Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
Δικηγόρος-αρθρογράφος
e-mail: athanasiadis.g@hotmail.com
0411224189
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Αφιερωμένο σε μια γιαγιά 79 ετών στην Ελλάδα
που περιμένει το «νόστιμον ήμαρ» της επιστροφής μου στη Πατρίδα
στην Ευμορφίλη Αθανασιάδου .... την μητέρα μου!
Το γλυκό ρυτιδιασμένο πρόσωπο απο τα σημάδια του χρόνου και το κάλυμμα κεφαλής σε χρώμα λευκό πιά, είναι οτι απέμεινε απο τα πλούσια κατάμαυρα μαλλιά της και η φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου...
Να προσέχεις παιδί μου, να τρώς, μην αρρωστήσεις!!!.
Μεγάλωσα και έγινα και εγώ μεσήλικας, πατέρας δύο παιδιών. Επαναλαμβάνω και εγώ τώρα πλέον αυτά τα ίδια λόγια που ακούω...
Να προσέχετε παιδιά, να προσέχετε!!!
Ανακύκλωση συναισθημάτων, ανακύκλωση τρόπου ζωής, λές και πέρασε σε μένα εκείνο το πράμα που το άκουγα νέος και απαντούσα με ένα ... ώχ! Πάλι τα ίδια, βαρέθηκα να τ ακούω!! αλλά αυτήν την απάντηση εισπράττω τώρα και εγώ, αλλα χαμογελώ με κατανόηση, γιατι τώρα ξέρω... αλλα όμως δεν λέω Ωχ! Πάλι τα ίδια... Απαντώ και της λέω, μη στεναχωριέσαι μαμά, καλά είμαι... τι να της πώ της έρημης που ζεί στην μοναξιά και στη έλλειψη, ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσω, εκείνο το να τρώς παιδί μου... με την έννοια που το λέει εκείνη σε μένα, γιατί πιά σύντροφοι της ζωής μου θα είναι τα ζάχαρα και οι χοληστερήνες...
Πως να απαλύνω και να σβήσω την έλλειψη του παιδιού της που αισθάνεται γιατί είναι μάνα, ενώ συγχρόνως την ίδια έλλειψη αισθάνομαι και εγώ για εκείνην αλλα και για τα δικά μου παιδιά πίσω στην Ελλάδα;
Πώς να το καταλάβει η γιαγιούλα εκείνη, στην Αθήνα, που έχει βάλει σε πρώτη θέση στο «σύνθετο» του καθιστικού της την φωτογραφία ενός χρονιάρικου μωρού με ξανθές μπούκλες, μια παλιά ασπρόμαυρη, που με την τεχνολογία έγινε έγχρωμη και λέει σε όποιον την επισκέπτεται ... ο γυιός μου... για εκείνη εκείνος είναι ο γυιός της, εκείνο το μωρό που γεννήθηκε πριν μισό αιώνα και τώρα αυτό που έχει μείνει απο εκείνο, είναι ένας ώριμος μεσήλικας που απώλεσε και τις μπούκλες και ότι σχετικό με αυτές...
Την μητέρα, λοιπόν τιμούμε, την μητέρα μου, την μητέρα όλων μας, την μητέρα της ανθρωπότητας, την μάνα γή, την Θεά Μητέρα που δίνει ζωή, ανασταίνει ζωή και που έχει αποφασίσει την ιερή στιγμή της μητρότητας να αφαιρέσει την καρδιά της απο το σώμα της και να την βγάλει έξω να την χαρίσει στο ίδιο της το δημιούργημα...
Στο παιδί της!
