Maria Vamvakinou MP Federal Parliament Australia

Συνέντευξη στον Γιώργο Αθανασιάδη

Αρθρογράφο-Δικηγόρο

ΜΑΡΙΑ ΒΑΜΒΑΚΙΝΟΥ

Απο το πανέμορφο νησί του Ιονίου την Λευκάδα μας, στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο της Αυστραλίας....

Βουλευτής του εργατικού κόμματος στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο της Αυστραλίας

Μια ακόμη ελληνική καρδιά χτυπάει δυνατά στην αίθουσα του αυστραλιανού ομοσπονδιακού κοινοβουλίου, μιλάει, πάλλεται, αγωνίζεται, υποστηρίζει.....

Μια ακόμη ελληνική καρδιά μακρυά απο την Ελλάδα, οπουδήποτε, αλλά πάντως εκεί που η ανθρώπινη αξία μετράει, που η λέξη αξιοκρατία έχει νόημα και λόγω ύπαρξης...

          20 Δεκεμβρίου 2011...Περασμένη χρονιά πλέον, όμως ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην Μελβούρνη, και εγώ πρωί-πρωί στους δρόμους, με αψογα σιδερωμένο παντελόνι , πουκάμισο κατάλευκο και γραβάτα κόκκινη (silk 100%)  έτσι γράφει στο τάκ της, ευκαιρία την πήρα, κάποια φορά σε πολυκατάστημα του Μπαχρέϊν, τρεις για δέκα δηνάρια ..

          Εν τέλει πραγματικά αγνοώ , την ποιότητα και την αυθεντικότητα εκείνου του  ιταλικού ολομέταξου της γραβάτας που αγόρασα, αλλά σκέφτηκα οτι έπρεπε παση θυσία να φορέσω την μεταξωτή γραβάτα μου διότι επρόκειτο να συναντήσω μια κυρία και μάλιστα βουλευτή του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Αυστραλίας. Αποφάσισα λοιπόν, μετά από σύσκεψη και διαλεκτική συζήτηση με τον καθρέπτη της ντουλάπας μου, ότι έπρεπε να βγάλω και εκείνο το τζήν  από πάνω μου και ευπρεπής, κόσμιος,  σεβάσμιος (κατά την επτανησιακή απόδοση οιουδήποτε θέλει να αποδώσει σεβασμό-έτσι το λέει μία γηραιά,  πλέον,  κυρία Κερκυραία)  και  κρατώντας την τσάντα με το λάπτοπ και όλα τα σχετικά απαραίτητα για μία αξιοπρεπή συνέντευξη,  να βγώ στο σεργιάνι...

«..αλλος κανείς δεν έβαλε το λαχουρί σαλβάρι

μόν’ η Φροσύνη τόβαλε και βγήκε για σεργιάνι..»

γράφει η Μαρία Ιορδανίδου στην Λωξάντρα, αλλά τόλεγε και η γιαγιά μου η Ζωή και η θεία μου η Φωφώ απο την Πόλη, θα σας πώ, άλλη φορά για την Κωνσταντινούπολη της καταγωγής μου, όπως την έζησα μέσα από τις αναφορές της οικογένειας μου...

          Ντυμένος επομένως κυριλάτος, φρεσκοξυρισμένος και  παρφουμαρισμένος δεόντως, σωστός gentleman βρίσκομαι περίπου στις 10.30 π.μ., Εγγλέζος στο ραντεβού μου, στην High street στο Northcote της Μελβούρνης να περιμένω την Κυρία Βαμβακινού, να την ανακρίνω, να μου ξεδιπλώσει την ζωή της, τους στόχους της και τι τέλος πάντων πήγε να κάνει στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο.... όχι!!! διότι αυτά πρέπει να λέγονται και να γράφονται....

