La cronaca di una guerra annunciata (Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολέμου)

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερία Ο ΚΟΣΜΟΣ εδώ στο Σύδνεϋ στο φύλλο της 5ης Νοεμβρίου 2014

Περί Νόμων και Ελλήνων ζωής

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

e-mail: athanasiadis.g@hotmail.com

Tel: 0621 969 172

La cronaca di una guerra annunciata

(Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολέμου)

Τώρα που παντού στο κόσμο όπου υπάρχει Ελληνισμός καθώς και στην
Ελλάδα, πέρασαν τα πανηγύρια και οι γιορτές για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και του ΟΧΙ, που τελικά ειπώθηκε απο τις καρδιές και την ψυχή των Ελλήνων και όχι απο τα χείλη του τότε δικτάτορα Μεταξά (εκείνος είπε απλά «ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο»), ας συγκεντρωθούμε και ας προσπαθήσουμε να βάλουμε σε τάξη τη σκέψη μας, με τα όσα συμβαίνουν εκεί στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Κάποτε υπήρξε μια Ελληνική ταινία με τον τίτλο «Η Μεσόγειος φλέγεται». Ηταν μια απο εκείνες τις ιστορικές παραγωγές, που απηχούσαν το πνεύμα της εποχής εκείνης και πράξεις ηρωϊσμού και αυτοθυσίας κλπ. κλπ. Καλή ήταν για την εποχή της. Ομως το θέμα μας δεν είναι η ταινία , αλλά η ανάφλεξη της Μεσογείου και κυρίως της Ανατολικής, νότιας ανατολικής που είναι ο ζωτικός χώρος και ζούμε οι Ελληνες, στην Ελλάδα και στη Κύπρο. Λίκνο του πολιτισμού η περιοχή αυτή, αλλά και λίκνο της θηριωδίας και των πιο αιματηρών πολέμων που έχουν ποτέ καταγραφεί στην ιστορία του κόσμου. Δεν θα μπορούσε να ήταν βέβαια και αλλιώς.

Η περιοχή είναι η πύλη για την Ευρώπη αλλά και η πύλη για την Ανατολή. Είναι ο παγκόσμιος κόμβος ελέγχου παλαιότερα του εμπορίου, του κέρδους και του πλούτου. Είναι η περιοχή με την μοναδική ομορφιά στο κόσμο αναμφισβήτητα πλέον ή πιό όμορφη περιοχή του κόσμου. Οχι μόνο για τη φυσική της ομορφιά, αλλά και τις κλιματολογικές συνθήκες, που είναι οι πιό φυσιολογικές για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει μια ισορροπημένη ζωή. Επιπλέον στις μέρες μας, είναι και η περιοχή, με τεράστια αποθέματα φυσικού πλούτου στο υπέδαφος της, υδρογονάνθρακες, φυσικό αέριο, χρυσό, διαμάντια, ουράνιο και τι δεν έχει. Εκτός απο τα δαντελένια ακρογιάλια της και την πεντακάθαρη μοναδική της θάλασσα, η περιοχή αυτή γι αυτά αλλά και για όλα τα άλλα που ειπώθηκαν παραπάνω, έχει και την κατάρα να μην ησυχάζει ποτέ στο διάβα των αιώνων.

Μεγάλοι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν εκεί πανάρχαιοι που χάνονται στα βάθη της ιστορίας και του χρόνου, οι Ελληνες, οι Αιγύπτιοι, κατόπιν οι Ρωμαίοι, για να ακολουθήσει ο σκοταδισμός του Βυζαντίου που εσήμανε και την παρακμή και εξαφάνιση των αρχαίων μεγάλων πολιτισμών, η Οθωμανική αυτοκρατορία που κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο με τους Βυζαντινούς. Μετά την πτώση και διάλυση των οθωμανών τούρκων, ακολούθησαν τα εθνικά κράτη της Βαλκανικής, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Απομεινάρια, αλλοτινών εποχών, προσπάθησαν να επιβιώσουν, μέσα απο διαδικασία διαρκών πολεμικών συρράξεων, ατέρμονη που δεν έχει σταματήσει μέχρι τις μέρες μας.

Εθνικά πάθη, μίση και διαφορές πάντα στην επικαιρότητα και όταν προσπαθούν όλα αυτά τα κράτη να ηρεμήσουν και να αναπτυχθούν έρχονται οι «πολιτισμένοι» δυτικοί είτε οι λαοί της γηραιάς ηπείρου είτε οι κυρίαρχοι του υπερατλαντικού νέου κόσμου, να εφαρμόσουν το «διαίρει και βασίλευε» των Ρωμαίων και να επιβάλλουν την εξουσία τους, να πωλούν τα όπλα τους και φυσικά να αρπάζουν τον πλούτο της περιοχής. Ολα αυτά τα καταφέρνουν πουλώντας «προστασία» δήθεν, πότε στη μια πλευρά, πότε στην άλλη, ούτως ώστε μέσα απο το καθεστώς συγχύσεως να επικρατούν, π ουλώντας ψεύτικες ελπίδες και προσδοκίες στους λαούς, που τελικά πέφτουν θύματα τους και υφαρπάζουν με αυτό το τρόπο τις πατρίδες και τον φυσικό τους πλούτο.

