Η Αθήνα της ζωής μας! Η Αθήνα της κρίσης! Η Αθήνα των αντιθέσεων!

Γράφουν οι ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ 

Δικηγόρος - Αρθρογράφος 

και ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ 

Φοιτητής Πανεπιστημίου Πειραιά 

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω 

Του ονείρου, του πολιτισμού, της ιστορίας, της δημοκρατίας, της αιωνιότητας, της ελπίδας, του παρελθόντος, του μέλλοντος... Αθήνα της ζωής μας!!! 

Αθήνα , διαμαντόπετρα στης γής το δαχτυλίδι... 

Οταν είσαι γεννημένος στην Αθήνα και γαλουχημένος, μεγαλωμένος με τις αξίες αυτής της μοναδικής πόλης στον κόσμο, έχεις βαριά την ευθύνη και θέλει ιδιαίτερα μεγάλο ψυχικό σθένος για να κάτσεις να γράψεις λίγες αράδες για τη πόλη σου. Μετά απο μεγάλο χρονικό διάστημα μακρυά απο την μητέρα πόλη μου, σήμερα παραμονή Χριστουγέννων του έτους 2012 και πρίν μας εγκαταλείψει οριστικά το δίσεκτο αυτό έτος αφιερώσαμε λίγα λόγια για την Αθήνα μας, για την Αθήνα όλων των Ελλήνων του κόσμου. 

Η ιστορία της πόλης τα μνημεία της, είναι σε όλους γνωστά και η συνεχής επανάληψη των ίδιων δεδομένων και η διαρκής αναφορά σε περασμένα μεγαλεία και δόξες είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να χάσει κανείς την πραγματική εικόνα της πόλης. Και η εικόνα αυτή, σε πείσμα και σε αντίθεση με όσα θέλουν αυτοί που την κυβερνούν τουλαχιστον τα δύο τρία τελευταία χρόνια και ειδικά σήμερα αυτοί οι εθνοπροδότες υπηρέτες ξένων αφεντάδων, είναι διαφορετική απο εκείνη που την παρουσιάζουν και θέλουν να την διαστρεβλώνουν στην προσπάθεια τους να ευτελίσουν και να «ξεπουλήσουν» την πόλη και την χώρα ολόκληρη, μειώνοντας στο ναδίρ την πραγματική της αξία! Ούτε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ούτε τα ανθρωπάρια που προστέχουν ικέτες να τον υποστηρίξουν ούτε η ανόσια συμμορία τους, δεν μπορεί να σταματήσει την ζωή στην πόλη αυτή, που ζεί αιώνια, που διατρέχει πάντα τους αιώνες σαν φωτεινός ήλιος, σαν μια μηχανή παραγωγής πνεύματος και πολιτισμού. Οι προσπάθειες γιγάντιες και τιτάνιες για τον εξανδραποδισμό και ερήμωση της πόλης, για την εκμηδένιση της και μετατροπής σε λαϊκό σκλαβοπάζαρο σε κάμινο οβελισμού των ψυχών των κατοίκων της. Απο την άλλη, υποκριτικά την στολίζουν σαν πόρνη και την περιφέρουν στα παζάρια του κόσμου φτηνό προϊόν για δημοπρασία σε λιπαρούς και βδέλυγμους επιβήτορες. Ετσι η πόλη αυτή, ακολουθώντας όμως όχι και μοναδικά στην γή αυτή, την μοίρα πολλών μεγαλουπόλεων έχει δύο όψεις, δύο πρόσωπα, ειδικά αυτές τις μέρες του κούφιου ευχολογίου πάνω απο τα τραπέζια της χοληστερίνης. 