          Σε λίγο όμως απογοητεύτηκα.... ναι, αλήθεια σας λέω ...ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑ... αφού κοίταζα όση ώρα περίμενα (δηλαδή κάτι ελαχιστότατα λεπτά)  όλα τα πολυτελή αυτοκίνητα, κάθε χρώματος, μαύρα, κόκκινα, μακρυά, κοντά, λιμουζίνες...ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί πού πέρασε μπροστά μου...Περίμενα, κάποιο να σταματήσει ...να ανοίξει μιά πόρτα , να βγεί η Κυρία Βουλευτής, ... να πάρει αξία η γραβάτα μου ... τίποτα.. Στην προκαθορισμένη ώρα και στο σημείο συνάντησης, αφού βαρέθηκα να κοιτώ τα αυτοκίνητα, κοίταξα λίγο στο πλάι αριστερά μου στο πεζοδρόμιο και είδα μία κομψή, απλά ντυμένη κυρία, κρατώντας την τσάντα της, ανάμεσα σε πληθος περαστικών κοιτάζοντας παράλληλα βιτρίνες - όπως κάθε αξιοπρεπής κυρία που σέβεται τον εαυτό της ευρισκόμενη σε εμπορικό δρόμο-  να με κοιτά χαμογελώντας και να έρχεται προς το μέρος μου....Αποσβολώθηκα, γκρεμίστηκαν τα όνειρά μου, άλλαξε χρώμα και η γραβάτα μου...ούτε πολυτελή αυτοκίνητα, ούτε κάποιος της προσωπικής φρουράς, ούτε ... ούτε... η Κα Βαμβακινού, είναι ομοσπονδιακή βουλευτής Αυστραλίας πές, …όχι σαν εκείνες που ξέρεις στην Ελλάδα που κυκλοφορούν με σαράντα αυτοκίνητα και 62...μπράβους ! Θα μου πείτε πως να κυκλοφορήσουν οι έρημες, οι ντροπιασμένες , οι καταδικασμένες σε κατ΄ οίκον εγκλεισμόν προκειμένου να αποφύγουν την δίκαιη εναντίον τους του Ελληνικού Λαού οργή, αλλα αυτό δεν είναι του παρόντος.

          Με χαιρέτησε η Κα Βαμβακινού εις άψογον Ελληνικήν,  με ένα πλατύ χαμόγελο, της ανταπέδωσα τον χαιρετισμό, και περάσαμε σε ένα παρακείμενο ελληνικό ζαχαροπλαστείο- καφέ απο τα τόσα της περιοχής. Απέναντι μου, ειχα μια γυναίκα με ένα χαμογελαστό ήρεμο πρόσωπο αλλα και ένα σταθερό και αποφασιστικό βλέμμα. Ενιωσα , μια θετική αύρα να με κατακλύζει και το ξεκίνημα της κουβέντας μας έγινε χωρίς να το καταλάβω με το να τις δίνω ενα δικό μου curriculum vitae, αλλά και έτσι όμως ήταν η αρχή μιάς ουσιαστικής συζήτησης.

                   Οταν ξεκίνησα, μετά την κουβέντα που ειχα με την Κυρία Βουλευτή, να γράφω το άρθρο αυτό και την συζήτηση που είχαμε, διότι έτσι το εισέπραξα ως μία συζήτηση περισσότερο παρά ως συνέντευξη, θέλησα να μεταφράσω το βιογραφικό της σημείωμα απο το website της. Θεώρησα όμως, ότι όλα όσα λέει εκεί, είναι εκείνα που η ίδια επέλεξε να παρουσιάσει στους αναγνώστες, εκφράζοντας τον εαυτό της στην γλώσσα της επιλογής της. Ας με συγχωρέσουν λοιπόν , οι φίλοι αναγνώστες, διότι σεβόμενος την προσωπικότητα και την επιθυμία της Κας Βαμβακινου, παραθέτω το σύντομο βιογραφικό της αμετάφραστο στην Αγγλική. Εξ άλλου, γνωρίζω πολύ καλά ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών μας είναι δίγλωσση και δεν υπάρχει ως εκ τουτου κάποιο θέμα.

          Η επίσημη ιστοσελίδα της Κας Βουλευτού ειναι www.mariavamvakinou.com και η διεύθυνση του ηλεκτρονικού της ταχυδρομείου για επικοινωνία μαζί της ειναι η maria.vamvakinou.mp@aph.gov.au .

 

(Νήσος Λευκάδα-παραλία Εγκρεμνών)

Επιπλέον παραθέτουμε απο την ιστοσελίδα της τα λοιπά στοιχεία επικοινωνίας με το γραφείο της Κας Βουλευτού του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Αυστραλίας:

6/1100 Pascoe Vale Road

Broadmeadows VIC 3047

Tel:(03) 9309 3655
Fax:(03) 9309 4255

 Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες παρατίθεται αμέσως κατωτέρω το σύντομο βιογραφικό της σημείωμα όπως η ίδια επιλέγει και το παρουσιάζει:

Maria Vamvakinou

Maria Vamvakinou, the Federal Member for Calwell, is the first Greek-born woman to be elected to the Parliament of Australia. Born on the small Greek island of Lefkada in 1959, Maria migrated by boat to Australia with her parents in 1963 who, like many post-war European families, were looking for a better life and greater opportunities. Maria grew up and was educated in Melbourne’s Northern suburbs and, as the child of working class migrant parents, Maria shares a lot with many local residents and families. 

The Federal seat of Calwell, which is situated in Melbourne’s North-West, is a culturally diverse community, with the largest Muslim community in Victoria, and the third largest in Australia.

Maria was educated at Brunswick South Primary School and Princes Hill High School. Maria went on to attend the University of Melbourne where she obtained a Bachelor of Arts, with a major in Modern Greek and Political Science. Maria also holds a Diploma of Education from the University of Melbourne.