Στη σημερινή εξέλιξη των πραγμάτων, χρησιμοποιώντας την νεοοθωμανική κατά πως φαίνεται, Τουρκία, οι ίδιοι αυτοί κύριοι της πολιτισμένης και κατ΄ επίφασιν δημοκρατικής δύσης, ενίσχυσαν τους τζιχαντιστές εξτρεμιστές δολοφόνους, ενισχύοντας τους, κατά του Ιράκ και της Συρίας. Προβάλλουν τον Ασαντ, ως το δαίμονα του κακού, που δεν είναι βέβαια άγιος και αυτός. Αποτελεί τ ον μόνιμο τους στόχο επιδιώκοντας τη διάλυση της Συρίας και του Ιράκ και δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο για την ανθρωπότητα κρατικό μόρφωμα που ονομάζεται Ισλαμικό κράτος. Η ηγεσία αυτού του μορφώματος αποτελείται απο τους λεγόμενους τώρα «μαχητές» του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα χειρότερα εγκληματικά στοιχεία του κόσμου, που δήθεν υπηρετούν την συγκεκριμένη θρησκεία του ισλάμ, ερμηνεύοντας την φαντάζομαι κατά το δοκούν. Δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε οτι η συγκεκριμένη θρησκεία έχει να κάνει μ αυτά τ αποτρόπαια και κτηνώδη εγκλήματα που βλέπουμε και μαθαίνουμε (αποκεφαλισμοί, βιασμοί κλπ). Εδώ πλέον δε μιλάμε απλά για επιστροφή στο μεσαίωνα αλλά για μία άλλη διάσταση φρίκης και κτηνωδίας, που δεν ξέρω κάν σε ποιά εποχή μπορεί να αναφέρεται. 

Πίσω απο όλο αυτό το αλαλούμ, υπάρχει και ένας Κουρδικός πανάρχαιος λαός (οι αρχαίοι Καρδούχοι, σημερινοί Κούρδοι) που έχουν λάβει την υπόσχεση για τη δημιουργία του κράτους τους, σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους στον πόλεμο κατά του Σαντάμ Χουσεϊν. Ομως η δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, σημαίνει διαλυση του Ιράκ, της Τουρκίας, της Συρίας και μέρους ίσως του Ιράν. Ενα κράτος λοιπόν το Κουρδικό, ένα το Ισλαμικό αν δεν διαλυθεί τώρα εν τη γεννέσει του και μια Τουρκία μετέωρη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η σημερινή Τουρκία, πάσχει απο νεοοθωμανικό ιδεαλισμό και σε αντάλλαγμα της εσωτερικής της κρίσης και του δικού της εμφυλίου, προσπαθεί να εξάγει την κρίση, που αλλού ; δυτικά στην Ελλαδα και νοτια στην Κύπρο.

Εκείνο που θεωρείται σωτηρία για την οικονομία της Ελλάδας και της Κύπρου (τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο) τελικά φαίνεται ότι είναι η νέα κατάρα που θα μας κτυπήσει. Δεν θέλω και σκοπός μου δεν είναι η τρομοκράτηση μας, ούτε να γίνω μάντης κακών. Ομως η διαρκώς αυξανόμενη ένταση στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου λόγω πετρελαίων και άντλησης φυσικού αερίου, σε συνδυασμό με τις συμφωνίες Ελλάδας , Κύπρου , Ισραήλ και Αιγύπτου για την συνεκμετάλλευση των φυσικών αυτών πόρων, είναι κάτι που δεν αρέσει καθόλου, στους δυτικούς και στους Τούρκους, γιατί βλέπουν να χάνουν. Ετσι επεκτείνοντας η Τουρκία την κρίση της δυτικά προς την Ελλάδα και την Κύπρο, βλέπει να κερδίζει νέα εδάφη, σε αντάλλαγμα αυτών που θα χάσει και φυσικά πηγές πλούτου. Αυτό ίσως και να το θεωρούν χρέος τους προς την Τουρκία, οι δυτικοί συγχρόνως προστάτες της Ελλάδας

Ο κίνδυνος, επέκτασης της κατοχής της Κύπρου και στο υπόλοιπο ελεύθερο κομμάτι της καθώς και αρπαγής πολλών ή κάποιων νησιών της Ελλάδας απο τους Τούρκους, είναι τώρα παρά ποτέ άλλοτε ορατός. Η Ελλάδα διαλυμένη οικονομικά, με διαλυμένο στράτευμα, τους νέους να αυτοεξορίζονται μακρυά της και όσους ελάχιστους παραμένουν, απρόθυμους και προδομένους, χωρίς όνειρα και ελπίδες, θα ζήσει μια διαδικασία αβοήθητη και μόνη, όπως πάντα. Οι δήθεν σύμμαχοι της θα αρκεστούν σε ευχολόγια και θα κάνουν συστάσεις για αυτοσυγκράτηση εκατέρωθεν και το αίμα θα κυλάει. 

Θα μπορούσε κανείς να γράφει σελίδες ατέλειωτες , για αυτό το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολέμου, που ευχόμαστε ποτέ να μη γίνει...