Ο "Κένταυρος" της νιότης μας ... και το σκάμμα!

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

SYDNEY AUSTRALIA

e-mai: athanasiadis.g@hotmail.com

Tel: 0421 969 172

Ο "Κένταυρος" της νιότης μας ... και το σκάμμα!

Στις 5 Αυγούστου 2015, η δημοτική αρχή του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας,
που εκλέχτηκε υποστηριζόμενος στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, απο το αποτυχημένο πολιτικά κόμμα της ψευδοαριστεράς τον σύριζα, προέβη στην κατεδάφιση του ιστορικού αναψυκτηρίου του άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας Αττικής, του κτίσματος του "Κένταυρου" . Το κτίσμα αυτό, έχοντας μια ιστορία 50 χρόνων, στέγαζε τη νιότη γενεών και γενεών.

Και για να παίρνουμε τα πράματα με τη σειρά και βάζοντας μια τάξη. Απο το 2011 το κτίσμα αυτό ήταν κλειστό και πλέον δεν χρησιμοποιούνταν ως καφετέρια, ενώ τα τελευταία χρόνια της λειτουργίας του εξ όσων θυμάμαι λειτουργούσε με νέα διεύθυνση και το όνομα "Δρυάδες". Υπήρξαν αποφάσεις του ΣτΕ που διέταξαν την κατεδάφιση των παράνομων κτισμάτων εντός του άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας. Το άλσος αυτό, ανατρέχοντας ιστορικά ήταν δημιούργημα της βασιλικής οικογένειας (δημιουργήθηκε με εμφύτευση δενδρυλλίων πεύκης) και εξελίχθηκε σε ένα θαυμάσιο άλσος, αληθινό πνεύμονα πρασίνου και οξυγόνου για τους δήμους που το περικλείουν, δηλαδή τους Δήμους Νέας Ιωνίας και Νέας Φιλαδελφείας Αττικής. Καθώς το μεγαλύτερο τμήμα οριοθετείται και περιβάλλεται απο το Δήμο της Φιλαδέλφειας, δόθηκε η διαχείριση του στο Δήμο αυτό.

Οταν ήμουν παιδί και μέχρι την ηλικία περίπου των τριάντα μου ετών δηλαδή απο την δεκαετία του 60 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 80 στο άλσος υπήρχε και μεγάλος ζωολογικός κήπος, ενώ στη νότια απόληξη του φυσικά το γήπεδο ποδοσφαίρου Νίκος Γκούμας, δηλαδή εκείνο της ΑΕΚ και για πολλά χρόνια αργότερα. Οσον αφορά το ζωολογικό κήπο, τα τελευταία χρόνια παρηκμασμένος αφέθηκε στην τύχη του, τα ζώα και οι λιμνούλες με τις πάπιες και τις χήνες εξαφανίστηκαν και απέμειναν τα τσιμεντένια κλουβιά και ικριώματα και οι περιφραγμένοι χώροι που φιλοξενούνταν τα ζώα. Τελευταία φορά που επισκέφτηκα το άλσος ήταν το 2013 και περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στα δέντρα αφέθηκα στις αναμνήσεις.

Μεγαλώνοντας στην οδό Αγνώστων Ηρώων στην Νέα Ιωνίας, πολύ κοντά στα όρια του άλσους, ειδικά τα καλοκαίρια άκουγα σαν παιδί τους βρυχθησμούς των λονταριών που φιλοξενούσε ο ζωολογικός του κήπος καθώς και τις χαρακτηριστικές τσιρίδες απο τα παγώνια τα απογεύματα λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Ενας κόσμος μαγικός απο ήχους που ταξίδευαν την παιδική και εφηβική μας αργότερα ηλικία, όλων των παιδιών που ζούσαμε περιμετρικά του άλσους στις γειτονιές γύρω απο αυτό. Παράλληλα το χειμώνα, τις Κυριακές τ απογεύματα, τις ιαχές των φιλάθλων (γιατί τότε υπήρχαν μόνο φίλαθλοι και όχι χούλιγκανς) στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, όταν έπαιζε η ΑΕΚ..