Maria is a trained secondary school teacher and spent most of her time as a teacher at Thornbury High School. Prior to entering Parliament, Maria worked for a number of Parliamentarians and Senators.  

Maria is married to Dr. Michalis Michael and has two children, Stavros and Stella. 
Maria has had extensive involvement in her local community and prior to entering Parliament, Maria was, amongst many other things, a Councillor on the Northcote City Council, as well as a volunteer radio journalist for 3ZZZ radio. 
Maria is Chair of the Joint Standing Committee on Migration, a member of the Speakers Panel and on the following Parliamentary Committees: 

·                     Joint Committee on Foreign Affairs, Defence and Trade

·                     Joint Committee on the Australian Crime Commission

·                     House Standing Committee on Appropriations and Administration

·                     Joint Committee on the Broadcasting of Parliamentary Proceedings

          Διαβάζοντας κάποιος το σύντομο, πλήν σαφέστατο, βιογραφικό σας αντιλαμβάνεται κάποια πράματα, Κα Βαμβακινού, σχετικά με την πορεία της ζωής σας, αλλά η επιθυμία μας είναι να μας πείτε πώς προέκυψε η ανάμειξη σας με την πολιτική;

          Η  ανάμειξη μου στην πολιτική ζωή της Αυστραλίας, ξεκίνησε νωρίς απο την εφηβική μου σχεδόν ηλικία και εκεί γύρω στην δεκαετία του 70 όταν ήμουν 16-17 ετών. Συνεπώς, θεωρώ ότι η εξελιξη αυτή, δηλαδή του να είμαι σήμερα βουλευτής του εργατικού κόμματος της Αυστραλίας, στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, ήταν μια φυσική εξέλιξη μιας προηγούμενης ιστορίας  και πορείας ζωής.  Η δεκαετία του 1970 ήταν πολύ σημαντική πολιτικά για την Αυστραλία ήταν μια περίοδος δραματική για την πολιτική ζωή εδώ. Ειμαι απο τους ανθρώπους που ασχολούμαι με τα κοινά ήδη απο το 1975, που εντάχθηκα στην αδελφότητα της Λευκάδας, επισης την ίδια εποχή το εργατικό κόμμα με μια πολιτική του εκστρατεία συσπειρώνει όλους τους συνδικαλιστές μετανάστες γύρω του. Τότε η πολιτική ηγεσία του κόμματος καλούσε την συμμετοχή των εργαζομένων μεταναστών και οι Ελληνες της εποχής εκείνης που ήταν φυσικά ή πρώτη γενεά,  που είχε έρθει εδώ και οι περισσοτεροι ήταν αγωνιστές της εθνικής αντίστασης στην Ελλάδα.  Φορείς προοδευτικών πολιτικών ιδεών, προσπαθούσαν πολλοί και βρήκαν διέξοδο διαφυγής απο την Ελλάδα και ήλθαν εδώ να συνεχίσουν εκείνη τους την δραστηριότητα. Ετσι λοιπον, γενικά, οργανώθηκε και συσπειρώθηκε ενα ισχυρό Ελληνόφωνο κίνημα γύρω απο το Εργατικο κόμμα, πρόθυμο να συμβάλλει στην πολιτική δραστηριότητα της εποχής και εκεί ήμουν και εγώ. Την εποχή εκείνη και μεταγενέστερα συνέχισα τις σπουδές μου και έγινα καθηγήτρια,  the rest is history , χωρίς να το συνειδητοποιήσω ... έγινα βουλευτής. Γενικά υπηρχε και υπάρχει ισχυρή Ελληνική παρουσία στο εργατικό κόμμα, με στήριξε πολύ η Ελληνική παροικία και γενικότερα υπάρχει δύναμη ελληνόφωνη στο εργατικό κόμμα όπως προείπα.

          Εισαστε γυναίκα, πολιτικός και μητέρα δύο παιδιών, πως συνδυάζονται όλα αυτά στο πρόσωπο της Ελληνίδας πολιτικού της Αυστραλίας;

