«ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΛΟΓΟΣ» Μέρος Β΄ (κεφάλαιο 1ο)

Γράφει και επιμελείται ο 

Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός συγγραφέας 

(μια μικρή αξιολόγηση στοιχείων)

0421 969 172

"Εκ Μακεδόνος Ιππιοχάρμου, αδελφού του Μάγνητος και Ηρακλέους γενεάς , Αλέξανδρος ο των Ελλήνων Μέγας"

Εκφώνηση: Γεώργιος Αριστείδους Αθανασιάδης

Κεφάλαιο Α

Οπως βοήθησαν τους πατέρες μας και το αρχέγονο έθνος των Ελλήνων 

και όλους όσους έπιασαν στυλίδα και χαρτί στην άκρη εκεί της Μεσογείου,

οι Μούσες που τραγουδούν και δίνουν ζωή στα δάση, στα ποτάμια και στην γή, 

ας βοηθήσουν και μένα στην μικρή μου αυτή γραφή για την Μακεδονία μας!

Ικέτης: Γεώργιος Αριστείδους Αθανασιάδης

Η απαρχή της κατοίκησης της Μακεδονίας από τους Ελληνες

Με τρεμάμενα χέρια απο συγκίνηση, θυμό, οργή, αγάπη, πίκρα και όλο το πλέγμα έντονων συναισθημάτων κάθομαι, ανακαλώντας την μνήμη μου και ότι έμαθα απο τα σχολειά μου στα παιδικά μου χρόνια, να γράψω για την πατρίδα μου, την Μακεδονία για την Ελλάδα. Ναί, την πατρίδα μου, γιατί απλά είμαι Ελληνας και η τελευταία πέτρα και η κάθε γωνιά της Ελλάδας είναι πατρίδα μου, και πατρίδα μου η Μακεδονία και ο ήλιος που ανατέλει φωτίζοντας τον Ολυμπο και τα Πιέρια όρη, τους κάμπους και τις απέραντες παραλίες της. Αλλόφυλα στίφη, γεννήματα εχιδνών θέλουν να πάρουν τον Αλέξανδρο της ψυχής μας και οι την βαρβαρικήν λαλούντες, παίρνουν την ταυτότητα από το αίμα της γενεάς μου. 

Ο Ησίοδος γράφοντας περί το 700 π.χ. το έπος του «Ηοίες» (Μεγάλο επικό έργο στο οποίο απαριθμούνται οι «γενάρχισσες» των ηρωϊκών γενών, τοποθετημένες σε μια σειρά, όπου η κάθε περίπτωση εισάγεται με την στερεότυπη φράση «ή οίη…» δηλαδή ή όπως η...., κάτι που έδωσε και τον τίτλο στο κείμενο αυτό, που είναι γνωστό σαν «Κατάλογος Γυναικών» ανάμεσα στα κείμενα της αρχαίας γραμματείας) γενεαλογεί τον Μακεδώνα και το Εθνος των Μακεδόνων όπως παρακάτω: 

«η δ' υποκυσαμένη Διί γείνατο τερπικεραύνωι

υίε δύω, Μάγνητα Μακηδόνα θ' ιππιοχάρμην,

οι περί Πιερίην και Όλυμπον δώματ' έναιον»

Σε μετάφραση :

Η Θυΐα κόρη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, αδελφή επομένως του Ελληνα, έμεινε έγκυος απο τον τερπικεύρανο Δία και εγέννησε δύο υιούς τον Μάγνητα και τον Μακεδώνα που εχαίρετο του ίππους και κατοικούσαν στην περιοχή του Ολύμπου και της Πιερίας.

Ησίοδος «Ηοίες»

