Περί Απεργίας !

Γράφει ο Νίκος Νικήτογλου

Διεθνολόγος

Περί απεργίας

Αύριο έχουμε απεργία.Και το "έχουμε" είναι σχετικό,μιας

και πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να συμμετέχουν,ακόμα και αν το θέλουν.Γιατί πολύ απλά θα "πάρουν πόδι" από τη δουλειά και θα χάσουν ακόμα και αυτά τα 500 ευρώ που παίρνουν δουλεύοντας σε ένα εμπορικό κέντρο (γκουχ γκουχ).Και θα πάρουν πόδι γιατί υπάρχουν χιλιάδες στην ουρά που περιμένουν να πάρουν τη σειρά τους.Και το αφεντικό το ξέρει αυτό,το ξέρει όμως και ο εργαζόμενος.

"Η κοινωνία της διαμαρτυρίας"

Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες διανοητές,τον οποίο δεν πρόκειται να δείτε σε κάποιο μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι, είχε γράψει κάποια στιγμή: "Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους και στις πλατείες είναι αδιέξοδες,διότι δεν αίρουν την αιτία του προβλήματος,που είναι η μονοπωλιακή συγκέντρωση του συνόλου της πολιτικής εξουσίας στα χέρια των νομέων του κράτους.Όταν η κοινωνία των πολιτών,έχοντας εκτονωθεί ή εξαντληθεί,θα επιστρέψει στα σπίτια της,οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να διαλέγονται και να συναποφασίζουν με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς φορείς των μηχανισμών (τους χορηγούς ισχύος,χρήματος,επικοινωνίας κλπ),που τους κρατούν ομήρους στην πολιτική επιφάνεια".

Περί ασφαλιστικού

Το διακύβευμα βέβαια των κινητοποιήσεων είναι το ασφαλιστικό.Τα αποθεματικά των ταμείων τροφοδότησαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου,τροφοδότησαν τσέπες ημετέρων,χρηματιστών,κομματικών στελεχών.Με τα αποθεματικά των ταμείων αγοράσαμε ομόλογα του ελληνικού κράτους και μετά τα κουρέψαμε.Και όπως είναι λογικό, τα ταμεία βρέθηκαν στην ανάγκη της κρατικής ελεημοσύνης.Επιδοτήθηκαν και επιδοτούνται.Αλλά φίλοι μου και φίλες μου,αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει και η τρύπα θα διογκώνεται.Δημογραφικό πρόβλημα,μειωμένες εισφορές λόγω των υψηλών ποσοστών ανεργίας,αύξηση των αναγκών των ταμείων λόγω της ταχείας γήρανσης ενός πληθυσμού.

Οι εισφορές λοιπόν συνεχώς θα αυξάνονται (για όσους διατηρούν το "προνόμιο" της εργασίας) και οι συντάξεις συνεχώς θα μειώνονται. That's all folks.

Στον αστερισμό του "περίπου"

Περίπου.Όλα στο περίπου.Και είναι μεγάλο λάθος να πιάνουμε το ένα κλαδάκι του δέντρου και να λέμε ότι αυτό έχει το πρόβλημα.Το πρόβλημα δυστυχώς είναι συνολικό και επηρεάζει όλες τις δομές.Και για να σωθεί αυτή η χώρα,απαιτείται ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι αυτό το πολιτικό σύστημα παράγει καταστροφή και όχι εθνική ή κοινωνική φιλοδοξία.Και αυτό οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι "πολιτικές" δυνάμεις σε αυτόν τον τόπο.Μέσα από συνθήματα (τα οποία έχουν κοντά ποδάρια) και όχι μέσα από προγράμματα.Μέσα δηλαδή από στοιχεία,αριθμούς και σχεδιασμό.

Το αν-ασφαλιστικό

Να βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο στους νέους ανθρώπους και να τους πεις να κάνουν οικογένεια γιατί σε 30 χρόνια από τώρα θα έχουμε μείνει κάτι γεροντοχούφταλα σε αυτόν τον τόπο, δεν μπορείς να το κάνεις.Μπορείς όμως να αρχίσεις να δημιουργείς το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν με αξιοπρέπεια.Και λύση δεν είναι η συνένωση των ταμείων.Λύση είναι η διασύνδεση των προβληματικών ταμείων με καινούργιες παραγωγικές μονάδες (έστω και μικρής κλίμακας).Μόνο έτσι μπορείς να καταφέρεις ένα πολλαπλό πλήγμα στις παθογένειες. Αφενός με τη δραστηριοποίηση ανθρώπινου δυναμικού το οποίο το έχεις στη γωνία να περιμένει (άρα μιλάμε για εισφορές) και αφετέρου το προβληματικό ασφαλιστικό ταμείο θα έχει μέρισμα από τα κέρδη της παραγωγικής μονάδας (ανάλογα του ποσοστού του). Άρα μείωση ανεργίας,νέες εισφορές,κέρδη από το πουθενά.

Και αν "αυτά δεν γίνονται" μπορείτε μέσα από το google να ενημερωθείτε για τα ποσοστά που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία της Γερμανίας σε εταιρείες-κολοσσούς.

ΥΓ. Εγώ είμαι διεθνολόγος. Δεν έχω ούτε ασφαλιστικό ταμείο, ούτε επιμελητήριο, ούτε κάποια "θεσμική εκπροσώπηση". Δεν τρέφω καν ψευδαισθήσεις για εφάπαξ και συντάξεις. Παρόλ'αυτά θα βρεθώ αύριο στο δρόμο, όχι για να "αλλάξω κάτι", ούτε για να "διαμαρτυρηθώ" (λες και παρακαλάμε κλαίγοντας να μας πετάξουν οι Λουδοβίκοι ένα ξεροκόμματο από το μπαλκόνι των ανακτόρων), περισσότερο θα κατέβω για να βρεθώ στο πλευρό κάποιων ανθρώπων, να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις για τις νέες τάσεις του ελληνικού σουρεαλισμού.