Από το κοχύλι έως το μαργαριτάρι! της Βίκυς Τσιανίκα

Το άρθρο δημοσιεύεται με άδεια της ίδιας της συντάκτριας και αποτελεί αναδημοσίευση απο τον ιστότοποhttp://www.fashionfever.world/ 

Γράφει η Βίκυ Τσιανίκα

https://www.facebook.com/vtsianika?fref=nf

Πτυχιούχος θεατρολόγος Πανεπιστημίου Αθήνας &

Διπλωματούχος Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Ραδιοφωνική Παραγωγός - Δημοσιογράφος της καθημερινής εκπομπής

"Από το κοχύλι στο μαργαριτάρι" 

στο πρώτο πρόγραμμα της ΝΕΡΙΤ

που μεταδίδεται κάθε βράδυ από Δευτέρα έως Παρασκευή

απο τις 12 - 2 το πρωϊ!.

Από το κοχύλι έως το μαργαριτάρι!

Χρησιμοποιούμε την σοφία της τέχνης και απομακρύνουμε το καταστροφικό άγχος από την ζωή μας.

Βίκυ Τσιανίκα

Η διαδρομή μας από την γέννηση έως το τέλος, οι αλλαγές μας, οι συνθήκες που τις διαμορφώνουν και οι νέες αντιλήψεις που προκύπτουν για τον εαυτό μας και το κοινωνικό μας περίγυρο.

Ο ρόλος της ART THERAPY στην βελτίωση μιας υγιούς σωματικής, πνευματικής και ψυχικής Ζωής. Στόχος μας η αυτογνωσία, η ολόπλευρη Ανάπτυξη, συναισθηματική, σωματική, πνευματική και η ψυχική ανάταση.

Με την σύμφωνη γνώμη του Έρικσον, η διαφοροποίηση και η διαμόρφωση της προσωπικότητας μας συνεχίζονται σ όλη μας την ζωή.

Αν θελήσουμε να χρησιμοποιήσουμε μια μεταφορά θα λέγαμε ότι η διαδικασία ανάπτυξης μας και εξέλιξης μας ομοιάζει με την διαδικασία της γένεσης του μαργαριταριού.

Ως άνθρωποι είμαστε όντα ενεργητικά και εφευρετικά και δραστηριοποιούμαστε σε όλη μας την ζωή προβάλλοντας σε κάθε φάση της και διαφορετικούς στόχους και ανάγκες που πρέπει να ικανοποιήσουμε.

Συμβαίνει, λοιπόν σε κάθε περίοδο της ζωής μας να αντιμετωπίζουμε μία Αναπτυξιακή κρίση, της οποίας η επίλυση κρίνεται κάθε φορά από το είδος της αλληλεπίδρασης του Εγώ μας με τον κοινωνικό περίγυρο.

Στην πρώτη μας συνάντηση εδώ σ΄ αυτό το αρθράκι θα μας απασχολήσουν τα τρία πρώτα στάδια της εξέλιξης μας τα οποία θεωρούνται και τα πλέον βασικά.

ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

H βασική εμπιστοσύνη ενάντια στην βασική δυσπιστία. 

χρονολογικά το στάδιο αυτό συμπίπτει με την βρεφική ηλικία κατά την οποία το άτομο βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από τους γονείς. 

Αν το άτομο νιώθει ότι οι ανάγκες του να ικανοποιούνται και εξασφαλίσει την αγάπη και την περιποίηση από αυτούς , το βρέφος αναπτύσσει το συναίσθημα της βασικής εμπιστοσύνης, της ασφάλειας και της αισιοδοξίας. 

Αν το βρέφος νιώθει ότι το παραμελούν, αναπτύσσει το συναίσθημα της δυσπιστίας προς τους άλλους , της καχυποψίας και της ανασφάλειας. 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ

Η αυτονομία ενάντια στην ντροπή και την αμφιβολία. 

Η περίοδος αυτή αφορά το δεύτερο και το τρίτο έτος της ηλικίας του ατόμου , την περίοδο δηλαδή που το παιδί αρχίζει να αποκτά την ικανότητα για συντονισμένη σωματική κίνηση και διανοητική λειτουργία. 

Το παιδί αποκτά αυτονομία εφόσον οι γονείς και το περιβάλλον του αναγνωρίζουν την ανάγκη να ενεργεί με τον δικό του τρόπο και με τον δικό του ρυθμό ασκώντας έλεγχο στον εαυτό του αλλά και στο περιβάλλον του. 

Αντίθετα, αν το παιδί νιώθει ότι οι γονείς του δείχνουν υπερπροστατευτική διάθεση και δεν το αφήνουν να αντενεργεί, αναπτύσσει το συναίσθημα της ντροπής και της αμφιβολίας. 

Η αίσθηση της αυτονομίας που υποθάλπεται στο παιδί και τροποποιείται όσο προχωράει η ζωή εξυπηρετεί και εξυπηρετείται από την διαφύλαξη μιας αίσθησης δικαιοσύνης στην οικονομική και πολιτική ζωή. 

ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

Η πρωτοβουλία ενάντια στην ενοχή. 

Η περίοδος αυτή αφορά από το τρίτο έτος έως το έκτο έτος του παιδιού .είναι η περίοδος που οι διανοητικές πράξεις και οι κινητικές δραστηριότητες δεν αποτελούν αντιδράσεις σε παρορμητικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος του. 

Αν το παιδί νιώθει ότι τα πρόσωπα του περιβάλλοντος του ενθαρρύνουν και ενισχύουν την αυτόβουλη του εξερεύνηση, αναπτύσσει το συναίσθημα της πρωτοβουλίας. 

