Περί Μακεδονίας Λογος (Μέρος Στ')

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός συγγραφέας

Αρθρογράφος

SYDNEY - AUSTRALIA

Tel:  0421 969 172

... Νομίζω ότι τώρα δεν πρέπει να επεκταθούμε παραπέρα στην αναφορά του Ηρόδοτου, δεν χρήζει ουδενός σχολίου και μεταφράσεως το κείμενο ειμή μόνο της επίμαχης πρότασης (αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τωρχαίον .. = και επειδή και ο ίδιος είμαι Ελληνας κατά την γενεάν και μάλιστα αρχαιόθεν), για να μη στερηθεί του πλούτου του. Οσον αφορά εμένα, ικανή και μόνη αυτή η αναφορά απο τον Ηρόδοτο είναι ισχυρή έναντι οποιουδήποτε άλλου αποδεικτικού μέσου για το θέμα της Ελληνικότητας της καταγωγής των Μακεδόνων και των προγόνων τους. 

Ο Ηρόδοτος (485 - 421/415 π.Χ.) ήταν ιστορικός και γεωγράφος του 5ου αιώνα π.Χ.. Έγραψε για τους Περσικούς Πολέμους (ανάμεσα στους Έλληνες και τους Πέρσες) καθώς και περιγραφές για διάφορα μέρη και πρόσωπα που συνάντησε στα ταξίδια του και παγκοσμίως θεωρείται ο πατέρας της Ιστορίας.

Μακρύς ο κατάλογος των αρχαίων συγγραφέων και ιστορικών των αναφερομένων στην βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας και εις τον Αλέξανδρο τον Γ΄ τον επονομασθέντα Μεγάλο. Ο Πλούταρχος τόσο στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος – Καίσαρ», όσο και το έργο του «Οι Έλληνες» , αναφέρεται σε διάφορα θέματα, που αφορούν την καταγωγή του Αλεξάνδρου. Συμφωνεί και αυτός στην εκ της γενεάς του Ηρακλέους καταγωγή των Μακεδόνων και της βασιλικής τους οικογένειας, σύμφωνα με όσα εκτίθενται παραπάνω, στον Κάρανο και την μετακίνηση της βασιλικής οικογενείας απο το Αργος, προς τα βόρεια. Μοναδική αμφισβήτηση, πηγάζουσα απο την σφαίρα του παραλόγου, που θα μπορούσε να τεθεί, είναι η Ελληνικότητα του Καράνου, του Ηρακλέους, του Αιακού και του Νεοπτολέμου. Αν όλοι αυτοί δεν είναι Ελληνες, εκ της γεννεάς του Δευκαλίωνος και της Πύρρας, τότε όχι μόνο δεν υπάρχει η Ελληνική γενεά των Μακεδόνων, αλλά δεν υπάρχουν καθόλου Ελληνες. Πολλές οι αναφορές και τα περιστατικά που αναφέρει ο Πλούταρχος για την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στα οποία τονίζονται ιδιαίτερα όλα εκείνα τα σημεία που αποδεικνύουν την Ελληνικότητα τόσο του ιδίου όσου και του στρατεύματος του και της βασιλικής οικογένειας, της οποίας ήταν ο τελευταίος ουσιαστικά , που βασίλευσε γόνος. Είναι γνωστό, ότι μετά το θάνατο του διαιρέθηκε το τεράστιο κράτος του, διεμελίσθη και μικρότεροι βασιλείς αναδείχθησαν. Οι απόγονοι του εδολοφονήθησαν και το γένος του έσβησε οριστικά, αλλά πρέπει να διατηρούμε πάντα την σκέψη οτι Μακεδονία δεν υπήρξε μόνο περιοριζόμενη στην βασιλική της οικογένεια. Το σπουδαιότερο είναι ότι υπήρξε, διαιωνίσθηκε και υπάρχει, πέρα απο τα γεωγραφικά της όρια, επειδή υπάρχει ο λαός της οι Μακεδόνες. 