          Να σας πω!  Το εργατικό κόμμα με βάση τον κανονισμό του έπρεπε να βάλει βουλευτή γυναίκα ελληνικής καταγωγής  το 2001,  επιπλέον δε με βάση τον ίδιο κανονισμό το 1/3 των βουλευτών του έπρεπε να είναι γυναίκες. Με όλα αυτά τα δεδομένα το κόμμα έπρεπε να λάβει τα μέτρα του και όλα αυτά να εφαρμοστούν. Η ευκαιρία λοιπον, την στιγμή εκείνη ήταν δεδομένη για μένα προσέτι δε ειχα και την υποστήριξη της ηγεσίας της σοσιαλιστικής αριστεράς, της αριστερής εκ κατακλειδι μερίδος του εργατικού κόμματος.  Μετά απο όλα αυτά, τα πράματα πήραν τον δρόμο τους και οι καταστάσεις δημιουργήθηκαν έτσι ώστε να είμαι εκπρόσωπος του εργατικού κόμματος πλέον, στο ομοσπονδιακο κοινοβούλιο της Αυστραλίας.  Αναφορικά τώρα με την οικογένεια μου και την θέση μου ως μητέρας, σας λέγω ότι όταν εγινα πρώτη φορά βουλευτής η κόρη μου ήταν  6 ετών και ο γυιός μου 8 ετών. Πολύ δύσκολη κατάσταση και πάρα πολλες οι υποχρεώσεις και στις δύο πλευρές της ζωής μου και στην πολιτική και στην οικογένεια. Ημουν όμως πολύ τυχερή και στους δύο τομείς αυτούς.

           Σε όλο μου αυτόν τον αγώνα με στήριξε και στάθηκε δίπλα μου ο Μιχάλης , ο σύζυγος μου. Του είμαι ευγνώμων, διότι με ενεθάρρυνε και ήταν και είναι απόλυτα ικανοποιημένος απο την όλη εξέλιξη μου στην πολιτική.  Οχι απλως με βοήθησε σε αυτό, αλλά το προώθησε, το ενίσχυσε , ήταν επιθυμία του να γίνω εγώ βουλευτής, ενώ και εκείνος λόγω της ανάμειξης του στα πολιτικά δρώμενα και φυσικά υπό την σημαία του εργατικού κόμματος, θα μπορούσε να είχε γίνει εκείνος βουλευτής. Ανάλαβε εξ ολοκλήρου σχεδόν, τα παιδιά και παρακολουθούσε γενικότερα τις σπουδές τους την πρόοδο τους και ότι τα αφορά , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήμουν αμέτοχη σε όλα αυτά, αλλά εκείνος ήταν ο στηλοβάτης εκείνη την περίοδο, για όλους μας. Κοιτάξτε, πάντα υπάρχει κάποιο τίμημα γι όλα και για την πολιτική πολλές φορές το τίμημα είναι η οικογένεια.  Εξ αυτού του λόγου νιώθω πολλές φορές κάποιες ανασφάλειες και αμφιβολίες για ότι έχω κάνει και συνδέεται με τα παιδιά μου.

          Αναρωτιέμαι πάντα άν έκανα το σωστό, αυτό είναι ένα εσωτερικό ερωτηματικό,  αλλά ώ!.. του θαύματος, τώρα πλέον που τα παιδιά έχουν μεγαλώσει αρκετά και αρχίζει και επέρχεται η ωριμότητα, όχι απλά μου δείχνουν την κατανόηση τους αλλά και συμμετέχουν ενεργά στην όλη αυτή δραστηριότητα της οικογένειας. Βλέπω, ότι τα παιδιά έχουν αποκτήσει ένα καλό πνευματικό υπόβαθρο, εχει διαμορφωθεί η σκέψη τους.

          Σε κάθε περίπτωση πλέον, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, θεωρώ ότι όλα αυτά τα οποία συνέβησαν ήταν θετικά και αυτά είναι που υπερτερούν τυχόν αρνητικών, που τυχόν υπάρχουν.

          Εχετε αναμιχθεί δραστήρια εδώ και χρόνια με τις πολυπολιτισμικές κοινότητες της Αυστραλίας και μάλιστα είσθε και πρόεδρος της σχετικής επιτροπής; Τι έχετε να πείτε γι αυτό;

