Ηλύσια Πεδία – Ο ευσεβής πόθος μας (Μέρος πρώτον) του Γιώργου Αθανασιάδη

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

e-mail: athanasiadis.g@hotmail.com

Tel: (02) 92613144 - 0421 969 172

SYDNEY AUSTRALIA

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ο ΚΟΣΜΟΣ στο φύλλο της Τετάρτης 8 Ιουλίου 2015

Ηλύσια Πεδία – Ο ευσεβής πόθος μας

(Μέρος πρώτον)

Στα προηγούμενα άρθρα μου, σας μίλησα για τον Ησίοδο και τα γένη των ανθρώπων, δηλαδή ουσιαστικά την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους απο την εμφάνιση του (από τον ποθητό μακρυνό «παράδεισο» του, την έκπτωση του και την αναγέννηση του) στη νέα του πατρίδα τον δικό μας πλανήτη. Τη Γή μας, τη μεγάλη μας μητέρα! Στις αναφορές λοιπόν στα γένη, μιλήσαμε για το γένος των ηρώων, το τέταρτο γένος των ανθρώπων κατά σειρά, όπου η πνευματικότητα αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα απο την διαδικασία της εξέλιξης και επίσης με την παρέμβαση των Μεγάλων Ολυμπίων Θεών και την άνοδο των Χθόνιων θεοτήτων (βλ. Τιτανομαχία – Γιγαντομαχία). Ο Ολυμπος συμβολικά αποδιδόμενος στη γήϊνη εκδοχή του, είναι το υψηλότερο βουνό του Ελλαδικού χώρου, όμως η έννοια του η πραγματική έχει να κάνει με την υψηλή κορυφαία και ραγδαία πνευματικότητα του ανθρώπου και την θέωση της. Οι άνθρωποι απαρχής του κόσμου δημιουργούν και θεώνουν όσα αντιλαμβάνονται και ενσαρκώνονται μέσα από τη λογική και τις αισθήσεις τους υπό μορφήν Θεών και θεοτήτων, τιμώντας τον κόσμο (κόσμημα) και την συμπαντική αρμονία και ισορροπία.

Στα πλαίσια λοιπόν, της θέωσης αυτής από το ίδιο το γένος τους, αποδίδουν τιμές σε εκείνους που με τις πράξεις τους, όχι μόνο αποδίδουν τον σεβασμό και την υπακοή τους στους θεϊκούς νόμους, αλλά παράλληλα θυσιάζονται ή πολεμούν και για τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη κοινωνία, μαχητές του δικαίου και της εφαρμογής του. Μετά το θάνατο τους, οι άνθρωποι αυτοί ΟΙ ΗΡΩΕΣ, που αυτόβουλα εφαρμόζουν τα παραπάνω, θεώνονται στην ουσία και οι ψυχές τους αναπαύονται στην αιωνιότητα στα νησιά των Μακάρων, ή Ηλύσια Πεδία όπως τα αποκαλούν και με τα δύο ονόματα οι αρχαίοι συγγραφείς.  Αντίθετα προς εκείνους του γένους των ανθρώπων, που ακολούθησαν τις Κρόνιες γενεές, λάτρεις χθόνιων αρχέγονων θεοτήτων (πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί άλλωστε, σε ένα πλανήτη που ο φλοιός του και η επιφάνεια που ζούσε ήταν σε διαρκή αναβρασμό και τεράστιες εκρήξεις ηφαιστείων, λάβα αφ΄ ενός και παγετώνες ήταν τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος του;) τιμωρούνταν στα Τάρταρα μαζί με τους θεούς τους Τιτάνες.

