Περί Μακεδονίας Λόγος (μέρος γ΄)

Γράφει ο 

Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Δημοσιογράφος

Θεατρικός Συγγραφέας

Σύδνεϋ - Αυστραλίας

Τηλέφωνο: 0421 969 172

...... Ανατρέχοντας στις πηγές της αρχαιότητας τα βήματα της μελέτης μας οδηγούν αναπόφευκτα και στην βίβλο των Χριστιανών και των Εβραίων και μάλιστα στα ίδια εκείνα κείμενα που μελετούν και οι σλάβοι των Σκοπίων, υπό την ιδιότητα τους ως χριστιανών ορθοδόξων έστω και σχισματικών εκκλησιαστικά. Ας ελπίσουμε ότι δεν έχουν αφαιρέσει απο τα εβραϊκά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης εκείνα τα κεφάλαια που αναφέρονται στους Ελληνες και ιδιαίτερα στους Μακεδόνες. Σύμφωνα λοιπόν, με την Παλαιά διαθήκη (Γένεση), οι Ελληνες όπως και οι υπόλοιποι άλλοι λαοί, είναι απόγονοι του Νώε, δηλαδή του ανθρώπου που μαζί με τη γυναίκα του και όλα τα είδη ζώων , διεσώθησαν μετά τον κατακλυσμό. 

Συνεχίζει την εξιστόρηση η Παλαιά Διαθήκη, ονομάζοντας την Μακεδονία και κατά το εβραϊκό της όνομα Χεττειείμ και αποκαλώντας τους Μακεδόνες Ελληνες και την βασιλείαν τους «Ελλήνων βασιλεία»:

«Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γής Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείο βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ΄αυτού πρότερος επί την Ελλάδα και συνεστήσατο πολέμους πολλούς και εκράτησεν οχυρωμάτων πολλών και έσφαξε βασιλείς της γής και διήλθεν έως άκρων της γής και έλαβε σκύλα πλήθους εθνών. και ησύχασεν η γή ενώπιον αυτού και υψώθη και επηρθη η καρδία αυτού και συνήγαγε δύναμιν ισχυράν σφόδρα και ήρξε χωρών και εθνών και τυράννων και εγένοντο αυτώ εις φόρον και μετά ταύτα έπεσεν επι την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει και εκάλεσε του παίδας αυτού τους ενδόξους τους συντρόφους αυτού απο νεότητος και διείλεν αυτοίς την βασιλείαν αυτού έτι ζώντος αυτού. και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε. Και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τω τόπω αυτού. και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γή. και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής. υιός Αντιόχου βασιλέως, ός ήν όμηρα εν τη Ρώμη και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων.

(Μακαβαίων, Κεφ 1,1-10)

Μετά την παράθεση του μικρού αποσπάσματος από τις πηγές, θεωρήσαμε ότι και πέραν της παλαιάς διαθήκης, τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, υπήρχε συνήθεια και πολλά γεγονότα ιστορικά ή αναφορές ιστορικές σε σχέση με επιφανή πρόσωπα, να γίνονται με βάση το γενεαλογικό δέντρο των σημαντικών αυτών προσώπων. Ετσι λοιπόν, για παράδειγμα οι Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο Ορθόδοξοι, Καθολικοί ή του οιουδήποτε δόγματος, βασίζουν την γνώση τους για τον Χριστό, στους Ευαγγελιστές και αποστόλους. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, αναγιγνώσκονται αποσπάσματα απο την βίβλο και συγκεκριμένο απόσπασμα εκείνο της γεννέσεως του Χριστού. Λέει λοιπόν ο ευαγγελιστής «... Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ εκ της Σάρας, Ισαάκ εγέννησε Ιακώβ εκ της Ρεβέκκας.. κλπ,. ήσαν δεν γενεαί δεκατέσσερες...» και η αναφορά στις Εβραϊκές ρίζες της οικογένειας του Ιησού, είναι μακρά και αναλύεται κάθε δεκατέσσερες γενεές μέχρι την μητέρα του, την Μύριαμ. Αυτό ήταν συνήθεια της εποχής. Εκτός όμως απο την γενεαλογία του Χριστού, επίσκοποι Χριστιανοί ιστορικοί, κυρίως της πρώτης μετά Χριστόν εποχής, αναφέρονται σε ιστορικά πρόσωπα με βάση το γενεαλογικό τους δέντρο, το οποίο αναπτύσσουν τόσο αναλυτικά που πραγματικά η ανάγνωση του καταντά κουραστική. Θα σας κουράσουμε, λοιπόν και εμείς με τη σειρά μας, αναπτύσσοντας το γενεαλογικό δέντρο του μεγάλου Ελληνα προγόνου μας, εκ των ιστορικότερων μορφών της παγκόσμιας ιστορίας του Αλεξάνδρου του Β΄, βασιλέως της Μακεδονίας. Οπως έγραψε την ιστορία ο Ευσέβιος επίσκοπος Καισαρείας στη λατινική γλώσσα τον 4ο αιώνα μ.Χ., φαίνεται ότι συγκέντρωσε αποσπάσματα της γενεάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απο τα βιβλία του Διοδώρου Σικελιώτου, ιστορικού, από τον οποίο γνωρίζει η ανθρωπότητα την ιστορία του μεγάλου Ελληνα στρατηλάτου ή ίσως και από άλλους ιστοριογράφους, έργα των οποίων είχαν διασωθεί τουλάχιστον ως τις μέρες του. Οσον αφορά τον ίδιο Ευσέβιο Καισαρείας και την αξία του συγγραφικού ιστορικού του έργου (Χρονικά ή την Εκκλησιαστική του Ιστορία) αλλά και την προσωπικότητα του γενικώς, η ιστορία τον έχει εντάξει στις «αμφιλεγόμενες» προσωπικότητες, ειδικότερα όσον αφορά την εξύμνηση και την μεροληψία του για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μεγάλο. Στις δύσκολες εκείνες εποχές με τις αλλαγές που συντελούνταν στον τότε γνωστό κόσμο και την «επιβολή» - επικράτηση της νέας Χριστιανικής θρησκείας, πολέμιοι της μιάς ή της άλλης πλευράς αντιμάχονταν για την ορθότητα των γραφομένων απο τους ιστορικούς .

