.....Μέχρι και την τελευταία μας πνοή μαθαίνουμε

....."ο πιο μεγάλος θησαυρός μου, τα παιδικά μου όνειρα. Και ο Χρόνος πάντα τα όνειρα τα τιμά"
O Χρόνος λένε είναι γιατρός. Εγώ δεν το πιστεύω. Ο Χρόνος βοηθά τον πόνο να ξεθωριάσει μα αν εσύ δεν θες να πας παρακάτω, ο Χρόνος δεν μπορεί να σε τραβήξει. Τίποτα δεν γιατρεύει, απλά με τον καιρό η πληγή σταματά να πονάει. Κάθε όμως που ο καιρός αλλάζει νιώθεις ένα μικρό πόνο και αναγκάζεσαι να κοιτάξεις το σημάδι που έχει μείνει εκεί, αποτύπωμα του λάθους σου.
Λάθη. Μεγάλο κεφάλαιο τα λάθη και αναπόσπαστο κεφάλαιο από το βιβλίο της ζωής του κάθε ανθρώπου. Όλοι κάνουμε λάθη, αυτό που αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι το πως τα διαχειριζόμαστε και το αν τελικά μαθαίνουμε από αυτά.
Μαθαίνουμε άραγε; Δεν ξέρω, πάντως είναι σύνηθες μετά από κάποιο σοβαρό λάθος να αλλάζουμε έστω και προσωρινά στάση και οπτική. Δεν είμαι όμως σίγουρη αν αυτό οφείλεται στο ηθικό δίδαγμα ή σε μια φυσική ανάγκη του ανθρώπου να προσαρμόζεται στις καταστάσεις.
Κι αυτές οι καταστάσεις, αλλάζουν, διαφοροποιούνται, εναλλάσσονται, ζώντας σε ένα δικό τους αρρωστημένο, τρελό ρυθμό που αν θες να μάθεις να μουρμουρίζεις πρέπει να έχεις δύναμη και θέληση, μα και πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ότι και αν κάνεις μην προσπαθήσεις να χειραγωγήσεις τις καταστάσεις, με τα παιχνίδια της Μοίρας κανείς δεν παίζει.
Η Μοίρα ε; Και αυτή εδώ! Πόσοι έχουν προσπαθήσει να την χειραγωγήσουν και πόσοι θα προσπαθήσουν ακόμα. Πιστεύω στα Γραμμένα, πιστεύω όμως πως προσαρμόζονται σύμφωνα με τις επιλογές που κάνουμε. Θέλω να ελπίζω πως ακόμα και αν βαδίσω στο λάθος μονοπάτι, εγώ το διάλεξα. Όπως και να 'χει, κανείς δεν μπορεί να χειραγωγήσει την Μοίρα, γεννήθηκε ελεύθερη και ξέρει να εκδικείται όποιον πάει να της στερήσει την ελευθερία της.
Η Ελευθερία, η λέξη εκεί για την οποία η ιστορία ακόμα θρηνεί. Είναι αστείο πως κάποιοι έδωσαν τα πάντα για να αφήσουν την ελευθερία να αναπνεύσει ενώ κάποιοι ορισμένες φορές την σκοτώνουν τόσο ξεδιάντροπα για να ζωγραφίσουν με το αίμα της ψαλμούς για το συμφέρον και την ματαιοδοξία τους.
Μα φυσικά εμφανίζεται κάπου εδώ και η Ματαιοδοξία, που προκειμένου να γνέφει ικανοποιημένα πατά επί πτωμάτων. Καλά όχι αυτή ακριβώς, το θύμα της. Η Ματαιοδοξία είναι ένας απρόσωπος δαίμονας που για να προβληθεί χρειάζεται ένα σώμα. Και οι άνθρωποι όσο γεμάτοι και αν αισθάνονται, καμιά φορά είναι πιο κενοί από όσο φαντάζονται πως θα μπορούσαν να ήταν. Νομίζουν πως η ματαιοδοξία θα τους γεμίσει μα τελικά τους αδειάζει πιο πολύ......................Αυτή είναι η ζωή μας..Με τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα..Χρειαζόμαστε πολλές ώρες διδασκαλίας μέχρις ότου τη μάθουμε..Μέχρι και την τελευταία μας πνοή μαθαίνουμε..
'Ελενα Νικολαίδη  Γλύκα