          Ολα ουσιαστικά άρχισαν την δεκαετία του 70.  Πάλι αναφερόμαστε σε αυτήν, γιατι πραγματικά ήταν μια δεκαετία, «επαναστατική» για την τοπική κοινωνία της Αυστραλίας, μιας ολοκαίνουργιας χώρας, η οποία αγωνίζονταν να αυτοπροσδιοριστεί και να ορίσει την ταυτότητα της.  Την δεκαετία εκείνη λοιπόν, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά ο πολυπολιτισμός (multiculture) σαν ιδεολογία,  και ανθεί την περίοδο εκείνη που σημαίνει και άνθιση για την σύγχρονη ταυτότητα της χώρας. Την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας απο το κόμμα των συντηρητικών επί της  τότε κυβέρνησης  Howard έγινε μια προσπάθεια να καταργηθεί ο πολυπολιτισμός ως γνώμονας και άξονας για την διαμόρφωση και χαρακτηρισμο της συγχρονης ταυτότητας της Αυστραλίας, αλλά ήταν ανεπιτυχής διότι πλέον ειναι ο ίδιος ο ρούς της ιστορίας και των καταστάσεων που σε οδηγεί στην λήψη των ενδεδειγμένων αποφάσεων. Προσωπικά η όλη αυτή προσπάθεια της κατάργησης αυτής τότε  δεν μου άρεσε καθόλου, διότι πως είναι δυνατόν μια κοινωνία να μπορεί να αρνηθεί την ταυτότητα μας, εγώ ήμουν ελληνίδα την καταγωγή και αυστραλή υπήκοος και πολίτης αυτής της χώρας, της οποίας σήμερα έχω την τιμή σε ομοσπονδιακό επίπεδο να είμαι αντιπρόσωπος. Βέβαια, τότε χρησιμοποιήθηκαν, προσχηματικά δικαιολογίες που ευνοούνταν από τα γεγονότα της εποχής εκείνης. Ηταν η περίοδος και μετά το 2001 με τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και όλα εκείνα, περί τρομοκρατίας κ.λ.π. χρησιμοποίηθηκαν ως στήριξη των ιδεολογιών και προσπαθειών εκείνων. Υπήρξε τελικά μεγάλη επιμονή στο θέμα της πολυπολιτισμικότητας και πραγματικά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι άλλο εκτός από αυτό στην ταυτότητα της Αυστραλίας, καθόσον πλέον στους κόλπους της Αυστραλιανής κοινωνίας υπάρχουν άνθρωποι και στοιχεία διακεκριμένα και επιτυχημένα που προέρχονται απο τις πολυπολιτισμικές  κοινότητες της χώρας μας.  Αυτό ειναι μια δύναμη για την σύγχρονη Αυστραλία, σε μιά εποχή, που μιλάμε για παγκοσμιοποιήσεις και παγκόσμιες καταστάσεις, δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να μη έχουμε Αυστραλούς που να μη μπορούν να μιλήσουν ή να αναγνωρίσουν ή να καταλάβουν την κουλτούρα της ίδιας της γειτονιάς μας της Ασίας. Στους κόλπους της Αυστραλιανής κοινωνίας ζουν, αναπτύσσονται και δημιουργούν χιλιάδες , εκατομμύρια ανθρώπων απο τη εγγύτερη γειτονιά μας την Ασία. Ετσι λοιπόν με αυτές τις σκέψεις και με την σκέψη και το ερώτημα οτι και εγώ είμαι δίγλωσση και ανήκω σε δύο κουλτούρες την Ελληνική και την Αυστραλιανή, όπως και εκαττομύρια άλλων πολιτών της χώρας, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά μόνον να αναγνωρισθεί η πολυπολιτισμική ταυτότητα της χώρας. Δηλαδή αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν να είμαι απειλή για την Αυστραλία τόσο εγώ όσο και άλλοι δίγλωσσοι πολίτες αυτής της χώρας στην οποία ζούμε  και επίσης θέλω να πώ ακόμη πως υπήρχαν και συνάδελφοι μέσα στο εργατικό κόμμα που ήταν επιφυλακτικοί και φοβισμένοι, απέναντι σε όλο αυτό το πολυπολιτισμικό κίνημα. Τελικά, το 2010 αποφάσισα ότι έπρεπε επιτέλους οριστικά να προωθηθεί το θέμα αυτό και άρχισε έκτοτε ο αγώνας και η προσπάθεια που συνεχίζεται αδιαλείπτως.

          Ποια η γνώμη σας για την Ελληνική παροικία, τι συμβαίνει εκεί, υπάρχει κάτι που θαπρεπε και δεν γίνεται, ποια τα προβλήματα της, απο που εχει άν εχει βοήθεια;

