Προσφυγικός λόγος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο ΚΟΣΜΟΣ εδώ στο Σύδνεϋ, στο φύλλο της 9ης Σεπτεμβρίου 2015

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

SYDNEY AUSTRALIA

email: ggeorge45@hotmail.com

Tel: (0061) 0421969172

Προσφυγικός Λόγος 

(Μέρος 1ο) 

Αρχές του 21ου αιώνα και όλοι μας βιώνουμε πάλιν, ένα δράμα
αιώνων, συνεχώς επαναλαμβανόμενο και καθώς φαίνεται για μια ακόμη φορά έντονο και βαθιά λυπηρό. Το προσφυγικό ζήτημα με την κορύφωση του στη ανατολική Μεσόγειο και φυσικά πρώτο αποδέκτη της Ευρώπης την πατρίδα μας και συγχρόνως σε μικρότερα πλέον ποσοστά, καθώς φαίνεται, την Ιταλία, νότια Γαλλία και Ισπανία. Κατατρεγμένοι πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους, άνθρωποι διωγμένοι από τις πατρίδες τους, εξ αιτίας της πολιτικής συγκυρίας και των συμφερόντων των πολιτισμένων λαών του δυτικού κόσμου. Γεωστρατηγικά συμφέροντα καθώς και ο έλεγχος του πλούτου μέσω των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας (πετρέλαια, φυσικό αέριο, χρυσός κλπ) δημιούργησαν την περίφημη «αραβική άνοιξη», μια πενταετία πρίν, αρχής γενομένης από τις χώρες της βόρειας Αφρικής. Αυτό μετά την Αίγυπτο, επεκτάθηκε στη Συρία, η οποία πάντοτε αποτελούσε αγκάθι για τα σχέδια των δυτικών ενώ παράλληλα γέννησε το τέρας του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο ανατράφηκε και ενηλικιώθηκε στην αγκαλιά όλων εκείνων των δυνάμεων που έχουν συμφέροντα από την διάλυση της Μέσης Ανατολής και των κρατών της, των κυβερνήσεων της πρός όφελος τους. 

Είναι εκ περισσού να επαναλάβω και εγώ τα γεγονότα που συνέβησαν και συμβαίνουν καθημερινά στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου η αρχαία Ρωμαϊκή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» κυβερνά και σαν απότοκος της όλης αυτής κατάστασης η προσφυγιά και η δυστυχία. Εμείς οι Ελληνες και ο γράφων, κάτι ξέρουμε από προσφυγιά, καθόσον η οικογένεια μου και από τις δύο πλευρές ήταν πρόσφυγες και μάλιστα πρώτης γενεάς. Η «οδύσσεια» των Ελλήνων της μικράς Ασίας κράτησε από 30 μέχρι πάνω από εβδομήντα χρόνια, για τους Έλληνες που κινήθηκαν προς την τσαρική τότε Ρωσία. Παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες, όπως και οι Ρώσοι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι εν τούτοις η εγκατάσταση τους στον προσωρινό τόπο, κυρίως μετά τη λήξη του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1878, στις παραθαλάσσιες περιοχές του νοτιοδυτικού Καυκάσου, έγινε με την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή. 

Η τήρηση των νόμων και των εθίμων ακόμα περιλαμβάνεται στην ένταξη των ελλήνων στον Καύκασο, την Ρωσία όμως με μια μικρή λεπτομέρεια, ότι δηλαδή όλα έπρεπε να λειτουργούν στα πλαίσια του ρωσικού Πασλαβισμού, με τό ότι σήμαινε αυτό για τις Ελληνικές κοινότητες της περιοχής εκείνης και της εποχής εκείνης. 

Στην αρχή και προσωρινά για λίγα χρόνια λειτούργησαν Ελληνικά σχολεία και εκκλησιές τα οποία εν συνεχεία μετατράπηκαν σε αμιγώς ρωσόφωνα όπως και οι εκκλησίες, όπου Ρώσοι ορθόδοξοι ιερείς αντικατέστησαν τους Ελληνες και κατά συνέπειαν η Ελληνική γλώσσα άρχισε σιγά- σιγά να εκλείπει ως διδακτέα και διεσώθη μόνο η Ποντιακή διάλεκτος ή οποία ομιλούνταν στα σπίτια των Ελλήνων κατοίκων των περιοχών εκείνων. Οι Ελληνες έστω και κάτι από αυτές τις συνθήκες και κάτω απο το τσαρικό καθεστώς, απομακρυσμένοι από τα κέντρα εξουσίας της Ρωσίας εντάχθησαν κοινωνικά, δημιουργώντας δικές τους ενώσεις, έφτασαν μάλιστα μέχρι του σημείου να δημιουργήσουν και δικό τους εθνικό κόμμα μέσα στα σπλάχνα του ρωσικού κράτους. Η μεγάλη σοβιετική επανάσταση του 1917 βρίσκει τους Ελληνες των περιοχών του Τουαψέ, Κάρς, Νοβοροσίσκ, Βατούμ κλπ. πολιτικά αντίθετους προς τους μπολσεβίκους, άλλους μέν με ψήγματα και εμμονές στο τσαρικό καθεστώς τη δε μεγάλη τους πλειοψηφία, στους σοσιαλίζοντες μενσενίκους. Στον αέρα επλανάτο η οσμή της επερχόμενης σύγκρουσης και εν συνεχεία του πρώτου προσφυγικού ρεύματος του έτους 1917 και πρίν την έκρηξη των αιματηρών γεγονότων και των σφαγών του έτους 1918. 