Ο Πλούταρχος, συνέγραψε πολλά έργα, συγκεκριμένα στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» και αναγράφοντας για την προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εξιστορεί γενεολογικά την καταγωγή του Ελληνα στρατηλάτη όπως ακριβώς στο κείμενο που ακολουθεί:

«Ἀλέξανδρος ὅτι τῷ γένει πρὸς πατρὸς μὲν ἦν Ἡρακλείδης ἀπὸ Καράνου, πρὸς δὲ μητρὸς Αἰακίδης ἀπὸ Νεοπτολέμου, τῶν πάνυ πεπιστευμένων ἐστί. λέγεται δὲ Φίλιππος ἐν Σαμοθρᾴκῃ τῇ Ὀλυμπιάδι συμμυηθείς, αὐτός τε μειράκιον ὢν ἔτι κἀκείνης παιδὸς ὀρφανῆς γονέων ἐρασθῆναι, καὶ τὸν γάμον οὕτως ἁρμόσαι, πείσας τὸν ἀδελφὸν αὐτῆς Ἀρύββανι. ... ὁ δὲ Φίλιππος ὑστέρῳ χρόνῳ μετὰ τὸν γάμον εἶδεν ὄναρ αὑτὸν ἐπιβάλλοντα σφραγῖδα τῇ γαστρὶ τῆς γυναικός· ἡ δὲ γλυφὴ τῆς σφραγῖδος ὡς ᾤετο λέοντος εἶχεν εἰκόνα...»

Σε ελεύθερη μετάφραση

« Ο Αλέξανδρος όσον αφορά την γενεά του ήταν απο τον πατέρα του Ηρακλείδης απο την γενεά του Καράνου και απο την μητέρα του Αιακίδης απο την ρίζα του Νεοπτολέμου. Λέγεται δε ότι ο Φίλιππος στην Σαμοθράκη συνάντησε την Ολυμπιάδα, όταν ήταν ακόμη νεαρός και εκείνη κοπέλλα ορφανή απο γονείς και την ερωτεύτηκε, και ζήτησε να την παντρευτεί αφού έπεισε τον αδελφό της Αρύββα.... και ο Φίλιππος μετά απο καιρό είδε όνειρο ότι εσφράγισε την κοιλία της γυναίκας (της Ολυμπιάδας) και το σχήμα της σφραγίδας όπως φαινόταν είχε εικόνα λιονταριού...»

Πλουτάρχου, Βιοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος

Η ιστορία λοιπόν, διαρκώς γράφεται και αναλύεται και έρχονται συγγραφείς επί συγγραφέων και ιστορικοί και στρατιωτικοί και αναλύουν, και διατηρούν την μνήμη και την πορεία του εθνών, των λαών, των σπουδαίων προσώπων, που περνούν πάνω απο αυτήν τη γή. Σε χρόνους ανύποπτους, πέρα απο οποιαδήποτε τάση αλυτρωτισμού και ιστορικής διαστρέβλωσης, για να πληρέστερη κάλυψη των θεμάτων οι ιστορικοί συγγράφουν βιογραφίες σπουδαίων ανδρών. Μέσα στην ιστορία των προσώπων αναμιγνύονται και στοιχεία παραμυθευμάτων «λογοτεχνική αδεία» για τον εμπλουτισμό των κειμένων και την απόδοση λαογραφικών και άλλων παραδοσιακών στοιχείων της κάθε εποχής. Με το σκεπτικό αυτό κάθε εξιστόρηση του βίου μεγάλων και σπουδαίων προσώπων ανδρών ή γυναικών, εμπεριέχει εκείνα τα στοιχεία που κοσμούν μάλλον ή αποδίδουν παραμυθολογική χροιά στο κείμενα. Αναφορές σε όνειρα, οιωνούς ή χρησμούς, εξωπραγματικές, παραφυσικές ή μεταφυσικές εικόνες, υπο την μορφήν ονείρων ή οραμάτων, προσδίδουν έμφαση στα κείμενα, ενώ παράλληλα μας δίδουν αξιόλογες πληροφορίες για τον τρόπο σκέψης και αξιολόγησης της ζωής ή των ανθρώπων σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους. Εν προκειμένω, ο Πλούταρχος, εξιστορεί τα περί σφραγίδων και μορφής λεόντων που εμφανίσθηκαν στην κοιλία της Ολυμπιάδας, για να αποδώσει την δύναμη, το σθένος, την αποφασιστικότητα, την γενναιότητα και οποιαδήποτε άλλο στοιχείο συνέθετε την προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με λίγα λόγια ήταν τόσο ο ίδιος πεπεισμένος όσο και η βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας ότι ήταν εκείνος ακριβώς ο διάδοχος βασιλιάς που θα δόξαζε το έθνος των Ελλήνων στους αιώνες. 