          Η Ελληνική παροικία έχει αρχίσει ήδη και θα αντιμετωπίσει έντονα στο άμεσο μέλλον το πρόβλημα της γήρανσης. Είναι η φυσική κατάληξη των παροίκων της πρώτης γενιάς. Εμείς, οι ανήκοντες στην ενδιάμεση ή δευτερη γενεά πρέπει να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε  Είναι η μεγαλύτερη παροικία που γερνά.  Θα είναι πρόβλημα και στην δική μου την γενιά. Μεγαλώσαμε με ορισμένες αρχές στην ζωή μας και μια ορισμένη νοοτροπία απο τους γονείς μας.  Πλέον όμως, εχουν αλλάξει οι συνθήκες ζωής μας και θα υπάρξει πρόβλημα σε σχέση με την φροντίδα των γονέων μας.  Θα πρέπει να υπάρξουν και να δημιουργηθούν περαιτέρω περισσότερα γηροκομεία απο τα ήδη υπάρχοντα Ελληνικά. Είναι αναγκαίο, εννοώ να ληφθούν αποφάσεις για την παροχή φροντίδας των γονέων μας σε γηροκομεία, εμείς θα δυσκολευτούμε στην λήψη μιάς τέτοιας απόφασης, αλλα τα παιδιά μας δεν θα δυσκολευτούν καθολου σε αυτό, διότι πλέον μεγαλώνουν και διαβιούν παράλληλα και με μια άλλη νοοτροπία.  Με τους ρυθμούς της ζωής μας σήμερα δεν θα μπορέσουμε ουσιαστικά να παρέξουμε την βοήθεια  που απαιτείται για τους ηλικιωμένους μας μη έχοντας ούτε την κατάλληλη γνώση, ουτε τον κατάλληλο εξοπλισμό. Το κράτος λοιπόν θα πρέπει να χρηματοδοτήσει και να συμπαρασταθεί στην δημιουργία και ίδρυση γηροκομείων. Σιγουρα, τώρα, οι παροικοι πρώτης και δευτερης γενεάς δεν έχουν χάσει την αίσθηση ότι ειναι Ελληνες όσον αφορά την τριτη γενεά θεωρώ οτι η απόφαση για την ταυτότητα τους ανήκει σε αυτούς. Υπάρχει όμως το θαυμάσιο ότι και η γενεά αυτή αισθάνονται Ελληνες. Αυτό κατά την άποψη μου οφείλεται στο ότι κληρονομούν αυτή την νοοτροπία,  απο εκείνο τον καταλυτικό γι αυτό παράγοντα, την γιαγιά και τον παππού. Ο παππούς και η γιαγιά ειναι εκείνη η ζώσα κληρονομιά που ασυνείδητα διαμορφώνει χαρακτήρες και εθνικές ταυτότητες, ειναι δηλαδή ενας δυναμικός δεσμος με δικούς του κώδικες επικοινωνίας, που μεγαλώνουν παιδιά, σαν Αυστραλούς που ξαφνικά αναλύπτεις οτι τα παιδιά αυτά στα 18 και μετά στην ωρίμανση τους γίνονται Ελληνες. Η πρώτη γενιά ειναι σημαντική μεταφέρει ήθη, έθιμα, παραδόσεις, που στη συνέχεια γίνονται βιώματα. Τα παιδιά βλέπουν εικονοποιημένη την ιστορία που διδάσκεται στο σχολείο, όπως για παράδειγμα, την Γερμανική κατοχή στον Β΄παγμόσμιο πόλεμο, ενώ αυτή προσωποποιείται στο πρόσωπο του παππού και της γιαγιάς που την έζησαν στην Ελλάδα και έτσι η ιστορία γίνεται μπροστά τους εικόνα και πραγματικότητα.

          Μιληστε μας, σας παρακαλούμε, σχετικά με την Ελληνική εκπαίδευση, την ελληνική γλώσσα, και τους νέους φυσικά σε σχέση με όλα αυτά.

          Η συνέχεια, η διατήρηση και η εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας είναι πλέον θέμα και ευθύνη της ίδιας της Ελληνικής παροικίας. Εμείς καταφέραμε στην προσπάθεια μας και βάλαμε την Ελληνική γλώσσα στην προσπάθεια της πολυπολιτισμικής ταυτότητας  και στο πρόγραμμα διδασκαλίας. Δεν θα διδάσκεται βέβαια σε κάθε σχολείο, οι πολιτειακές κυβερνήσεις πάνω στο θέμα αυτό θα εφαρμόσουν τα προγράμματα τους και εμείς θα πρέπει να αποδειξουμε την αξία της γλώσσας. Επίσης, θα πρέπει το Ελληνικό κράτος να αρχίσει να καταλαβαίνει ότι πρέπει να βοηθήσει στην προώθηση και την διδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας. Δεν αναγνωρίσθηκε το γεγονός οτι υπάρχουν δίγλωσσοι, ούτε δόθηκε η δέουσα αξία και ειναι μεγάλο κρίμα,  στο γεγονός αυτό δεν ειμαστε αρκούντως «προοδευτικοί». Δεν εγινε σεβαστό, ουτε αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι για παράδειγμα οι μετανάστες απο την Αιγυπτο (Ελληνες Αιγυπτιωτες) μιλούσαν 3-4 γλωσσες, αυτό δεν είναι η Αγγλοσαξωνική νοοτροπία, αυτό είναι κάτι διαφορετικό, για παράδειγμα  βρίσκω άτομα που οδηγούν ταξί και είναι μορφωμένοι, ομιλούν 2 και 3 γλώσσες. Με απασχολεί ακόμη, ενα άλλο θέμα, δηλαδή δε λίγα χρόνια που θα βρίσκεται η Ελληνική παροικία; Η παροικία μας, εχει περιουσία μεγάλη π.χ. σε ακίνητα. Τι θα γίνει αυτή η περιουσία, ολα αυτά σε τινων χέρια θα περιέλθουν. Δεν έχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο η Τρίτη γενιά να ασχολείται ενεργά και αναρωτιέμαι, με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα  η παροικία έχει πολλά χρήματα και θα μπορούσε να διαθέσει χρήματα στην εκπαίδευση της Ελληνικής κοινότητας και στην συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού και της παράδοσης.