Η μεγάλη μητέρα όλων μας, η θεά Δήμητρα (μητέρα Γή)
Πρώτη μεγάλη μητέρα λατρεύτηκε στην αρχαιότητα η Γαία, για να παραλάβει τα σκήπτρα της λατρείας απο αυτήν η Ρέα και στην συνέχεια η Θεά Δήμητρα. Οι Ελληνες, μάλιστα έδωσαν στην σεπτή θεά και το όνομα εκείνο που θεώρησαν ότι της ταίριαζε, εφόσον ήταν εκείνη που έδινε την ζωή, τους έτρεφε, τους φιλοξενούσε στην αγκαλιά της όσον ζούσαν και που δεχόταν το νεκρό τους σώμα όταν έφευγαν απο την ζωή. Δήμητρα, σημαίνει Γή Μητέρα, απο το δωρικό Δάς ή Γάς , που αποδίδει την έννοια της γής, και την λέξη μήτρα, μητέρα που αποδίδει την έννοια της μητρότητας και της ίδιας της ζωής. Δάς Μήτερ αποκαλούνταν η Θεά, Δήμητρα. Θεά η Δήμητρα, αδελφή του Δία, κόρη της Ρέας και του Κρόνου. Κόρη αποκτά η ιδια την Περσεφόνη, την οποία άννομα ερωτεύτηκε ο Πλούτων, αδελφός της Δήμητρας , ο σκοτεινός Βασιλιάς του κάτω κόσμου του Αδη. Ανοίγει την γή και κλέβει την Περσεφόνη... Αβάσταχτος ο πόνος της μάνας, γυρίζει η θεά σαν γριά μαυροφορεμένη πάνω στην γή, ψάχνοντας το σπλάχνο της το παιδί της. Ξεριζώνεται η καρδιά της, ξεραίνεται η γή, παύει να ανθίζει, δυστυχία, πείνα και λιμός απλώνεται στην ανθρωπότητα. Καταριέται η μάνα Θεά και καθισμένη σε ένα πηγάδι, το Καλλίχορον φρέαρ της αποκαλύπτεται το μυστικό. Ο Ζεύς, ζητά απο τον αδελφό του την επιστροφή της κόρης Περσεφόνης. Η λύση βρίσκεται στην παραμονή της κόρης στην Γή κοντά στην μητέρα της έξι μήνες το χρόνο. Είναι οι μήνες της άνοιξης και του θέρους, που η γή ανθοφορεί καρπίζει και ζεί και μαζί μ αυτήν η ανθρωπότητα. Είναι χαρούμενη, η μάνα Δήμητρα και διατάζει παίρνοντας την πλήρη θεϊκή της μορφή να γίνει μεγάλος ναός προς τιμή της και γιορτές – μυστήρια στον ιερό χώρο τότε της Ελευσίνας. Η ίδια η Θεά παρακάτω στο αρχαίο κείμενο ζητά να κτίσουν ναόν και βωμόν πάνω απο το καλλίχορον φρέαρ!
«Είμί δέ Δήμητηρ τιμάοχος, ήτε μέγιστον
άθανάτοις θνήτοισί τ΄όναρ καί χάρμα τέτυκται.
Άλλ΄ άγε μοι νηόν τε μέγαν καί βωμόν ύπ΄αύτώ
Τευχόντων πάς δήμος ύπαί πόλιν αίπύ τε τείχος,
Καλλίχορου καθύπερθεν, επί προύχοντι κολονώ.
Όργια δ΄αυτή έγών ύποθήσομαι, ώς άνέπειτα
Εύαγέως έρδοντες έμόν νόον ίλάσκοισθε.»
(αποσπασμα απο Ομηρικό ύμνο στην Δήμητρα)
Η ζωή παίρνει χρώμα και η χαρά απλώνεται στην γή, τους μήνες που η κόρη ειναι μαζί με την μάνα. Βαρύς χειμώνας και κρύο, η ζωή νεκρώνεται κατά την διάρκεια του χειμώνα, όλα παγώνουν, εκφράζοντας έτσι τον βαρύ πόνο της μάνας Δήμητρας, για την επιστροφή της κόρης στο σκοτεινό βασίλειο του Αδη. Η εναλλαγή της ζωής και του θανάτου, του θρήνου και της χαράς της μάνας, ή ίδια η ζωή, εκφράζονται μέσα από το δράμα και την χαρά της Θεάς Δήμητρας, της μάνας Δήμητρας, της μητέρας όλων μας , της μητέρας Γής!