Αλλο «επίτευγμα» του ανθρωπίνου γένους στην αλληλοεξόντωση του κάθε φορά, είναι ο προσχηματικός χαρακτήρας των δρώμενων αυτών σε σχέση με τα πραγματικά αίτια. Αίτια πολέμων πάντοτε ήταν η οικονομική εκμετάλλευση πηγών πλούτου και παραγωγής, αλλά εμφανίζονταν απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα κάθε άλλου είδους λόγοι και κυρίως η θρησκεία (σταυροφορίες, ιεροί πόλεμοι του Ισλάμ κ.λ.π.), ακολουθούμενοι απο λόγους τιμής ( Τρωϊκός πόλεμος) ή αλυτρωτικούς και όλα αυτά στο σύνολο τους αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις και μιά διαρκή προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας. Με την συνεκτίμηση όλων αυτών των δεδομένων ιεραρχούντος του οικονομικού χαρακτήρα κάθε αναταραχής και πολεμικής σύρραξης, πρέπει να μελετά κανείς την ιστορία και την αξιοπιστία των πηγών και η κρίση που θα διαμορφώνεται και θα εκφράζεται να αποδεικνύεται τελικώς με επιχειρήματα. Εστω δηλαδή και αν ακόμη μεροληπτεί ο Ευσέβιος, στην ιστορική του αναφορά για τον Κωνσταντίνο τον επανομασθέντα Μέγα και ιδρυτή του ανατολικού Ρωμαϊκου κράτους και μετέπειτα τιμούμενον ως άγιο απο την Χριστιανική Εκκλησία, πιστεύω, οτι εν τοις πράγμασιν, δεν είχε τέτοιο λόγο, τουλάχιστον εμφανή να προχωρήσει σε συγγραφή ψευδών εφευρημάτων, στην αναφορά του στο γενεαλογικό δένδρο της βασιλικής οικογένειας της Μακεδονίας. Το γεγονός αυτός ενισχύεται και από το αποτέλεσμα ότι δηλαδή η βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας, για πρώτη φορά στον τότε γνωστό κόσμο, σε τόσο μεγάλο εύρος δημιούργησε ένα τεράστιο σε έκταση κράτος, αποτελώντας ίσως την πρώτη ιστορικά πάνω στην γή μορφή παγκοσμιοποίησης. Επιπλέον, η συγγραφή αυτή του έργου του Ευσεβίου, γίνεται σε μιά εποχή, που πλέον ιστορικά σε μεγάλο βαθμό, υπήρχε τόσο στην περιοχή της Μακεδονίας, όσο και της Ελλάδος γενικά, αλλά και των συνόρων της προς βορρά, ένα ενιαίο Ρωμαϊκό κράτος, με σαφείς γεωγραφικούς ορισμούς, οργάνωση, δομή και πολίτευμα. Υπήρχε ταυτότητα (μετά το διάταγμα του Καρακάλλα) για τους υπηκόους του κράτους και αυτή ήταν η ταυτότητα αδιαμφισβήτητη του Ρωμαίου πολίτη. 

Στις διάφορες χώρες-επαρχίες της αυτοκρατορίας, ζούσαν οι λαοί που την απάρτιζαν με τα εθνολογικά τους ιδιώματα, που την εποχή εκείνη, ευρίσκονταν υπό τη σκέπη του Ρωμαϊκού πολυεθνικού κράτους και εγνώριζαν κάθε ένας απο αυτούς την ιστορική του προέλευση και την εθνική του ταυτότητα. Συνεπώς, ο Ευσέβιος την εποχή εκείνη, φρονώ ότι δεν είχε κανένα ιδιαίτερο λόγο να εξιστορήσει ανακρίβειες, τουλάχιστον ως προς την προέλευση των Μακεδόνων, ως βασικού Ελληνικού φύλου και μάλιστα Δωρικού. Την εποχή εκείνη, δεν υπήρχε «Μακεδονικό ζήτημα» με την σημερινή του μορφή ούτε κάν είχαν εμφανισθεί οι Σλάβοι στο προσκήνιο της ιστορίας. Με τις σκέψεις αυτές, παρατίθεται η γραφή του ιστορικού Ευσεβίου και αναγράφεται η ιστορική προέλευση της βασιλικής οικογένειας της Μακεδονίας, ως γενάρχου παράλληλα των κατοίκων της γεωγραφικής αυτής περιοχής του βορρά του γενικότερου Ελλαδικού χώρου. ....

Συνεχίζεται την επομενη βδομάδα....