PROMAKHOS the movie! I am an Athenian and I am proud of it!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο ΚΟΣΜΟΣ εδώ στο Σύδνευ στο φύλλο της Τετάρτης 5 Νοεμβρίου 2014

I am  an Athenian and I am proud of it

P R O M A K H O S

(The movie)

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος – Θεατρικός Συγγραφέας

Τηλ: 0421 969 172

SYDNEY

Στις 28 Ιουνίου 2001, στην Αθήνα, εκείνο το δροσερό βράδυ, που ένα υπέροχο αεράκι δρόσιζε την πόλη, απο το μεσημεριανό κάμα του καλοκαιριού, έγινε ένα μοναδικό γεγονός και δυστυχώς ανεπανάληπτο. Εγινε μια μεγάλη μουσική συναυλία, με
εκλεκτούς και προσεγμένους προσκεκλημένους. Ο χώρος της συναυλίας ήταν ο αρχαιολογικός χώρος μπροστά απο τα απομεινάρια του ναού του Ολυμπίου Διός. Ενας ιδιαίτερα ενεργειακός χώρος. Η μουσική αυτή συναυλία, διοργανώθηκε απο την ΝΑSA την αεροναυτική υπηρεσία διαστήματος των Η.Π.Α. και η μουσική σύνθεση της δίωρης συναυλίας ήταν του παγκοσμίως γνωστού Ελληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου. Υψίφωνος και μέτζο σοπράνο, δύο σπουδαίες αμερικανίδες, πολυμελής χορωδία μικτή απο το Δήμο Αθηναίων και άλλα μουσικά σχήματα. Ολη η συναυλία ήταν μία προσευχή προς τους Ολυμπίους Θεούς των Ελλήνων και κυρίως στον Δία, τον Απόλλωνα και την Ειμαρμένη. Σκοπός της προσευχής αυτής ήταν κατά την εξήγηση που έδωσαν οι αμερικανικές υπηρεσίες να τους επιτραπεί απο τους Ολυμπίους επιτυχής αποστολή στον πλανήτη Αρη. Οι ύμνοι εψάλησαν στην Ελληνική γλώσσα και εν συνεχεία απεστάλη η μουσική αυτή στο διάστημα. Η συναυλία ονομάστηκε «Μυθωδεία» και κυκλοφορεί ολόκληρη πλέον στο διαδίκτυο. Κανένα άλλο σχόλιο επ αυτού όμως από μένα, τα συμπεράσματα των αναγνωστών.

Η αναφορά μου αυτή σε ένα γεγονός που συνέβη πρίν 13 χρόνια, έχει άμεση σχέση με την πρεμιέρα που έκανε η ταινία «ΠΡΟΜΑΧΟΣ», για την οποία έχουμε γράψει και άλλα αφιερώματα στην εφημερίδα μας. Η ταινία, έκανε πρεμιέρα στον κινηματογράφο PALACΕ CINEMAS εδώ στο Λάιχαρτ, στο Σύδνεϋ, την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014 και μ αυτήν έκλεισε το 21ο φεστιβάλ του Ελληνικού κινηματογράφου, τόσο στο Σύδνεϋ, όσο στη Μελβούρνη, Αδελαϊδα και Βρισβάνδη. 

Ως νοητόν απόλυτα. ήμουν παρών, στην προβολή της ταινίας, για την γνωστοποίηση της προβολής της οποίας δουλέψαμε πολλοί άνθρωποι απο την εφημερίδα και βέβαια παράλληλα με την αμέριστη βοήθεια της υπεύθυνης του ελληνικού φεστιβάλ Κας Νίας Καρτέρη. Η ταινία, έχει σαν θέμα την επιστροφή των γλυπτών του σεπτού ναού της Θεάς Αθηνάς, στην Ακρόπολη των Αθηνών, του Παρθενώνος. Το μνημείο αυτό, όπως και ο ναός του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα, είναι κτισμένα πάνω στους πλέον ενεργειακούς τόπους. Η όλη ιστορία της κλοπής των γλυπτών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας απο τον Βρεττανό Λόρδο Ελγιν, είναι γνωστή. Η αναφορά μου, στην αρχή του άρθρου αυτού στο γεγονός της «Μυθωδείας» συνδέεται ακριβώς στην κρυφή γνώση που έχουν οι άλλοι λαοί, για το θαύμα της ελληνικής αρχαιότητας και δεν γνωρίζουμε εμείς οι επονομαζόμενοι νεοέλληνες. Εχοντας στρέψει την πλάτη στην πανάρχαια παράδοση μας, αφανιζόμαστε και αλλοτριωνόμαστε καθημερινά.