Πολύς ο θρήνος για την μάνα που χάνει το παιδί της, ουρλιαχτό που ξεσκίζει τους ουρανούς και ραγίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Η σχέση μάνας και παιδιού, αυτή η μοναδική σχέση, που στα ανθρώπινα αγγίζει την τελειότητα. Μικροί οι άνθρωποι, για να κατανοήσουν το θαύμα των θαυμάτων. Η αυτοθυσία δεν είναι απλά χαρακτηριστικό, είναι το modus vivendi για να αποδοθεί η σχέση αυτή. Μάνα που θρήνησε η Δήμητρα και ξεράθηκε η γή, νέκρωσε η ίδια η ζωή, με τον χαμό της Κόρης. Αλλη μάνα, δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού της και τον ακολούθησε στο κόσμο που νομισε ή ίδια ότι ήταν ο γυιός της. Η Αντίκλεια η μυθική μάνα του Οδυσσέα. Χρόνια και χρόνια περιμένει στην Ιθάκη την επιστροφή του γυιού της, μαζί με την νύφη της Πηνελόπη και τον εγγονό της Τηλέμαχο. Η ίδια η παρουσία της συνέχειας του γυιού της δηλαδή ο εγγονός της, δεν μπορεί να γιάνει τον πόνο της και τον σπαραγμό της, όταν βλέπει να γκρεμίζονται τα όνειρα τηςγια την επιστροφή του χαμένου της παιδιού που γι αυτήν δεν θάρθει ποτέ. Κοιτάζει το πέλαγος απο το παράθυρο της κάθε μέρα και ούτε πουλί δεν της λέει τίποτα για τον χαμένο γυιό. Ο Οδυσσέας, εκφράζει γι αυτήν το απραγματοποίητο όνειρο της, το να αγγίξει και πάλι το χαμένο της παιδί. Η απόφαση που παίρνει είναι μεγάλη και οριστική, θα πάει να βρεί το παιδί της, εκεί που ίδια νομίζει ότι ήταν πλέον... στον κάτω κόσμο, τον κόσμο των νεκρών. Ο δρόμος που θα ακολουθήσει στην προσπάθεια να ανεύρει το παιδί της είναι ο ίδιος, ο σκοτεινός πόντας. Αρχίζει και βαδίζει στην παραλία, τρέχοντας προς την θάλασσα, ενώ καινούργια μέρα έχει ανατείλει στην Ιθάκη. Ξωπίσω της τρέχει η Πηνελόπη, μάνα και αυτή, νιώθοντας την απόγνωση της πεθεράς της βασιλομήτωρος. Ξέρει γιατί είναι μάνα και η ίδια, ότι δεν θα την μεταπείσει, αλλα προσπαθεί βλέποντας ότι χάνει την μόνη παρηγοριά της στην δυστυχισμένη της ζωή. Νιώθει να χάνεται οριστικά το νόστιμον ήμαρ. Η Αντίκλεια, προχωρά κόντρα στο κύμα και εξαφανίζεται στα βάθη του απέραντου ωκεανού. Τώρα πλέον, μόνο τα θαλασσοπούλια και το τραγούδι του κύματος έμειναν να αφηγούνται στην δική τους γλώσσα, με τραγούδι λυπητερό, το χαμό της μάνας, για το παιδί της, τον θρήνο της και έμεινε βουβό και σιωπηλό το τοπίο της Ιθάκης, ερήμωσε η παραλία, έσβησε ξαφνικά η ζωή στο μεγαλείο της απόφασης της μάνας. Η Αντίκλεια, στον κόσμο των νεκρών θα συναντήσει τον Οδυσσέα όταν θα πάει στον κάτω κόσμο να πάρει χρησμό και προφητεία απο τον μάντη Τειρεσία. Μέσα στο σκοτεινό βασίλειο του Αδη, με λόγια παρηγοριάς θα γαληνέψει και θα συμβουλέψει το παιδί της, σε μια πράξη υπέρτατης και τελευταίας αυταπάρνησης, θα το διώξει αυτή τη φορά εκείνη μακρυά της πέρα πίσω στο φώς του ήλιου και θα εξαφανιστεί. Ηξερε ή ίδια αυτή η μάνα πλέον ότι το παιδί της ανήκει στον κόσμο των ζωντανών και στο φώς του ήλιου δεν ήταν πιά ο κόσμος της και δικος του κόσμος και εξιλεώνεται.