Υπάρχει μια πόλη που τα φετινά Χριστούγεννα ο Χριστός θα γεννηθεί για εκείνους που πάντα γεννιόταν αλλά αποκλειστικά για εκείνους και μόνον! Τους λίγους, αυτούς που έχουν το χρήμα, εκείνους που τα φάγανε μαζί με τον Πάγκαλο, εκείνους που και σήμερα τα τρώνε με χρυσά κουτάλια... Στην Αθήνα, για τον πολύ κόσμο, ο φετεινός Χριστός έχει πολύ εκλεπτυσμένα γούστα και αποστρέφει το πρόσωπο του απο τον λαό της... αυτός έχει καταδικαστεί στην μιζέρια και στην φτώχεια... Βλέπετε και οι Θεοί για να ικανοποιούνται θελουν χρήμα στα παγκάρια τους.. αν δεν τους δώσεις κοιτάνε εκείνους που τους χαρίζουν για να παίρνουν φοροαπαλλαγές γιατί φαίνεται τουλάχιστον προς τα έξω βγαίνει ότι και οι Θεοί με τους έχοντες και κατέχοντες και τους κυβερνώντες τα βρίσκουν μια χαρά. 

Δεν υπάρχει κανείς φορέας κρατικός ή άλλος που σοβαρά τουλάχιστον να προσπαθήσει να απαλύνει τον πόνο των Ελλήνων, τον πόνο των Αθηναίων. Η επαρχία είναι σε καλύτερη μοίρα γιατί έχει την γή και μπορεί να την εκμετταλευτεί. Έτσι την υποχρέωση αυτή της βοήθειας στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες το κύριο βάρος αναλαμβάνουν οργανώσεις και συνάνθρωποι μας, πέρα απο επίσημες αρχές και κούφια λόγια. Η Αθήνα σήμερα, η πόλη του πολιτισμού, η φωτοδότρα, η δοξασμένη κατήντησε ζητιάνα , μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα που θυμάται αρχαίες δόξες απλωμένες στην ποδιά της ιστορίας της. Παρουσιάζεται αυτές τις μέρες ολόφωτη και στολισμένη, προσπαθώντας να κρύψει εκείνο που δεν μπορεί πιά. Την απελπισία, την απόγνωση, την φτώχεια των κατοίκων της. Πρόσωπα σκυθρωπά, περπατούν γρήγορα κοιτώντας πάντα μπροστά το δάπεδο του πεζοδρομίου, βυθισμένοι στο προσωπικό τους δράμα, κουβαλώντας τον δικό τους σταυρό ο καθένας. Η σκέψη γυρίζει διαρκώς στην ανεργία τους και στην έλλειψη των απαραίτητων πόρων για την επιβίωση. Πλουμιστές βιτρίνες με κάθε λογής καλά, φώτα , στράς, υποσχέσεις και η σκέψη στο απλωμένο χέρι του παιδιού στο σπίτι, που φέτος ο Αη Βασίλης, επιλεκτικός και αυτός θα χαρίσει τα δώρα του, σ όλους εκείνους που ακόμη έχουν κάποια δουλειά, κάποιο μικρό μισθό ή εκείνους που αποκομίζουν ακόμη και στις μέρες αυτές τεράστια κέρδη πάνω στο θνήσκον σώμα της Ελλάδας. Στη πλατεία των αγώνων και των διεκδικήσεων στο Σύνταγμα στήνονται εξέδρες προσφοράς αντικειμένων και πραγμάτων που όλοι οι κακομαθημένοι εμείς πετούσαμε. Ομως η ανθρωπιά και η κατανόηση των Αθηναίων απέδειξε την μεγαλοψυχία και τις αρχές που έχει όποιος μεγαλώνει και ζεί τον παλμό αυτής της πόλης. Αλήθεια, πόσα λόγια μπορεί να λέει κανείς όταν οι εικόνες μιλάνε μόνες τους. Η φωτογράφηση των χώρων έγινε από μένα σε νυκτερινές λήψεις και στόχος ήταν να παρουσιαστούν οι δύο όψεις της μεγάλης μας πόλης. Εκεί στην πλατεία Συντάγματος δίπλα στις εκδηλωσεις αλληλεγγύης με τα φώτα και τη λάμψη των εορτών εκεί στο κέντρο των χριστουγεννιάτικων δρώμενων της πόλης, άπλωναν τα χαρτόνια τους πολλοί άστεγοι νεόπτωχοι Αθηναίοι, που έχασαν την ζωή της και την περιφέρουν στους δρόμους της πόλης. 