Προσφυγόπουλα εμείς, μεγαλώναμε κάτω απο την ομπρέλλα της ομάδας του δικέφαλου και των ιστοριών των προσφύγων πρώτης γενιάς. Μικρό παιδί ήμουν όταν η μητέρα μου, με πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα περίπατο στο άλσος , στο ψηλότερο σημείο εκεί που ήταν κτισμένος ο "Κένταυρος" και υπάρχει η τεχνητή λιμνούλα του άλσους με τη νησίδα στη μέση και τον ανεμόμυλο. Με την διαφορά πού τότε η λιμνούλα ήταν το "σκάμμα". Πολύ απλά έσκαβαν τα συνεργεία και εμβάθυναν τον χώρο που θα γέμιζε αργότερα με νερό για να δημιουργηθεί η λιμνούλα. Παιδιά τότε με τους παιδικούς μου φίλους Βασίλη και Ελευθερία Κατσικερού τρέχαμε και κυλιόμασταν, "κουτρουβαλούσαμε" στις πλαγιές του σκάμματος. Και αυτό συνεχιζόταν για καιρό πολύ, μέχρι που το σκάμμα περιφράχτηκε και γέμισε νερό και έγινε λίμνη.

Στη συνέχεια μεγαλώναμε και μπαίναμε στην εφηβεία μας και γίναμε γυμνασιόπαιδες και αργότερα μαθητές του λυκείου. Τότε μπήκε ο "Κένταυρος" στη ζωή μας. Τους χειμώνες όταν είχε ήλιο ήταν το σημείο συνάντησης μας όλων των φίλων , των φύλων και των συμμαθητών και συμμαθητριών. Ηταν το σημείο συνάντησης μας, όταν κάναμε κάποιες λίγες "κοπάνες" απο το σχολείο. Ηταν το σημείο που συναντιόμασταν πάντα μετά τις σχολικές παρελάσεις στη Νέα Ιωνία και στη Φιλαδέλφεια. Γέμιζαν τα καθίσματα έξω, γύρω απο τα τραπέζια του Κένταυρου, στον υπαίθριο χώρο μπροστά απο το κατάστημα, με εφήβους ντυμένους στα μπλέ και τα άσπρα. Το εθνικό μας συναίσθημα και η χαρά μας ξεκουραζόνταν και χαιρόταν τη μέρα, σε μια ιδιότυπη γιορτή πίνοντας το πρώτο φραπέ της ζωής μας και καπνίζοντας το πρώτο μας τσιγάρο "Old Navy" σε μαλακή συσκευασία και με το καραβάκι ζωγραφισμένο πάνω του. Είχε μια ελαφρά μυρωδιά το τσιγάρο εκείνο και εμείς γινόμασταν άντρες και οι συμμαθήτριες μας γυναίκες. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και οι πρώτοι μεγάλοι έρωτες, εξομολούνταν εκεί στον "Κένταυρο".

Ενήλικες μετά ή φοιτητές, όταν βρισκόμασταν στην Αθήνα, όσοι σπουδάζαμε εκτός, με συμφοιτητές μας και φίλους απο την επαρχία ή και την Αθήνα, πάλι εκεί συναντιόμασταν. Για τους εκτός Αθηνών, ο "Κένταυρος" και η λίμνη μπροστά του, ήταν το αξιοθέατο που θέλαμε να δείξουμε. Πάντα ήταν μέσα στις αναφορές της ζωής μας. Θαρρείς και στους χώρους του, ταξίδευαν οι ιστορίες μας και οι εικόνες φίλων αγαπημένων. Θαρρείς και εκεί μέσα κυκλοφορούσαν ζωντανά τα χρόνια της νιότης, της εφηβείας, της παιδικότητας , του κομματιού εκείνου της ζωής μας που έφυγε ανεπριστρεπτί.