Μεγάλη μάνα της Χριστιανοσύνης, είναι η Παναγία. Ο Θρήνος, είναι βαρύς και μακρύς, γνωρίζοντας ή ίδια την τύχη του παιδιού της απο την ώρα που γεννήθηκε. Γνωρίζει ότι το σπλάχνο της, δεν θα ζήσει και ξέρει τον μαρτυρικό του θάνατο απο την στιγμή της γέννας της. Ξέρει, ότι με θελημα Θεού, έτεκεν υιόν Θεού, που δεν της ανήκει αλλα ανήκει στον άνθρωπο. Ομως, η ανθρώπινη φύση της και η μητρότητα είναι εκείνα τα συναισθήματα που την κατακυριεύουν, όταν βλέπει τον Υιό της σταυρωθέντα. Η ανθρώπινη φύση, νικά την λογική της, νικά την γνώση, βλέπει το παιδί της πεθαμένο και το κηδεύει. Πέρα απο τους νόμους της φύσης, και της φυσικής ακολουθίας μεταξύ θανάτου και ζωή όπου τα παιδιά κηδεύουν τους γονείς τους, η μάνα καλείται να κηδεύσει ότι η ίδια έφερε στην ζωή. Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νούς. Μάνες εκατομμύρια στην ιστορία του ανθρώπου, κλήθηκαν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Πάντα το ίδιο συναίσθημα, πάντα ο νούς να ακροβατεί ανάμεσα στο συναίσθημα και στην λογική. Πάντα το συναίσθημα, νικά και ο άνθρωπος ξεσπά. Η μάνα ξεσπά, θρηνεί η Παναγία και μοιρολογάει, όλα αυτά που ακούγονται στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Ο υμνωδός, σε πλήρη συναισθηματική φόρτιση, κατανοεί, συμμετέχει, συμπάσχει και αποδίδει με στίχους..
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον
που έδυ σου το κάλλος...
Εκείνες τις υπέρτατες στιγμές του θείου δράματος , η Παναγία δεν κηδεύει ένα Θεό, κηδεύει το παιδί της, μπορεί να ξέρει την άνασταση, μπορεί να τα ξέρει όλα, αλλα εκείνη τη στιγμή είναι μάνα άνθρωπος και κηδεύει το σπλάχνο της.
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας. Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή τουΜαίου.
Στη Νέα Ιωνία στην Αθήνα , την γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και έζησα όλη μου την ζωή , υπάρχει η κεντρική πλατεία της πόλης με το άγαλμα της μάναςκαι η πλατεία και αυτή ονομάζεται πλατεία της μητέρας. Απο μικρό παιδί, στις παρελάσεις αλλα και στις ώρες του παιχνιδιού μας πήγαινα με τα άλλα παιδιά και παίζαμε εκεί γιατί ήταν εκεί η γειτονιά των παιδικών μου χρόνων και των αναμνήσεων μου, σήμερα. Μόλις τα τελευταία χρόνια, ώριμος πιά, κατάλαβα ότι εκτός απο τις ήρεμες εποχές που ζούσαμε τότε και την ασφάλεια που νιώθαμε στις γειτονιές της Αθήνας, έιχαμε στο παιχνίδι μας, ένα ακοίμητο και ακούραστο προστάτη.
Το άγρυπνο βλέμμα του αγάλματος της μητέρας, που μας έβλεπε και μας προστάτευε χαρίζοντας μας απλοχερα ζωή και ενέργεια.
Η φετινή γιορτή της μητέρας συμπιπτει με την ημέρα των γενεθλίων της μητέρας μου. Από δώ κάτω απο τους αντίποδες, της στέλνω τις ευχές μου και την αγάπη μου. Ενα λουλούδι ίσως και μόνο ένα βλέμμα του παιδιού, είναι βάλσαμο για την μητέρα αλλά και για τον πατέρα .
Χρόνια πολλά μαμά μου!
Χρόνια πολλά στην εκδότρια του περιοδικού μας, Κα Αννα Αρσένη που είναι και εκείνη μανούλα!
Χρόνια πολλά στις μητέρες όλου του κόσμου!
Posts
0 σχόλια:
Post a Comment