          Θα ήθελα επίσης να πώ, ότι όσοι νέοι θέλουν και μπορούν να έρθουν απο την Ελλάδα εδώ να το κάνουν, γιατί και οι γονείς μας ήταν μετανάστες , θα θέλαμε να προσπαθήσουν να έρθουν σε μιά χώρα που τους καταλαβαίνουν γιατί  οι Ελληνες είναι μορφωμένος λαός, και θα βοηθήσουν και  την Ελληνική παροικία αλλά γενικότερα και την Αυστραλιανή κοινωνία, θα υπάρξουν νέες προοπτικές για την Ελληνική παροικία και θα αξιοποιηθούν νέες δυνατότητες.  Φοβάμαι βέβαια, ότι η παροικία μπορεί να μη ενδιαφερθεί για τα παροικιακά και τόσο αλλά αυτό ισχύει για όλες τις παροικίες. Οι νέοι απο την Ελλάδα, έχουν πολλά να προσφέρουν και θα πρέπει και η παροικία να βοηθήσει και να προσφέρει και αυτή με την σειρά της σ αυτούς. Πιστεύω ότι αυτή η μετανάστευση θα είναι ωφέλιμη και επίσης θα διορθώσει και την κακή εικονα της Ελλάδος που προβάλλεται στις μέρες μας και θέλει τους Ελληνες τεμπέληδες και αυτο πρέπει να διορθωθεί.

          Για ποιό λόγο η Αυστραλιανή κυβέρνηση ζητά Ελληνες μετανάστες εξειδικευμένους επιστήμονες; Αυτο συμβαίνει και με τις άλλες εθνότητες ή μόνο για Ελληνες ή Ευρωπαίους γενικότερα;

          Δεν υπάρχει διαχωρισμός εσκεμμένος, το μεταναστευτικό πρόγραμμα απαιτεί να καλυφθούν οι ελλείψεις. Δεν έχει διαχωρισμούς, αναμένονται άτομα σε σχέση με το υπάρχον πρόγραμμα προσοντούχων προσώπων. Επίσης, χωρίς το skills program έρχονται πολιτικοί πρόσφυγες κυριως χριστιανοί  πολλοί των οποίων είναι μορφωμένοι και αυτοί ειναι 13750 τον αριθμό, λιγοι έρχονται με το πρόγραμμα οικογενειακής συνένωσης, τέλος πάντων υπάρχουν 4-5 κατηγορίες μεταναστών. Ασχολείται και με αυτό η επιτροπή που προεδρεύω και μέχρι τον Ιουνιο θα έχουμε όλα τα τελικά πορίσματα και θα καταδείξουμε εκείνα τα σημεία που υπάρχουν για την διαμόρφωση της πολυπολιτισμικής ταυτότητας και πως θα χρησιμοποιήσουμε σωστά και εποικοδομητικά την διασπορά και εν κατακλειδι τότε και εγώ βλέποντας όλη αυτή τη προσπάθεια να υλοποιείται και να έχει την τελική της μορφή, θα πω ότι έκανα κάτι σημαντικό.

          Σας είδα που ερχόσασταν μόνη σας , χωρίς συνοδεία, μια εικόνα που δεν συνηθίζεται τουλάχιστον στην Ελλάδα, τι λέτε γι αυτό;

          (Χαμογελά...)

                    Κοιτάτε, δεν χρειαζόμαστε ασφάλεια, είναι άγνωστο άν θα μείνει για πάντα έτσι, δεν θεωρούμαστε πολύ έτσι σπουδαίοι, δεν γινόμαστε βουλευτές για να γίνουμε πλούσιοι.  Εδώ δεν αποθεώνονται οι πολιτικοί, είμαστε τρόπον τινά υπηρέτες των πολιτών, υποχρεωμένοι να υπηρετούμε και έτσι πρέπει να είναι , αλλα πολλοί δεν το κατανοούν αυτό και δεν το εκτιμούν επαρκώς.  Το σύστημα δεν απόλυτα τέλειο αλλα θεωρώ ότι λειτουργεί αρκετά σωστά, δεν πολυκαταλαβαίνει την αξία του ο κόσμος ίσως αν δεν στερηθούμε κάτι δεν καταλαβαίνουμε και την αξία του. Στην δεκαετία του 70 εκείνοι οι άνθρωποι είχαν άποψη πολιτική, σήμερα δεν είναι πολιτικοποιημένοι.

