Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!
Ερχεται απο την Ανατολη και τα βαθη των αιωνων...
(κλεμμενο απο τον Theodore Alexiou )
Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε:
... «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες.
Έλα να σου δείξω την Κόλαση».
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα.
Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτοʼ υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»
«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος.
«Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον»
Ερχεται απο την Ανατολη και τα βαθη των αιωνων...
(κλεμμενο απο τον Theodore Alexiou )
Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε:
... «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες.
Έλα να σου δείξω την Κόλαση».
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα.
Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτοʼ υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»
«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος.
«Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον»
Posts
1 σχόλια:
υπεροχη αναρτηση .....ετσι ακριβως ειναι..απλα πρεπει να μαθουν οι ανθρωποι να ειναι Ανθρωποι...και μετα ολα τα αλλα ειναι ευκολα.....βεβαια μεσα στο συστημα που ζουμε καλλιεργηται ο αναλφαβιτισμος η μιζερια της σκεψης και η φτηνια....σε ολες αυτες τις κατακερματισμενες κοινωνιες , προεχει το ομαδικο η οικογενειακο δικαιοκαι ετσι ο καθενας βλέπει μονον την πάρτη του.....πολυ δυσκολα θα δουν οι ανθρωποι συνολικα το σωστο και το δικαιο...και ιδιαίτερα λαοι..σαν τους νεοελληνες..που δεν εχουν καμια κουλτουρα....
Post a Comment