Είναι δεδομένη και γνωστή σε όλους, η αγάπη του Αλέξανδρου για τον δάσκαλο του την Αριστοτέλη και την Αθήνα. Μάλιστα, η Αθήνα για τον απλό λόγο, οτι πέρα απο το ένδοξο μεγαλείο της, εξακολουθούσε πάντα και επι των ημερών του Αλεξάνδρου και μετέπειτα να αποτελεί την ελίτ του πολιτισμού και της κουλτούρας. Ετσι καθόλη τη διάρκεια της εκστρατείας του, χωρίς να παραβλέπονται όλα τα παρεπόμενα μιας στρατιωτικής εκστρατείας και οι εκατέρωθεν απώλειες ανθρώπινων ζωών και καταστροφών, εκείνος διακινούσε ιδέες και πολιτισμό. Σ εκείνα αναφέρεται και ο Πλούταρχος και ενδεικτικά και αποσπασματικά καταγράφω την εγκαθίδρυση ιερών και βωμών ελληνικών, την ίδρυση της ελληνικής πόλεως Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο και όσων άλλων πόλεων με το όνομα αυτό, μέχρις της Αλεξανδρείας στα πέρατα του τότε κόσμου της Βακτριανής. Σημαντική η επίσκεψη του στο ιερό του Αμμωνος Διός στην Αίγυπτο όπου εμφανίσθηκε μπροστά στον ιερέα του ναού, μετά την μυστηριακή πορεία του στρατού του στην έρημο. Κατά μία υπόθεση και ερμηνεία φαίνεται ο ιερέας του Αμμωνος να τον απεκάλεσε Ελληνιστί «Ω παι Διός», δηλαδή παιδί του Δία. Ομως , για την αλήθεια της σκέψης, πρέπει να καταγράφεται και ο σχετικός προβληματισμός. Πιθανολογείται, ότι ο ιερεύς, είχε την πρόθεση και μάλλον αληθές είναι αυτό, λόγω του νεαρού της ηλικίας του Αλεξάνδρου και του θεωρουμένου της πατρότητας των ιερέων ως διαλεκτικής σχέσης με τους κοινούς θνητούς, να τον αποκαλέσει Ω! Παιδίον... ένα λάθος όμως γλωσσικό του Αιγύπτιου ιερέα και η μετατροπή ενός «ν» σε τελικό «ς» , ανήγαγε τον Αλέξανδρο για μια άλλη μια φορά στην σφαίρα της θρυλικής του καταγωγής εκ του Διός. Πληθώρα αναφορών και τέτοιων λεπτομερειών υπάρχουν στα συγγράμματα του Πλουτάρχου, που αφορούν τις μάχες, τις θυσίες και ικεσίες στους Θεούς των Ελλήνων, διάφορες δηλώσεις του ιδίου του στρατηλάτη και όλα αυτά αποτελούν τις πηγές των ασχολουμένων με τα θέματα αυτά. 

(Ο Πλούταρχος (περ.45μ.Χ.-120) ήταν Έλληνας ιστορικός, βιογράφος και δοκιμιογράφος )