Μακροχρόνια η περίοδος ανατολής του νέου κόσμου, της νέας αυγής που ο ουρανός και η ατμόσφαιρα του πλανήτη θα έλαμπε απο καθαρό φώς του Θεού Ηλιου, και το γαλάζιο χρώμα του ουρανού θα οδηγούσε τον άνθρωπο να σηκώσει ελεύθερα το βλέμμα ψηλά, χωρίς να φοβάται ότι θα τον κτυπήσει κεραυνός ή φλεγόμενος βράχος. Τα Ηλύσια πεδία τοποθετούνται δυτικά, πέρα απο τον Ωκεανό και οι περιγραφές τους αρχαιόθεν και προϊστορικά απο τον Ομηρο, ή τον Ησίοδο και στους ιστορικούς χρόνους απο τον Πλάτωνα, είναι «παραδεισένιοι» τόποι, που βρίσκονται στην επιφάνεια της Γής (άρα όχι χθόνιοι και τόπος αιώνιας ζωής) δυτικά πέρα του Ατλαντικού Ωκεανού και των Ηράκλειων Στηλών (Γιβραλτάρ) που τους δροσίζουν οι απαλές πνοές του Ζεφύρου που έρχονται απο την θάλασσα, χωρίς να τους παγώνουν ή να τους ζεσταίνουν πολύ. Συνεπώς η περιγραφή αποδίδει νησιά της τροπικής ζώνης που ήταν πέρα απο την χαμένη Ηπειρο Ατλαντίδα (Πλάτωνος, Τιμαίος) και φυσικά παραπέμπει στα νησιά της Καραϊβικής, που φαίνεται πολύ καλά να ενθυμούνταν οι αρχαίοι Ελληνες, απο τα ταξίδια τους, για την αναζήτηση χρυσού και πλούτου. (χρυσά μήλα των Εσπερίδων  μάλλον πρόκειται για σφαίρες χρυσού απο τις περιοχές που δύει ο ήλιος, συνεπώς αμερικανική ήπειρος).

Η ζωή στα Ηλύσια πεδία, κυλάει ήρεμη, στο αιώνιο φώς και οι Ηρωες απολαμβάνουν όλα εκείνα που η ανθρώπινη ζωή τους τους είχε στερήσει προκειμένου να προβούν στις πράξεις  που τους χάρισαν τον «παράδεισο» - Ηλύσια πεδία. Η αρετή, η αυταπάρνηση, η προάσπιση των νόμων της πολιτείας, ο αλτρουϊσμός, είναι εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήρωα και τον βραβεύουν με την μακαριότητα, την ευτυχία και την αιωνιότητα στα Ηλύσια Πεδία.  Συνεπώς  σύμφωνα πάντα με την Ελληνική φιλοσοφική και θρησκευτική πεποίθηση, μάκαρες και ήρωες γίνονται εκείνοι οι οποίοι δεν είναι εκγλωβισμένοι στα ίδια και τον μικρόκοσμο τους, αλλά εκείνοι που αγωνίζονται και πολεμούν για το κοινό καλό σε ένα σύστημα πολιτειακής δόμησης της ανθρώπινης ζωής. Ο Οδυσσέας, φτάνοντας στο νησί του Κύκλωπα, βλέποντας έρημο και ακατοίκητο τόπο αναρωτιέται , που είναι η πόλη;  Η οργάνωση και δομή  της ζωής έξω απο την πόλη, (την κοινωνική ομάδα, την κοινότητα) είναι όχι απλά έννοιες άγνωστες προσιδιάζουσες σε ζώα και μόνο αλλά κατά την άποψη των αρχαίων Ελλήνων ταυτίζεται και με την αχρησία.

Παραθέτω μικρό απόσπασμα απο το κείμενο του Θουκυδίδου, στον επιτάφιο του Περικλέους που στοιχειοθετεί κατά την ταπεινή μου γνώμη και την άποψη των Ελλήνων για την πραγματική κοινωνική ζωή και τη δημοκρατία και τις αξίες για τις οποίες πολύ πριν την εποχή του Περικλέους, στα προϊστορικά και αρχαϊκά χρόνια οι Ελληνες γίνονταν Ηρωες:

«...Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ’ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας· πλούτῳ τε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳ χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον. ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ οἱ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυμούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις βλάβην ἡγούμενοι....»

Θουκιδίδης, Περικλέους Επιτάφιος

Συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα.....