Ανατρέχοντας στις αρχαίες πηγές διαπιστώνουμε ότι σύμφωνα με το έργο του Απολλοδώρου «Βιβλιοθήκη», ένα επιτομικό έργο περί γενεαλογίας Θεών και Ανθρώπων, ο Ελληνας, γυιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, με την νύμφη Ορσηΐδα απέκτησαν τρία παιδιά, τον Δώρο, τον Ξούθο και τον Αίολο και εν συνεχεία απο αυτούς ο Αχαιός και ο Ιων και έτσι έχουμε τους εν δυνάμει γενάρχες των ελληνικών φύλων δηλαδή τους Δωριείς, Αχαιούς, Αιολείς και τους Ιωνες και όλα τα υπόλοιπα Ελληνικά φύλα (Απολλόδωρος, Α΄ VΙΙ. 3). Από την πρώϊμη λοιπόν αρχαιότητα, αναγνωρίζανε τους στενούς δεσμούς αίματος μεταξύ των Μακεδόνων και των υπολοίπων ελληνικών φύλων, εφόσον ο Ελλην και η Θυΐα ήταν αδέλφια, η δε Θυΐα έκανε τα δυό παιδιά της από την ένωση της με την παγκόσμια αρμόνια, τον ίδιο τον Δία και με αυτόν τον τρόπο υπάρχει μία ενιαία και κοινή καταγωγή και ενιαίος οικογενειακός δεσμός αίματος, που αποδόθηκε τόσο εύστοχα με μεταφορικό τρόπο, στους ωραιότατες διηγήσεις της ελληνικής μυθολογίας. Είναι γεγονός ότι τόσο ο Ησίοδος, όσο και ο Ομηρος και άλλοι επικοί συγγραφείς και ποιητές της αρχαιότητας κατέγραψαν όσα εθρυλούντο ως ιστορίες από βάθους χρόνων. Μνήμες και αναφορές αρχαίων λαών σε γεγονότα, όπως το τέλος της εποχής των παγετώνων και το λιώσιμο των πάγων με παράλληλη αύξηση της στάθμης των υδάτων συνοδευόμενη απο μακρές και έντονες βροχοπτώσεις , μεταφέρθηκαν ως «κατακλυσμός» στις ιστορικές αναφορές των λαών, των Εβραίων με τον Νώε και των Ελλήνων με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, των Βαβυλωνίων, Σουμερίων κλπ.

Βεβαίως απο όλα αυτά επιπροσθέτως διαφαίνεται ότι υπάρχει μεγάλη συγγένεια μεταξύ των Μακεδόνων και Μαγνήτων και αυτό αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση της καταγωγής των Μακεδόνων ως ενός αδιαμφισβήτητα ελληνικού φύλου. Η ίδια η ρίζα της προέλευσης του ονόματος μάκ- αλλά και μάγ-, είναι ενιαία και η αυτή και διαφέρει ως προς τον τρόπο εκφοράς και απόδοσης των γλωσσικών ιδιωμάτων, όπως θα δούμε παρακάτω, αναλύοντας επ όλιγον, τις σχέσεις των διαλέκτων και της εκφοράς των φθόγγων απο διάλεκτο σε διάλεκτο. Συνεπώς, κρατώντας αυτές τις σκέψεις, άμεση προκύπτει η συγγένεια της ρίζας της λέξης Μακεδών και Μάγνης . Αλλά η συγγένεια επιβεβαιώνεται και από δύο ακόμη στοιχεία του θρησκευτικού και κοινωνικού βίου των Ελλήνων, όπως το ότι και τα δυο φύλα είχαν κοινές γιορτές και για παράδειγμα τα Εταιρείδια, άγνωστη στα υπόλοιπα ελληνικά φύλα της εποχής, καθώς και το ότι είχαν έναν ιδιαίτερο χορό, την Καρπαία. Η επιλογή γειτονικών τόπων διαμονής, συγγενών όμως και προσομοιαζόντων μεταξύ τους σε σχέση με την μορφολογία του εδάφους, δηλαδή στα εδάφη της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, καθότι πέρα της κτηνοτροφίας και τα δύο φύλα αυτά απασχολούνταν έντονα με την καλλιέργεια της γής και των σιτηρών, με συνέπεια να χρειάζονται μεγάλες πεδινές εκτάσεις με πολλά νερά. Τέτοιες ήσαν οι περιοχές τους. 

Πολλά έργα αρχαίων συγγραφέων αναφερόμενα στην Μακεδονία, δυστυχώς δεν διεσώθησαν. Εργα όπως των ενδεικτικά εδώ αναφερομένων συγγραφέων, Αναξιμένους απο την Λάμψακο, Αντίγονου, Αντίπατρου του Ιολάου, Αρητάδη του Κνίδιου, Βάλαγρου ή Βάλακρου του Μακεδόνος, Διοδώρου του Σικελιώτου, Δούριου του Σαμίου, Ζωίλου του εξ Αμφιπόλεως, Ηγήσιππου του Μηκυβερναίου, Ηρακλείτου του Λεσβίου κ.α., «κατεστράφησαν» ή «εξαφανίσθηκαν» μυστηριωδώς. Με τα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου «Περιήγησις» του περίφημου γεωγράφου της αρχαιότητας Εκαταίου του Μιλησίου (6ος - 5ος αιώνας π.Χ.), έχουμε κάποιες αποδείξεις για τη γεωγραφική κατατομή των λαών της εποχής τους. Δυστυχώς όλα αυτά τα έργα που χάθηκαν μας στερούν από σωρεία πληροφοριών για την ιστορία του Μακεδονικού Βασιλείου. Μα ακόμη και σήμερα, εναγωνιωδώς ψάχνουμε διαρκώς και αναλύουμε, μελετάμε, επικροτούμε, αποδεχόμαστε οποιαδήποτε άποψη ή πληροφορία μπορεί να φανεί χρήσιμη για την παρουσίαση της αλήθειας μας ή απορρίπτουμε εκείνες που μετά απο μελέτη και έρευνα αποκαλύπτονται κάλπικες και ψευδείς. Σωρεία πληροφοριών στο διαδίκτυο, χιλιάδες οι ιστοσελίδες και οι ιστότοποι που αναφέρονται στα θέματα αυτά και φυσικά δεν έμεινα αμέτοχος της έρευνας και της πλεύσης στην θάλασσα αυτή της ενημέρωσης και δεν έχω παράπονο, πάντα κάτι βρίσκει κανείς, για την Μακεδονία και την αρχαία της ιστορία, σαν το απόσπασμα που ακολουθεί:

Το παρακάτω απόσπασμα το παραθέτω από το blog, Εθνολογικά:

«Γύρω στο 1900 π.Χ., με την έναρξη της περιόδου που είναι γνωστή ως «Μέση Εποχή του Ορειχάλκου», αρχίζουν μαζικές μετακινήσεις ορισμένων πρωτοελληνικών φύλων προς την Νότια Ελλάδα. Από την περιοχή της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας μετακινούνται τα φύλα των Πρωτο-Αρκάδων και των Πρωτο-Αιολέων, τα οποία μιλούσαν τις αντίστοιχες παραλλαγές της λεγομένης Κεντρικής Διαλέκτου της Πρωτοελληνικής. Στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, στην Βόρεια Πίνδο, θα παραμείνουν, το φύλο των Βοιωτών (το οποίο εντοπίζεται στο όρος Βοίον ή Βόϊον, στα σύνορα των σημερινών Νομών Καστοριάς, Κοζάνης και Ιωαννίνων και που σύντομα θα εγκαταλείψει και αυτό την περιοχή) και νοτιότερα, στην Κεντρική Πίνδο και συγκεκριμένα στο όρος Λάκμων ή Λάκμος (σημερ. Περιστέρι, στα σύνορα των σημερινών Νομών Τρικκάλων και Ιωαννίνων, νοτίως του Μετσόβου), το φύλο των Μακεδόνων.

Σύμφωνα πάντως με τα στοιχεία που διαθέτουμε, φαίνεται ότι μετά την αποχώρηση των Πρωτο-Αρκάδων από τον χώρο της σημερινής Νοτιοδυτικής Μακεδονίας (Ελιμιώτις, Ελίμεια δηλαδή στη περιοχή Κοζάνης-Γρεβενών), οι Μακεδόνες θα εξαπλωθούν αρχικά προς τις περιοχές αυτές. Οι Βοιωτοί, εγκατεστημένοι ήδη στην κεντρική Πίνδο, θα εγκαταλείψουν την περιοχή τους προς το τέλος της Εποχής του Χαλκού (γύρω στο 1200 π.Χ.) και θα μεταναστεύσουν στην Άρνη, στο κέντρο της περιοχής που θα ονομασθεί αργότερα Θεσσαλία (από το ομώνυμο φύλο των Θεσσαλών, οι οποίοι θα εισβάλουν μεταξύ 1125-1100 π.Χ. και θα κατακτήσουν βαθμιαία ολόκληρη την περιοχή).

Οι Βοιωτοί θα εκδιωχθούν από τους Θεσσαλούς και θα καταλήξουν στην Βοιωτία.Το κενό που άφησαν στην Δυτ. Μακεδονία οι Βοιωτοί, θα καλύψουν ελληνικά φύλα που εξόρμησαν από την Ήπειρο και στην συνέχεια θα εξαπλωθούν στις περιοχές που αργότερα ονομάζονταν Ορεστίς, Λυγκηστίς και Πελαγονία. Τα φύλα αυτά θα απορροφηθούν αρκετά αργότερα από τους Μακεδόνες. 

Οι υπόλοιπες περιοχές της Μακεδονίας κατέχονται πριν από το τέλος της Εποχής του Ορειχάλκου (13ος /12ος αιώνας π.Χ.) από τους Παίονες, τους Βοττιαίους, τους Εορδούς, τους Άλμωπες, μη ελληνικά φύλα και τους Δουρίοπες ή Δευρίοπες, ένα μικρό φύλο, συγγενές με το ελληνικό φύλο των Πελαγόνων, όπως αποδείχθηκε».

Συνεχίζεται....