Το έργο του Αρριανού «Αλεξάνδρου ανάβασις» έχει σωρείαν όσων αναφορών στην ελληνικότητα του ιδίου του Αλεξάνδρου, αλλα και του στρατεύματος του, της παιδείας του και του πολιτισμού του. Ομως, όπως προείπα επέλεξα κάποιες λίγες αναφορές απο το σύνολο. Το κείμενο αυτό που έχετε στα χέρια σας, δεν είναι ιστορικό δοκίμιο, ούτε πανεπιστημιακή εργασία. Είναι απλωμένες στο χαρτί σκέψεις και συναισθήματα, για την πατρίδα μας την Ελλάδα, απο την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη, απο την Κέρκυρα μέχρι την Κύπρο. Γιά μένα που γράφω αυτά τα λόγια δεν υπάρχει καμία απολύτως διάκριση, όλες οι περιοχές της Ελλάδας είναι κομμάτια του ίδιου του σώματος μας. Τώρα ξεδιπλώνουμε κάποιες σκέψεις μας για την Μακεδονία επειδή είναι εκείνο το κομμάτι του σώματος μας που πονάει. Σημαντικό για μένα είναι το γεγονός που συνέβη στα Σούσα και μας αναφέρει ο Αρριανός. Επικεντρωνόμαστε στην αναφορά αυτού του γεγονότος, ως έχοντος ιδιαίτερη σημασία, καθόσον ο γράφων γεννήθηκα στην «υπεραιωνία» πόλη των Αθηνών, που ιδιαίτερα ελάτρευε ο Μακεδόνας στρατηλάτης, που όμως δεν αξιώθηκε να ζήσει σε αυτήν. Οταν λοιπόν, εισήλθε ο στρατός του Αλεξάνδρου στα Σούσα, πήρε τα υπάρχοντα του Πέρση βασιλιά και μεταξύ αυτών τα σπουδαιότερα, δηλαδή τις χάλκινες προτομές των τυραννοκτόνων Αρμοδίου και Αριστογείτονος. Τις προτομές αυτές, πολλά χρόνια πρίν είχε πάρει απο την κατεστραμμένη Αθήνα, ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης και έφερε στην μακρινή χώρα του, μετά την ήττα του στρατεύματος του στην Ελλάδα. Εστειλε αμέσως ο Αλέξανδρος πίσω τις προτομές στην Αθήνα, οι οποίες και τοποθετήθηκαν στον Κεραμεικό. Ηταν υψίστης σημασίας πρόσωπα οι δύο τυρρανοκτόνοι για τους Αθηναίους καθόσον με την κατάργηση της τυρρανίας η δημοκρατία επεκράτησε στην Αθήνα και ετιμώντο αυτοί περισσότερο και απο άλλους πολύ σπουδαίους και επιφανείς ήρωες. Παράλληλα όταν έφτασε στις Πασαργάδες ο Αλέξανδρος, κατέστρεψε και κατέκαυσε τα ανάκτορα του Πέρση βασιλιά. Η ενέργεια του αυτή, βρήκε αντίθετο τον στρατηγό Παρμενίωνα, ο οποίος δεν επιθυμούσε να θεωρηθεί ότι ο Αλέξανδρος έφθανε στην Ασία ως επιδρομέας κατακτητής. Ομως, κατά την αφήγηση πάντα του Αρριανού, ο Αλέξανδρος, ήθελε «υπέρ τούτων (Ελλήνων) δίκας λαβείν». Επεθύμει λοιπόν, να πάρει εκδίκηση, για όσα εκείνοι (οι Πέρσες) είχαν κάνει χρόνια πρίν στους Ελληνες όταν κατέκαυσαν την Αθήνα. Αν δεν ήταν Ελληνας λοιπόν και ο ίδιος για ποιό λόγο όλα αυτά και με ποιά νομιμοποίηση του να ενεργεί έναντι και εξ ονόματος όλων των Ελλήνων; Η όλη του παιδεία και η συμπεριφορά του καθόλη τη διάρκεια της βασιλείας του και της εκστρατείας του, δεν εικονίζει ένα άνθρωπο παράφρονα, ανεκπαίδευτο και εν γένει κινούμενο απο ευτελή και ταπεινά αίτια και παντού διαφαίνεται η αγάπη του για την πατρίδα του την Ελλάδα.

(Ο Αρριανός, γνωστός και ως Φλάβιος Αρριανός ήταν ιστορικός, φιλόσοφος, γεωγράφος, πολιτικός και πολεμιστής. Γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γύρω στο 95 μ.Χ. και πέθανε σ' αυτή γύρω στο 180 μ.Χ).

Νομίζω, ότι όταν αναφερόμαστε στην Μακεδονία και στην Ελληνικότητα της, όλοι μας ανατρέχουμε στον Μέγα Αλέξανδρο και στην δυναστεία των βασιλέων της περιοχής για να αποδείξουμε την Ελληνικότητα της περιοχής.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να θυμόμαστε πάντα οι Ελληνες, ότι γενάρχες μας ήταν ο Δευκαλίων και η Πύρρα. Αυτοί απέκτησαν υιόν τον Ελληνα και απο την γενιά του ο Ηρακλής ο μεγάλος μας Γενάρχης. Η εισαγωγή ως γεναρχών και πατριαρχών μας αλλοφύλων βαρβάρων και αλλόγλωσσων, έγινε μεταγενέστερα στους χρόνους που παύει να ανθίζει το ελληνικό πνεύμα και σκοταδισμός επέρχεται στην γενεά των Ελλήνων. Είναι κυριολεκτικά κακό να απαρνιέται κανείς την ταυτότητα και την γενεά του και να την αναζητεί σε ξένες ανατολίτικες δοξασίες και εικασίες περί της γενεάς των ανθρώπων και της γεννήσεως του κόσμου. 

Η των Ελλήνων ιερά πατρίδα και ιστορία, δεν έχει καμία ανάγκη αλλοτρίων και αλλοεθνών δοξασιών για την καταγωγή της!

....

Συνεχίζεται..