Ακόμα και όταν οι Έλληνες, από το τέλος της δεκαετίας του είκοσι, πήραν τον δρόμο της εξορίας, κανένας διεθνής οργανισμός ή η «μητέρα πατρίδα» δεν έκανε κάτι για να απαλύνει τις τεράστιες ταλαιπωρίες, τις αδικίες φυλακίσεις, τον θάνατο των Ελλήνων που στην πλειοψηφία τους ήθελαν να γυρίσουν στην Ελλάδα! Κατά καιρούς μικρές ομάδες κατάφερναν να λάβουν άδειες εξόδου μετέπειτα βέβαια από τις σοβιετικές αρχές και κυρίως χαρτιά από το Ελληνικό προξενείο, για να πραγματοποιήσουν το αρχέγονο (έτσι που είχε καταντήσει πιά) όνειρο της μόνιμης εγκατάστασης τους στην μητέρα πατρίδα. Στο σημείο αυτό, για να είμαι ακριβοδίκαιος, παρότι προέρχομαι από μία τέτοια οικογένεια, δεν ομιλώ για επιστροφή ή επανεγκατάσταση στη μητροπολιτική Ελλάδα, διότι η αρχαία εγκατάσταση των Ελλήνων στις περιοχές του Πόντου και της Μικράς Ασίας, χάνεται στα βάθη των αιώνων και ανάγεται στους μεγάλους αποικισμούς των Δωριέων, Ιώνων και Αιολέων, πρίν ακόμη και την πρώτη χιλιετία, πρίν την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης. Οι εκδιώξεις των Ελλήνων από τους τόπους εγκατάστασης τους στο ρωσικό έδαφος μετά το έτος 1878, έγιναν προς δύο κατευθύνσεις, η μέν μία πρός την Ελλάδα, όπου κατά κύματα οι Ελληνες έφευγαν μέχρι και το έτος 1922 και η δεύτερη λίγα χρόνια μετά για όσους παρέμειναν στη Ρωσία, και φυσικά μετά την επικράτηση του υπαρκτού σοσιαλισμού μετά την μεγάλη ρωσική επανάσταση του 1917. Ο Στάλιν, στα πλαίσια της «εκκαθαριστικής» πολιτικής του, προέβη σε εκτοπισμούς Ελληνικών αλλά και άλλων εθνικών πληθυσμών σε άλλες περιοχές του μεγάλου και αχανούς κράτους του, όπως το Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν αλλά και σε περιοχές της Σιβηρίας, όπου όμως ήδη υπήρχαν μικρές Ελληνικές κοινότητες και πρίν το έτος 1878. Για όλα όσα συνέβαιναν την εποχή εκείνη, στη Ρωσία και την Ελλάδα και το προσφυγικό ζήτημα των Ελλήνων, δεν υπήρξαν ομαδικές διαμαρτυρίες, απαιτήσεις, απεργίες. Οι εκατοντάδες χιλιάδες ελλήνων προσφύγων μόνοι τους βρέθηκαν να παλεύουν χωρίς βοήθεια. Σήμερα, γιά όσους λοιπόν καταφέραμε (ακριβέστερα οι οικογένειες μας παλαιότερα) να εγκατασταθούμε στην μητέρα πατρίδα και έχοντας πλέον, όσοι επίσης τα καταφέραμε, να δομήσουμε τις ζωές στα πάτρια εδάφη, παρακολουθούμε τις εξελίξεις με τα θέματα των προσφύγων με ανάμικτα συναισθήματα. 

Και όταν λέγω ανάμικτα συναισθήματα, εννοώ ότι είμαστε στη διαδικασία σύγκρουσης της απόλυτης λογικής των αριθμών και των συμφερόντων με το συναίσθημα μας. Συγκρούεται η ασφάλεια και η γνώση με το ανθρώπινο συναίσθημα και την έμπρακτη ανθρώπινη προσφορά. Η σύγκρουση είναι αυτή είναι σοβαρή και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάζεται το προσφυγικό ζήτημα σε σχέση με όλες του τις παραμέτρους, καθώς επίσης και με την ταυτότητα και το modus vivendi των άτυχων αυτών ανθρώπων...

H φωτογραφία είναι ειλημμένη από το ιντερνετ και αναδημοσιεύται και ουδεμία σχέση ή δικαιώμα έχει επ  αυτής ο συντάκτης του άρθρου ή το μπολγκ...

Συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα....