Τιτανομαχία ... Μύθος ή αλήθεια; (Μέρος 4ο)

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο ΚΟΣΜΟΣ εδώ στο Σύδνευ

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

Συντάκτης στην Ελληνική εφημερίδα του Σύδνεϋ

Ο ΚΟΣΜΟΣ

SYDNEY - AUSTRALIA

Tel: 0421969172

Τιτανομαχία ... Μύθος ή αλήθεια; 

(Μέρος 4ο) 

Αγαπητοί αναγνώστες 

Οφείλω αρχικά να ζητήσω συγγνώμη, αλλά πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα, με ανάγκασε να ταξιδέψω στην Ελλάδα για λίγες μέρες και φυσικά μια κακή ψυχολογική κατάσταση δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω το άρθρο για την μεγάλη Τιτανομαχία. Ομως στο φύλλο της Τετάρτης, ακριβώς πριν 3 εβδομάδες, σας προσφέραμε στίχους απο την Θεογονία του Ησιόδου, για την μεγάλη μάχη επικράτησης, των Ολυμπίων θεών ενάντια στους προηγούμενους θεούς Μεγάλους Τιτάνες. Η εξιστόρηση μας σε μετάφραση, έμεινε στο στίχο 686 και συνεχίζουμε σήμερα εκθέτοντας μέχρι τον στιχο 729 όπου και ουσιαστικά σηματοδοτεί το τέλος της μάχης αυτής και την επικράτηση των Ολυμπίων θεών πάνω στους Τιτάνες. Οπως προανέφερα, αυτή η παραμυθολογική εξιστόρηση δεν είναι τίποτα άλλο από την μεταφορά μέσα από τις χιλιετίες της ιστορικής μνήμης, απο την εποχή που δεν υπήρχε γραπτός λόγος και η διάδοση, μεταφορά δια μέσου των γενεών ιστορικών, κοινωνικών ή γεωλογικών γεγονότων, γινόταν με τον γραπτό λόγο και πλέον στο διάβα του χρόνου ελάμβανε μία παραμυθολογική μορφή. Ομως, σ αυτό έγκειται και η μεγάλη αξία της πρώτων γραπτών μαρτυριών, μεταξύ των οποίων φυσικά και η «Θεογονία» του Ησιόδου. Ανεκτίμητης πνευματικής και ιστορικής αξίας έργο σε άριστο ποιητικό λόγο. Στο σημείο αυτό παρατίθεται το απόσπασμα των στίχων 686 έως 729 σε μετάφραση του Στ. Γκιργκένη απο τις εκδόσεις Ζήτρος. 

Ο Δίας πια το μένος του δε συγκρατούσε,

μα γέμισαν τα στήθη του ευθύς με ορμή και όλη του

τη δύναμη φανέρωσε. Κι εξίσου από τον ουρανό κι από τον Όλυμπο

690προχώραγε και άστραφτε συνέχεια, και οι κεραυνοί

ευθύς μαζί με τη βροντή και με την αστραπή πετούσαν

από το στιβαρό του χέρι, την ιερή στριφογυρνώντας φλόγα,

απανωτοί. Κι ολόγυρα η ζωοδότρα η γη αντιβούιζε,

καθώς καιγότανε, κι έτριζε δυνατά από γύρω δάσος αμέτρητο.

Έβραζε όλη η γη και του Ωκεανού τα ρείθρα

κι ο πόντος ο ατρύγητος. Θερμή πνοή τους χθόνιους Τιτάνες

κύκλωνε κι άφατη φλόγα στο θεϊκό αιθέρα έφτανε,

και η ακτινοβόλα λάμψη του κεραυνού και της αστραπής

τους τύφλωνε τα μάτια, κι ας ήταν δυνατοί.

700Άφατη πύρα το χάος γέμιζε. Φαινότανε σαν να ᾽βλεπαν τα μάτια

και ν᾽ άκουγαν τ᾽ αυτιά ήχο παρόμοιο,

όπως εάν ζυγώνανε η γη κι ο ουρανός ο ευρύς από πάνω.

Γιατί τόσο μεγάλος θα σηκωνόταν γδούπος,

αν έπεφτε σ᾽ ερείπια η γη και γκρεμιζόταν από ψηλά ο ουρανός.

Τόσος γινόταν γδούπος καθώς συγκρούονταν οι θεοί στη μάχη.