Πολύ αργότερα γονιός ο ίδιος, εξιστορούσα και έδειχνα στους γυιούς μου, ως παιδιά ή λίγο αργότερα όλα όσα υπήρχαν και γυρίζαν σαν φαντάσματα στο χώρο του "Κένταυρου" και της λίμνης. Τώρα ήρθε αυτή η απόφαση του Δήμου ή του ΣτΕ ή όποιου ελεεινού διαβόλου και είπε ότι πρέπει να κατεδαφιστεί το αυθαίρετο. Είναι να αναρωτιέται κάποιος, πως λειτουργούσε όλα αυτά τα χρόνια ως αυθαίρετο και γιατί οι αρμόδιοι δε πίεσαν για τη νομιμοποίηση του που στο κάτω κάτω της γραφής, θα μπορούσε αυτό να λειτουργήσει υπό την εποπτεία και την εκμετταύλευση του δήμου. Αλλά για να γίνουν αυτά, χρειάζονται άνθρωποι με όραμα και προοπτική, θέληση, επιμονή και πείσμα και σίγουρα ανδρείκελα και τεχνοκράτες.

Πιό δίπλα εκεί υπάρχει ένα σχεδόν νεόδμητο εκκλησάκι της μητρόπολης Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας. Αραγε αυτό που κτιστηκε ανάμεσα στα δέντρα και κόπηκαν μάλιστα αρκετά για να κτίσουν το μικρό αυτό τέμενος, είναι νόμιμο κτίσμα; Εχει άδεια ανοικοδόμησης και αν ναί πως την πήρε μέσα σε δασική έκταση; Το μόνο που φιλοξενεί είναι κάτι γάμους ψωνισμένων κάποιες Κυριακές που θέλουν να αισθάνονται ότι υπάρχουν σε μια ρομαντική ατμόσφαιρα προσπαθώντας να εξωραΐσουν την άχαρη ζωή τους και κάποιες ίσως λειτουργίες που μαζεύονται σεβάσμιοι γέροντες και γερόντισσες, να προετοιμαστούν για το μεγάλο τους ταξίδι, στην οδό που θα πορευτούμε όλοι μας κάποια μέρα.

Ο Δήμαρχος και η δημοτική αρχή επέδειξε υπερβάλλουσα ευαισθησία για την κατεδάφιση εντός κτίσματος που συνόδευσε τις ζωής γενεών και γενεών, που απώθεσαν κομμάτια της ζωής τους, εκεί, που ήταν γεμάτο αναμνήσεις. Την ίδια ευαισθησία φυσικά δε θα επιδείξει όταν επιτρέπει, όπως και όταν επιτρέψει, την ανοικοδόμηση του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, σε δημόσια έκταση για τον περαιτέρω πλουτισμό του Μελισσανίδη και των όποιων οπαδών, ακολούθων και εκτελεστικών του οργάνων. Ενα έκτρωμα, στην καρδιά της πόλης για τα στίφη τα αλαλάζοντα, που το μόνο που θα κάνει να φέρει την ηχορύπανση και συλλήφθην τα φαινόμενα της κοινωνικής παθογένειας που συνοδεύουν κάθε φορά τους αγώνες και τα ποδοσφαιρικά ντέρμπι. 

Αλλά πλέον, ας ασχοληθούν αυτοί που ζούν εκεί κοντά... Εμείς οι άλλοι οι ρομαντικοί απλά αναπολούμε και αισθανόμαστε αηδία για όλα εκείνα που συμβαίνουν γύρω μας και προσπαθούν να σβήσουν τις ζωές μας. Αλλά είμαστε ανθρωποι και άνθρωποι ελεύθεροι , γιατί όπως λέει και η φιλη μου δημοσιογράφος, θεατρολόγος Κα Βίκυ Τσιανίκα, ελεύθεροι είναι εκείνοι που έχουν το θάρρος να ονειρεύονται και τολμούν να ζούν το όνειρο τους... 

Κι αν τον γκρεμίσαν τον "Κένταυρο" και αν την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ την Ελλάδα, δε θα υπάρχει εκεί... θα ζεί μέσα απο τις αναμνήσεις μας... είναι τα χρόνια της νιότης μας...