπει να κανουν και απο τα κακά το τι δεν πρέπει να κάνουν.
Κι όταν εγώ , κάτω απο την βία και την τρομοκρατία, σερνόμουνα πάνω στα ματωμένα πεδία των μαχών, πίσω μου στο σπίτι μου πεινούσαν. Τα παιδιά μου,κι η γυναίκα μου, η μάνα κι ο πατέρας μου. Ο πλούσιος γείτονας έβρισκε πως η αδελφή μου έχει νόστιμο κρέας και η γυναίκα μου όμοργα μάτια. Δεν αργούσε να αναλάβει την "προστασία" τους μέσα στο πλούσιο κρεβάτι του...
Σκοτώθηκα έτσι, όπως ένα μυρμήγκι σκοτώνεται κάτω απο το παπουτσι ενός που περνάει... τόσο ήμουν ασήμαντος στη ζωή γι αυτούς... Ενας λιγότερος! Στείλανε θαρρώ κάποιο γράμμα στο σπίτι μου, πως πέθανα σαν ήρωας και οι γυναίκες του σπιτιού μου δινότανε σαν πόρνες! Τέτοιο τομάρι λοιπόν ήμουν στην ζωή μου, χωρίς καμμιά εχτίμηση, χωρίς καμμιά υπόληψη!
Τώρα πως βρέθηκα ξάφνου τόσο σπουδαίος, που μου κάνανε παράτες, να μου βγάνουν λόγους και να μου καταθέτουνε στεφάνους;
Δεν είναι ωστόσο μυστήριο το πράγμα, όσο θα φαινότανε. Για τη μάζα των κουτών, τους χρειάζεται να δείχνουν πως μ΄ έχουν σε τέτοια τιμή και υπόληψη. Αυριο στο νέο πόλεμο που ετοιμάζουν θα καλέσουν και νέα κορόϊδα θα πάνε , όπως εγώ. Κι άλλους να σκοτωθούνε. Γι αυτά τα μελλοντικά τραγιά, χρειάζεται να δείχνουνε πως με τιμούνε και με θεωρούν ήρωα... Στο βάθος δεν έπαψαν ποτέ να με θεωρούν ένα ηλίθιο, που χάθηκα γι αυτούς, κι αν μάθαιναν τώρα τι σας λέω θα μ΄ έστελναν στρατοδικείο..."
Υ.Γ. Το 1932 ήταν 3 χρόνια μετά την παγμόσμια οικονομική κρίση του 1929 , το μεγάλο κράχ. Οι άνθρωποι μαθαίνουν και απο τα καλά και απο τα κακά πρότυπα. Απο τα καλα το τι πρέπει να κανουν και απο τα κακά το τι δεν πρέπει να κάνουν.
Posts
0 σχόλια:
Post a Comment