«Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε ...»

Tο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ του Σύδνευ, στο φύλλο της 23 Ιουλίου 2014

Γράφει ο

Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος – Θεατρικός συγγραφέας

0421 969 172

e-mail: athanasiadis.g@hotmail.com

«Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε ...»

Τραγούδαγε ο τζίτζικας το μακρόσυρτο καλοκαιρινό τραγούδι και το δέντρο που ήταν επάνω, το σπίτι του καιγόταν. Τραγουδάμε όλοι μας σκοπούς και τραγούδια και κυρίως οι Ελληνες που ζούν στην Ελλάδα, εκεί πέρα μακρυά απο τους Αντίποδες. Ετσι τραγουδούσαν και τα τζιτζίκια στην Κύπρο πριν 40 χρόνια μέσα στην ζέστη της Μεσογείου.

Ηταν καλοκαίρι, θυμάμαι, γιατί τότε είχα τελειώσει την γ΄ γυμνασίου και ήταν 20 Ιουλίου όταν άρχισε το μαρτύριο στην Κύπρο. Ημουν όχι και τόσο μικρό παιδί, ήμουν ήδη 14 ετών συμπληρωμένα και πήγαινα για τα 15. Η Ελλάδα μόλις είχε βγεί μετά από μιά επτάχρονη δικτατορία, που επίσης θυμάμαι καλά και πάντα προσπαθώ να μαθαίνω και τους νέους μέσα απο τις εμπειρίες και τα βιώματα μου για όλα αυτά. Ειδικά τώρα στις μέρες μας, που η Ελλάδα, ξαναζεί τέτοιες μέρες με μια κυβέρνηση, που απλά εξυπηρετεί και εκτελεί εντολές και επιταγές, ξένων κέντρων αποφάσεων, ενώ παράλληλα διαμελίζει τα σαρκία της χώρας μοιράζοντας τα στους γύπες και τα όρνεα που εξορμούν απο τα σκοτεινά τους κέντρα για ν αρπάξουν. 

Τίποτα το καινούριο και μάλιστα μια ιστορία που επαναλαμβάνεται διαρκώς απο το 1821 μέχρι σήμερα, από τότε που άρχισε η Ελληνική επανάσταση, για να καταλήξει στην δημιουργία ενός θνησιγενούς δυστυχώς κράτους, που φέρει πάντα τα ίδια ελαττώματα, ελλείψεις και κυρίως αδιαφορία, ραγιαδισμό, μειοδοσία και πολλά άλλα αρνητικά, με κάποια φωτεινά διαλείμματα που θυμίζουν παλιές δόξες.

Ηταν καλοκαίρι του ’74 που έγινε η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, γεγονός που όπως αποδείχθηκε μετέπειτα ήταν προσυμφωνημένο και με καθόλου ξεκάθαρους ρόλους για όλα ανεξαιρέτως τα εμπλεκόμενα και έχοντα σχέση με την ασφάλεια της πρώτης Ελληνικής μεγαλονήσου μας, μέρη. Θυμάμαι πολύ καλά την μέρα της επιδρομής και αρπαγής της Κύπρου απο τους συμμάχους της Ελλάδας Τούρκους καθώς επίσης και την επιστράτευση των νέων της Ελλάδας.

Ημουν στη Θεσσαλονίκη με την μητέρα μου και έβλεπα τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου, μέσα απο τα κλάμματα και τον οδυρμό των οικογενειών τους να φεύγουν για το στράτευμα. Κάποιοι πήγαν και στην Κύπρο και δυστυχώς δύο απο αυτά τα παιδιά δεν γύρισαν ποτέ. Και αυτό ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ ποτέ. Το αίμα είναι ακόμη νωπό και οι πληγές στις οικογένειες ανοικτές. Δύο νέες κοπέλλες τότε έχασαν τους άντρες τους, η μία κρατούσε και ένα νιογέννητο στην αγκαλιά την ώρα που τον χαιρετούσε. Το νιογέννητο μεγάλωσε και εγώ επίσης και τα χρόνια πέρασαν. Και η μνήμη;

Παραμένει;

Υπάρχει;

Ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής κυβέρνησης και σαν προεδρεύων της Ε.Ε. ανέχθηκε και ανέγνωσε εκείνο το έγγραφο του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, που αναφερόμενος στην Κυπριακή Δημοκρατία, ομιλεί για «εκλιπούσα δημοκρατία» για ανύπαρκτη δηλαδή χώρα, για ανύπαρκτη Κυπριακή Δημοκρατία. 

Στίς μέρες φαίνεται ότι έχει ενεργοποιηθεί ένα άλλο σχέδιο εξαφάνισης απο χάρτου και από προσώπου γής, κάποιων εθνών, άλλοτε περήφανων και ιστορικά μακροβιότατων, όπως είναι το Ελληνικό Εθνος, που πλέον ενοχλεί την άντληση των υδρογονανθράκων που δικαιωματικά του ανήκουν στον χώρο διαβίωσης του. Αυτά πρέπει να υφαρπασθούν, η μέθοδος εφαρμόζεται απαρχής μνημονίων και καλό είναι για να μην υπάρχουν ούτε ψήγματα αντιστάσεως ο λαός αυτός, να διαλυθεί ψυχολογικά πρώτα και εν συνεχεία και χωροταξικά, απομακρυνόμενος με την μέθοδο της μετανάστευσης απο τις εστίες του ή να περιορισθεί εδαφικά. Η μέθοδος αυτή εδώ και αρκετά χρόνια εφαρμόζεται, εκεί στην γειτονιά της Ελλάδας στην ανατολική μεσόγειο, με την πολυετή και σταδιακή συρρίκνωση του Παλαιστινιακού λαού, απο τα πάτρια εδάφη του και την επέκταση του Ισραήλ όλο και περισσότερο. Στις μέρες αυτές, τώρα, ζούμε και βλέπουμε την προσπάθεια αφανισμού, απο προσώπου γής, απο τα ήδη ελάχιστα εδάφη που του έχουν απομείνει, του πανάρχαιου έθνους των Φιλισταίων - Παλαιστινίων. Τα γεγονότα της λωρίδας της Γάζας, δεν είναι δυνατόν, εφόσον συμβαίνουν στην γειτονιά της Ελλάδας, «κυριολεκτικά» να καίγεται το «σπίτι» της να μας αφήνουν αδιαφορους.

Τα γεγονότα στην Κύπρο το 1974 με την διχοτόμηση του νησιού, λίγο αργότερα τα γεγονότα στα Ιμια, η διάλυση της τέως Γιουγκοσλαβίας, το Κόσοβο, αύριο τί; Θα ακολουθήσει η Θράκη; Τα νησιά και ποιά; Αρα πλέον φαίνεται ότι οι οικίες μας ήδη άρχισαν να καίγονται και επομένως αδιαφορία, λήθη και απάθεια δεν δικαιολογούνται. 

Η Ελλάδα, είναι μια πατρίδα όχι μάνα, αλλά γίνεται και μητρυιά κάποιες φορές. Εχει ειπωθεί, έχει ξαναειπωθεί πολλές φορές ότι διώχνει τα παιδιά της και μάλιστα πολύ μακρυά της. Παρόλα αυτά είναι η πατρίδα μας, η πατρίδα των προγόνων μας. Αν σήμερα δεν είναι στην καλύτερη της μορφή, στο χέρι μας είναι με τις σωστές επιλογές να την κάνουμε καλύτερη. Στο χέρι μας είναι να στείλουμε σε δρόμο χωρίς επιστροφή όλους εκείνους που την ξεπουλούν και να την απαλλάξουμε με θυσίες και αγώνες απ΄ όλα όσα την ταλαιπωρούν μαζί και τον βασανιζόμενο λαό της. Τα ίδια υποφέρει και η Κύπρος μας, με κίνδυνο περισσότερης συρρίκνωσης ή καθολικής κατάλειψης της περισσότερο τώρα παρά ποτέ. 

Αν επομένως αδιαφορούμε γιά όσα συμβαίνουν στην λωρίδα της Γάζας, ξεχνάμε ότι συνέβη στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 . στη Γιουγκοσλαβία, στο Κόσοβο, τότε θα πρέπει ίσως να ξεχάσουμε σε λίγο καιρό και τη Θράκη μας και τα νησιά μας ή κάποια απ΄ αυτά. Εγρήγορση, επιφυλακή και όχι μόνο τραγούδια και πανηγύρια για όλο τον Ελληνισμό απανταχού της γής, αν θέλουμε να άδουμε... χωρίς να καίγονται οι κατοικίες μας!

Η φωτογραφία είναι απο το ιντερνετ