Παράλληλα, όμως δίπλα στην Αθήνα της δυστυχίας και της απόγνωσης ζεί και μια άλλη Αθήνα , εκείνη της παραγωγικής δημιουργίας τέχνης και πολιτισμού. Η Αθήνα, προσπαθεί να εκφράσει τα συναισθήματα της, την απόγνωση της, το πείσμα της, τις αντιστάσεις της απέναντι σε όλους και όλα εκείνα που την πονάνε. Στην αναλγησία των δοσίλογων υπηρετών σκοτεινών κέντρων που την κυβερνούν και εκείνην και την Ελλάδα αντιστέκεται με την τέχνη. Δημιουργεί, ανεβάζει παραστάσεις, θεατρικά έργα, μουσικά και καλλιτεχνικά σχήματα παρουσιάζουν , σατυρίζουν αντιστέκονται. Το πνεύμα έχει ανοίξει την αγκαλιά του και έχει απλώσει τα χέρια του και χώνει μέσα της της πόλη που το γέννησε. Ο κόσμος φτωχικά προσπαθεί να αφουγκρασθεί τον παλμό αυτό της πόλης και θέλει να ακολουθήσει την πολιτιστική αυτή άνθιση, μέσα στην καταχνιά και στην ομίχλη της κρίσης. Οι Αθηναίοι όμως αδυνατούν και η κατάθλιψη γίνεται ο μόνιμος σύντροφος της πόλης. Η ξεδιαντροπιά των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής και οδηγούν τους πολίτες αυτής της πόλης σε αυτοκτονίες, κατάθλιψη και ψυχοφάρμακα. Ομως, εδώ η τέχνη πάλι προσφέρει, καλεί τους Αθηναίους να παρακολουθήσουν έναντι φτηνού εισιτηρίου ή με ελεύθερη είσοδο εκείνες τις παραστάσεις, εκείνες τις μορφές τέχνης που θα τους δώσουν στιγμές ανακούφισης και θα τους κάνουν να αποκτήσουν νέες δυνάμεις για να αναγεννηθούν. 

Ομως εμείς τα παιδιά της Αθήνας, τα παιδιά της Ελλάδας είμαστε εκείνοι που δεν θέλουμε να παραδώσουμε έτσι την ελπίδα και το όνειρα στα όρνεα που περιμένουν να κατασπαράξουν την πόλη μας, που την υποβαθμίζουν τώρα γιά να ξεπουληθεί στις άννομες ορέξεις τους.. 

Δεν θα επεκταθούμε άλλο σε λεπτομέρειες για την ζωή στην πόλη ας αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν στις καρδιές σας, για την πόλη αυτή, την πόλη των φώτων, των εορτών, της πορνείας, της εμπορίας παιδιών, της εκκλησίας, της καλοσύνης, των αστέγων, των θεάτρων ... ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ! 

Ομως: 

Η Αθήνα είναι η πόλη μας, η πόλη όλων των Ελλήνων. 

Εμείς που σας γράψαμε σήμερα είμαστε παιδιά της και λατρεύουμε με λατρεία θρησκευτική τη μάνα μας την Αθήνα! 

Είμαστε Αθηναίοι και είμαστε περήφανοι γι αυτό και για την πόλη μας! 

Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.

Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.

Ο τόπος μου, ποιος ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με. 

Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.

Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου, 

θολές, σβησμένες ζωγραφιές.

Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.

Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες.

Και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να `ναι.

Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές

κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.

Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.

Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού

κι ενέσεις εξακόσια έξι.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.

Όλη η ζωή μου του χαμού.

Μ’ από την κόλασή μου, σού φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Μ’ από την κόλασή μου, σού φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Γαλάτεια Καζαντζάκη

«Το ποίημα αυτό παρουσιάζεται με την μεταφορική του έννοια, και ανταποδίδει τα ίσα σε εκείνους που θέλουν αυτή την εικόνα για την Αθήνα»

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ALFA GREEK AUSTRALIAN MAGAZINE τεύχος Ιανουαρίου 2013!