Αν το παιδί νιώθει ότι οι γονείς θεωρούν τις πρωτοβουλίες του αυτές ενοχλητικές, γελοίες η ανάρμοστες, αναπτύσσει το συναίσθημα της ενοχής. 

Η πρωτοβουλία είναι αναγκαίο μέρος κάθε πράξης και το άτομο την χρειάζεται για οτιδήποτε μαθαίνει η κάνει. Η πρωτοβουλία δηλώνει ευχαρίστηση για έφοδο και κατάκτηση. 

Στο στάδιο αυτό λειτουργεί η διάσπαση ανάμεσα στην ανθρώπινη δόξα και στην απόλυτη καταστροφή. Το παιδί παύει να είναι νήπιο και βρίσκεται απέναντι στον γονιό που παρατηρεί καθοδηγεί και τιμωρεί αυξάνοντας την ενοχή του. 

Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Η πρώτη επικοινωνίας μας αφορά τα πρώτα τρία στάδια ανάπτυξης μας. Στην επόμενη συνάντηση μας θα μας απασχολήσουν τα επόμενα στάδια εξίσου σημαντικά και ενδιαφέροντα.

Όπως είδαμε στην προηγούμενη ενότητα τα πρώτα στάδια της εξέλιξης μας, τα οποία είναι και η θεμέλιος λίθος της υγιούς ανάπτυξης μας, αφορούν την παιδική μας ηλικία.

Αφορά το παιδί το δικό μας, εφόσον τυγχάνουμε γονείς, αλλά και το παιδί μέσα μας( το οποίο βρίσκεται όπου το αφήσαμε δηλαδή μέσα μας, στο υποσυνείδητο μας ,δεν έφυγε να πάει κάπου αλλού, είναι εκεί ακριβώς όπως το αφήσαμε. Θυμωμένο; Φοβισμένο; Αδικημένο; Χαρούμενο; Λυπημένο; Μόνο αυτό γνωρίζει εμείς το έχουμε ξεχάσει, που καιρός για τέτοιες πολυτέλειες θα μου πείτε). Κι όμως είναι πολύ σημαντικό για την περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη μας το παιδί μέσα μας να έχει λύσει τα θέματα του.

Μέσα από το θέατρο, το παραμύθι, την ζωγραφική, την δημιουργική γραφή, το παίξιμο ρόλων, το παιδί εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο όπως το παράπονο του, τις επιθυμίες του, τις ανησυχίες του, τα όνειρα του. 

Μέσα από την τέχνη μαθαίνει να επικοινωνεί με το περιβάλλον του αλλά και με τον εαυτό του. 

Αποκτά αυτογνωσία. 

Αυτοσχεδιασμό. 

Κίνηση. Χορό. Ασκήσεις για να ελευθερωθεί το σώμα μέσα από την μουσική. 

Λόγο. Ρυθμική ομιλία. Ομιλία μελωδία. 

Ανοίγει νέους ορίζοντες, διαχωρίζει έννοιες όπως το καλό και το κακό. 

Μαθαίνει να επιλέγει συνειδητά φίλους και περιβάλλοντα. Ξεχωρίζει τι του είναι χρήσιμο και τι όχι. 

Εξωτερικεύει την δημιουργική φαντασία του, την σκέψη του και 

Χαίρεται ανακαλύπτοντας νέα πράγματα. 

Η γνωριμία του παιδιού με την ψυχο-εκπαίδευση και την χρήση των εργαλείων του θεάτρου (μουσική - τραγούδι, παίξιμο ρόλων, ζωγραφική, γραφή, χορό παραμύθι) λειτουργεί αποτελεσματικά, παιδευτικά, ψυχαγωγικά και μνημονευτικά.

Λειτουργεί με πολύ καλά αποτελέσματα και ως μέσον θεραπευτικής αγωγής σε ειδικές περιπτώσεις.

Να αναφέρω ένα παράδειγμα: ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα παιδάκι επιθετικό. Εκ προοιμίου γνωρίζουμε ότι τα παιδιά δεν γεννιούνται επιθετικά , το περιβάλλον τους πιθανώς να ευθύνεται για την βίαιη συμπεριφορά τους. Ένας βίαιος γονιός, μία ανεκτική τροφός, η έλλειψη προσοχής και αγάπης, ένα ανασφαλές περιβάλλον και πολλές άλλες αιτίες που δεν είναι της παρούσης να εξετάσουμε , ίσως να ευθύνονται για την συμπεριφορά του παιδιού. Όταν αυτό το παιδάκι εμπιστευτεί την εμψυχώτρια-θεραπεύτρια και συμμετέχει στο θεατρικό παιχνίδι, σιγά σιγά θα παρατηρήσουμε να αλλάζει συμπεριφορά. Να κοινωνικοποιείται, να μοιράζεται, να προσέχει τον περίγυρο του περισσότερο και να συμμετέχει ενεργά στην ομάδα. Ο κόντρα ρόλος βοηθάει το βίαιο παιδί να γνωρίσει και να υιοθετήσει μια άλλη συμπεριφορά πιο αποτελεσματική για το ίδιο και λιγότερο ενοχλητική για το περιβάλλον του. Έτσι θα νιώσει ικανοποίηση εφόσον τον αποδέχονται τα άλλα μέλη της ομάδας και την χαρά της αγάπης, μια δύναμη ξεχωριστή που αναπτύσσεται σε ομάδες ψυχο-εκπαιδευτικές όπως το θέατρο.