Με αυτές τις σκέψεις και το βάρος της καταγωγής μου απο την πόλη της Προμάχου Αθηνάς, τα συναισθήματα μου αφέθηκαν και ξεχείλισαν σαν χείμαρρος παρακολουθώντας την προβολή της ταινίας. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό ότι βλέποντας την ταινία, απο την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή, τα μάτια έτρεχαν δάκρυα.

Η απόδοση του θέματος ενός δικαστικού αγώνα για την επιστροφή των γλυπτών στην γενέτειρα τους χώρα είναι μοναδική. Αξιοθαύμαστο το σενάριο των δύο Ελληνοαμερικανών παιδιών μας σκηνοθετών, που έχουν μεγαλώσει στις Η.Π.Α. απέδειξαν όμως ότι βιώνουν το θέμα της επιστροφής των γλυπτών πολύ περισσότερο απο πολλούς απο εμάς δήθεν Ελληνες και δήθεν πατριώτες και κυρίως τους ανεπαρκέστατους και πολύ ολίγους Ελληνες πολιτικούς.

Η φωτογραφία και η παρουσίαση του θέματος, από αυτήν την άποψη, αφήνει τον θεατή άφωνο. Η ταινία αυτή, είναι ένας ύμνος στην Αθήνα και τη Θεά Αθηνά. Αποδίδει την πραγματική εικόνα της πόλης, στο πέρασμα των χρόνων και στο σήμερα. Οι σκηνοθέτες με τις διαρκείς αναφορές τους μέσα απο την πλούσια φωτογραφία της ταινίας στο χθές και στο σήμερα, αποδεικνύουν την συνέχεια της ζωής της πόλης στους αιώνες.

Για όσους έχουμε γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει στην ιερή πόλη του Ελληνισμού, η συγκίνηση στην αίθουσα ήταν μεγάλη. Οι σκηνοθέτες αφυπνίζουν συνειδήσεις και ψυχές. Η απόδοση των ρόλων απο όλους τους ηθοποιούς και κυρίως , χωρίς να μειώνεται στο ελάχιστον η συμβολή όλου του κάστιγκ, απο τους πρωταγωνιστές Παντελή Κοντογιάννη και Κασσάνδρα Βογιατζή, αποτελεί ρεσιτάλ ερμηνείας και ή μόνη λέξη που μπορεί να αποδώση τα δίκαια στο πρόσωπο τους είναι ΣΕΒΑΣΜΟΣ!

Η παρουσίαση και τα γυρίσματα στα πλαίσια των μεγάλων και ξεχασμένων πιά διαδηλώσεων του λαού της πόλης στην διάρκεια των ετών 2011 και 2012, πρίν την σημερινή του απάθεια, αποβλάκωση και αδιαφορία, θεωρώ ότι είναι απο τα πολύ σημαντικά επιτεύγματα της ταινίας, δεδομένου ότι αποδίδει τον παλμό των πολιτών της, τουλάχιστον την περίοδο εκείνη. Προσεκτικά ειδομένη, αλλά ενώ διατηρεί το σοβαρό της ρυθμό, αφήνεται στον ρομαντισμό και στην εμπνευση που χαρίζει η ενέργεια της πόλεως της μεγάλης παρθένου Προμάχου Θεάς. Η μουσική επένδυση μοναδική και τα φωνητικά απο την μέντζο σοπράνο Ειρήνη Τσιρακίδη, μας ταξιδεύουν και μας αφήνουν να αιωρούμεθα πάνω από την πόλη ή ακόμη και να βλέπουμε τα σοκάκια της με άλλη οπτική. Η απόδοση των στοιχείων της δίκης και των χαρακτήρων των Βρεττανών, σκηνοθετική και καλλιτεχνική αδεία, είναι εκείνη που τις στιγμές της παρουσίασης τους, ξεσήκωνε την αίθουσα και εισέπρατταν, ως χαρακτήρες, ειρωνείες.