Και οι άνεμοι σηκώνανε με θόρυβο μαζί σεισμό, σκόνη,

βροντή, αστραπή, το φλογερό τον κεραυνό,

του μέγα Δία τα βέλη, και φέρνανε κραυγές και ιαχές

καταμεσής στα δύο μέτωπα. Κι ο θόρυβος της φοβερής της μάχης

710σηκωνότανε άπλετος και φανερώνονταν της δύναμης τα έργα.

Η μάχη έκλινε. Πριν, όμως, ο ένας στον άλλο αντιστέκονταν

και μάχονταν σταθερά στην κρατερή τη μάχη.

Κι ανάμεσα στους πρώτους δριμεία μάχη σήκωναν

ο Κόττος, ο Βριάρεως κι ο Γύγης, ο ακόρεστος για πόλεμο.

Τριακόσια βράχια εκείνοι από τα στιβαρά τους χέρια

στέλνανε απανωτά και με τα βλήματά τους τους Τιτάνες

κατασκέπααν. Και τους Τιτάνες στείλανε κάτω από τη γη

με τους πλατιούς τους δρόμους και σε δεσμά σκληρά τους δέσανε,

αφού με τα χέρια τους τους νίκησαν κι ας ήσαν γενναιόψυχοι.

720Και τόσο κάτω απ᾽ τη γη τούς ρίξανε, όσο απέχει από τη γη ο ουρανός.

Γιατί τόση είναι η απόσταση απ᾽ τη γη μέχρι το νεφελώδη Τάρταρο.

Μέρες εννιά και νύχτες αμόνι χάλκινο

από τον ουρανό αν έπεφτε, τη δέκατη στη γη θα έφτανε.

[Κι εξίσου πάλι από τη γη στο νεφελώδη Τάρταρο:]

Νύχτες και πάλι εννιά και μέρες χάλκινο αμόνι

από τη γη αν έπεφτε, τη δέκατη στον Τάρταρο θα έφτανε.

Χάλκινο φράγμα από γύρω τον κυκλώνει. Και γύρω του,

στο λαιμό του, τρίδιπλη νύχτα είναι χυμένη. Κι απάνω

της γης οι ρίζες και της ατρύγητης της θάλασσας φυτρώνουνε. 

Η όλη αυτή παραπάνω περιγραφή, φυσικά δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μεταφορά μεγάλων μαχών τόσο σε γεωλογικό επίπεδο (σεισμοί, εκρήξεις ηφαιστείων, γεωλογικές μεταβολές στην εξελικτική και αέναη πορεία της διαμόρφωσης της γήϊνης επιφάνειας) καθώς και σε πνευματικό επίπεδο (εξέλιξη του ανθρώπου απο τα πρώτα αρκετά ζωώδη στοιχεία του στην μετάβαση του σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα και φυσικά στην επιβολή της σοφίας πάνω στον σκοταδισμό και την ανόρθωση του πνεύματος). 

Τότε ο πλανήτης προφανώς έζησε μεγάλες αλλαγές που καθόρισαν την πορεία του και την πορεία της ανθρωπότητας. Φυσικά, κάθε ανατροπή, κάθε αλλαγή δεν μπορεί τελολογικά να γίνει «αναίμακτα». Ο όρος «αναίμακτα» φυσικά δε σημαίνει, ροή ποταμών αίματος χωρίς να αποκλείεται και αυτό, αν το δούμε απο τη σκοπιά της εξαφάνισης ανθρωπίνων ειδών ή ιστορικά με την επικράτηση στον Ελλαδικό χώρο άλλων Ελληνικών φύλων (μετάβαση απο την προϊστορία στην ιστορία, επικράτηση Αχαιών επί των Πελασγών και τη δημιουργία των προκλασσικών πολιτισμών Κρητικού , Μυκηναϊκού κλπ). Ολο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν ληφθεί υπόψη το γεγονός της ξαφνικής εμφάνισης των πολιτισμών των προκλασσικών χρόνων, σχεδόν απο το πουθενά. Επομένως η επιχείρηση μιας ανάλυσης των στίχων αυτών εν συντομία, θεωρώ ότι αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε παράλληλη αντιστοίχιση της με τα κοσμικά συμβάντα της περιόδου εκείνης. Η θεώρηση των γεγονότων αυτών και η προσπάθεια βαθύτερης κατανόησης φυσικά είναι αποτέλεσμα προσωπικών προβληματισμών και επιθυμίας μου να μοιραστώ μαζί σας τις όποιες σκέψεις μου...

Η περιγραφή και το τέλος της μάχης με τη σχετική ανάλυση στη συνέχεια της επόμενης εβδομάδας.. συνεχίζεται...