                   Κλείνοντας, τι θα θέλατε να ευχηθείτε γενικότερα αλλά και στην Ελλάδα ειδικότερα;

          Η κατάσταση στην Ελλαδα είναι πολύ δύσκολη. Η οικονομική κατάσταση και εκεί συνδέεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση, εύχομαι γρήγορα να σταθεροποιηθεί και να αρχίσουν τα πράγματα να ανεβαίνουν για το καλό όλων μας.

Καλή Χρονιά για όλους μας!

          Στο σημείο αυτό, τέλειωσε η κουβέντα μας με την βουλευτή Κα Μαρία Βαμβακινού, και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του. Η αισθηση που μου έμεινε απο την περίπου δίωρη κουβέντα και συντροφιά της, ήταν μια αισθηση ηρεμίας. Μπήκα στο τράμ της γραμμής για να κατευθυνθώ στο κέντρο της Μελβούρνης. Μέσα στο τράμ κατα την διάρκεια του σχετικά σύντομου ταξιδιού μου με αυτο, κοιταζα τον κόσμο γύρω μου και τους συνεπιβάτες μου. Καποιες κυρίες μεγαλύτερης ηλικίας ή κάποιες εκεί γύρω στην μέση ηλικία καθονταν απλά ντυμένες, κρατώντας τσάντες απο κάποια εμπορικά καταστήματα, κοιτούσαν την κίνηση έξω απο το παράθυρο του τράμ. Η σκέψη μου ειχε κολλήσει, στην εικόνα που ειχα δεί πριν λίγη ώρα... Ερχονταν κατευθυνόταν προ το μέρος μου, για το προκαθορισμένο ραντεβού μας η Κα Βαμβακινού απλά ντυμένη, κρατώντας την τσάντα της και κοιτάζοντας καποιες βιτρίνες... Γιατί άραγε και κάποια ή κάποιες απο τις κυρίες αυτές μέσα στο τράμ, να μήν είναι μέλη του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου ή του πολιτειακού ακόμη κοινοβουλίου της Αυστραλίας ή της Βικτώριας;

          Τα λόγια της Κας Βαμβακινού, χαράκτηκαν στην μνήμη μου, πιστεύω ανεξιτηλα... δεν γινόμαστε βουλευτές για να γίνουμε πλούσιοι καθώς επίσης εκείνο το ότι δεν κυκλοφορούμε με φύλαξη , δεν την έχουμε ανάγκη...

          Αυτό δεν είναι ένα υπέροχο πράμα; Μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως οι αχαρακτήριστοι βουλευτές και βουλευτίνες του Ελληνικού κοινοβουλίου, για τους οποίους ο Ελληνας φορολογούμενος και μάλιστα αγρίως, που τον έχουν οδηγήσει στην φτώχεια, στην ταπείνωση και στην κατάθλιψη, πρέπει να πληρώνει και φύλαξη τους και αυτοκίνητα να τους κυκλοφορούν....  αλλα αυτοι είναι καταδικασμένοι σε μιά άλλη σκληρή τιμωρία πλέον στην μέρες μας... στον κατ΄οίκον αναγκαστικόν εγκλεισμό τους, για να γλυτώσουν από την οργή και την αγανάκτηση του λαού...

          Ενας άλλος αέρας φύσηξε ξαφνικά, ενώ κατέβαινα απο το τράμ, δεν ήταν ένας ανατολικός ή νότιος άνεμος... ήταν μια αύρα θετικής ενέργειας και ελπίδας. Η σκέψη μου ταξίδεψε μακρυά εκεί στην Ελλάδα και ήρθε και ο συνειρμός... μήπως θα έπρεπε να πάει εκεί η Κα Βαμβακινού, ως προσφορά στην πατρίδα καταγωγής της, να δώσει σεμινάρια και μαθήματα ήθους και ανθρωπιάς, δημοκρατίας και συμπεριφοράς σε πολλές Ελληνίδες και Ελληνες συναδέλφους της όλων των παρατάξεων και τάσεων της Βουλής; Μήπως θα έπρεπε και να τους εξηγήσει ότι δεν είναι εκεί για να... πλουτίσουν, να κλέψουν ή να καταχρασθούν αυτοί και οι παρατρεχάμενοι τους, αλλα για να υπηρετήσουν την χώρα τους... και όχι να την ξεπουλήσουν;

          Αισθάνομαι την ανάγκη τελειώνοντας, να ευχαριστήσω την Κα Βαμβακινού για τη τιμή που μας έκανε και μας παραχώρησε αυτή την μικρή συνέντευξη,  καθώς επίσης και την Κα Γιαννούλα Ντούγκαλ της γραμματειακής υποστήριξης της βουλευτού,  που μερίμνησε για την συνάντηση και παραχώρηση της συνεντευξης αυτής.