Τι να πρωτοπώ αλήθεια για την ταινία αυτή, τα λόγια μοιάζουν πολύ φτωχά. Επειδή είμαι άνθρωπος που δεν ψειρίζω την μαϊμού και βασίζομαι στο συναίσθημα, δε θα κρίνω με αυστηρό κριτικό ύφος τεχνικές λεπτομέρειες που ίσως θα αποσχολούσαν τους κριτικούς κινηματογράφου που συνήθως αφίστανται της ουσίας και της προσφοράς της ταινίας. Είμαι άνθρωπος που πάντα λειτουργούσα και λειτουργώ με το συναίσθημα και τη ψυχή μου. Η ταινία αυτή απευθύνεται σε θεατές με συναίσθημα και ψυχή. Σε όποιους πραγματικά αγαπούν την Ελλάδα για το ότι αντιπροσωπεύει στον κόσμο των υψηλών ιδεών και όχι εκείνους που ενεργώντας παρορμητικά, εκμεταλλεύονται το γεγονός της καταγωγής τους και τρέπονται σε ατραπούς που καμία σχέση δεν έχουν με το Ελληνικό πνεύμα. Η ταινία απευθύνεται σε εκείνους που δεν «αγαπούν» την Ελλάδα μόνο τους θερινούς μήνες με τα νησιά της, τα σουβλάκια και τους μουσακάδες. Η ταινία είναι για εκείνους που δεν επισκέπτονται την Ελλάδα για να φωτογραφηθούν μόνο δίπλα στα αρχαία ερείπια χωρίς να βλέπουν την πραγματική διάσταση και την συμπαντική αρμονία των μορφών που είναι σκαλισμένες στα πανάρχαια μάρμαρα.

Δεν θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε εμπορική, αναλώσιμη με φτηνή θεματολογία, που μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής της πνευματικής αποβλάκωσης που ζούμε. Φανταστικές φιγούρες, βρυκόλακες, μάγοι και αποκυήματα διαστροφικών νόων δεν υπάρχουν που πολλές φορές ικανοποιούν την αισθητική των σύγχρονων ανθρωποειδών. Ο θεατής που θα πάει να παρακολουθήσει την προβολή της ταινίας, πρέπει να έχει ευαισθησίες και πληρότητα ψυχικού κόσμου.

Κατά τη διάρκεια της προβολής, δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα από κάποιους συμπαροίκους μας. Ο ανηλεής και διαρκής θόρυβος απο σακουλάκια με τσίπς και ότι άλλο μπορεί να περιείχαν δεν σταμάτησε δυστυχώς καθόλη τη διάρκεια της προβολής . Το σύνδρομο της κατοχικής πείνας φαίνεται ακόμη καλά κρατεί. Δεν τους φταίγαμε καθόλου εμείς οι υπόλοιποι, που ζούσαμε τα δρώμενα, γιατί η μαγεία της ταινίας ήταν η δυναμική της και η ικανότητα της να αποσπά τον θεατή απο τον κόσμο του και να τον κάνει μέλος της δράσης της και συμμέτοχο της.

Στο τέλος της παράστασης έγινε ομιλία σχετικά με το θέμα της ταινίας και την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην γενέτειρα τους, απο τον Κο Ντέϊβιντ Χίλλ Αυστραλό πολιτικό και αγωνιστή υπέρμαχο της μεγάλης προσπάθειας. Τον Κο Χίλλ παρουσίασε ο καθηγητής της έδρας των Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ , Κος Βρασίδας Κάραλης. Απλά θεωρούμε γλωσσικό λάθος την αναφορά του Κου Καθηγητή στα γλυπτά του Παρθενώνα, ως Ελγίνειων μαρμάρων “Elgin Marbles” , όρος που ατυχώς και απο πολλούς αναφέρεται έτσι στην Ελλάδα.

The Parthenon sculptures are not, they have never been and will never be “Elgin Marbles”

Ηταν πάντα, είναι και θα είναι τα γλυπτά του πανσέπτου ιερού της Προμάχου Αθηνάς του Παρθενώνα και της πόλης της καρδιάς μας... της Αθήνας!

Συγχαρητήρια σε όλους όσους δούλεψαν για την ταινία «ΠΡΟΜΑΧΟΣ»