Ζωή στη πλάνη ...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ελληνική εφημερίδα του Σύδνεϋ Ο ΚΟΣΜΟΣ την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Περί νόμων και Ελλήνων ζωής

Γράφει ο Γιώργος  Αθανασιάδης

Δικηγόρος

e-mail: athanasiadis.g@hotmail.com

Tel:  0421 969 172

SYDNEY AUSTRALIA

Ζωή  στη  πλάνη ...

Πρίν κάποια  χρόνια  ο κόσμος  ζούσε  σε μια  «ισορροπία»  του τρόμου.  Οι παλαιότεροι  

έχουμε ζήσει και έχουμε μεγαλώσει, τουλάχιστον όσοι γεννηθήκαμε  απο το έτος 1918 και μετά μέχρι εκεί  τη δεκαετία του 80, αρχές  90, σ ένα κόσμο,  που έχοντας βγεί από ένα μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο,  έμελλε πάλι με την ίδια πρωταγωνίστρια τη Γερμανία,  να ζήσει και ένα δεύτερο μεγάλο παγκόσμιο  πόλεμο με ολέθριες συνέπειες.

Παράλληλα  μεταξύ  τότε του δυτικού κόσμου  και του  πάλαι  ποτέ  ανατολικού κομμουνιστικού για την εποχή εκείνη  μπλόκ,  υπήρχε η μεταπολεμική μεγάλη περίοδος του ψυχρού πολέμου, ανάμεσα σε ανατολή και δύση.  Η ανατολή, δηλαδή οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης και η τεράστια Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών,  προσπαθούσε διαρκώς  να δημιουργήσει και να στηρίζει,   ένα τρόπο διακυβέρνησης  και  αναδόμησης της κοινωνίας μέσα απο μια διαδικασία,  που τυπικά τουλάχιστον στηρίζονταν στις θεωρίες του Μάρξ και επέκεινα του Λένιν.   Ενας αγώνας συνεχής και δύσκολος  γιατί απλά απέναντι στην προσπάθεια,  για κοινωνική δικαιοσύνη  και ευημερία του λαού,  με την έννοια της κάλυψης των προσωπικών και κοινωνικών του αναγκών, υπήρχε ο δυτικός κόσμος.

Ο δυτικός κόσμος,  με ηγέτιδα χώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, δημιούργησε μέσα απο το ήδη υπάρχον καπιταλιστικό μοντέλο, ένα άλλο μοντέλο εκείνο του νεοφιλελευρισμού, υιοθετώντας παράλληλα, μέχρι τη πτώση  και την ήττα του κομμουνισμού , μια πολιτική κοινωνικών παροχών, εργασιακών δικαιωμάτων και σχέσεων, προκειμένου να κατευνάζει τις όποιες εξεργέσεις της εργατικής τάξης στο εσωτερικό του.  Οι εργαζόμενοι, στο δυτικό κόσμο διεκδικούσαν, όσα είχαν οι εργαζόμενοι στον ανατολικό κόσμο, δηλαδή περισσότερες κοινωνικές  παροχές,  ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δωρεάν, εκπαίδευση και άλλα.  Τα κράτη άρχισαν να κάνουν αυτές τις παροχές για να επέλθει κάποια ηρεμία στην διαδικασία της παραγωγής και να προβάλλουν έτσι και το δικό τους μοντέλο, που συνδύαζε ένα πρόσωπο περισσότερο κοινωνικό αποστασιοποιημένο απο το παλιό προσοβιετικό πρόσωπο του καπιταλισμού, της εποχής εκείνης.

Και  έτσι προχωρούσε  και προχωράει  ο κόσμος ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο και σε ένα καλύτερο μέλλον.  Ομως η όλη αυτή κατάσταση με τον άκρατο νεοφιλευθερισμό στην αγορά και την υπερπαραγωγή προϊόντων αφ΄ ενός και από την άλλη η τάση ολοένα και μεγαλύτερης μείωσης της παρέμβασης των κρατικών μηχανισμών, στις εργασιακές σχέσεις και την διαδικασία της  παραγωγής  έφερε άλλα αποτελέσματα.  Για να γίνω πιό κατανοητός,  υπήρξε και υπάρχει συνεχώς αυξανόμενη διάθεση της μεγάλης εργοδοσίας και εκείνων που ελέγχουν την διεθνή  αλλά γενικά τις παραγωγικές μονάδες των κρατών για ολοένα και αυξανόμενα κέρδη.  Με την παραγωγή όμως να θέλει κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες με διασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα και αυξημένες αποδοχές για τους εργαζόμενους, περισσότερα κέρδη, αυτό  έρχεται  σε μια αντίθεση με ένα άλλο γεγονός. Το άλλο γεγονός είναι η ύπαρξη χωρών  ανά τον πλανήτη και ειδικά μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού,  που ζούν και  υπάρχουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και ευτελισμού του επιπέδου ζωής των λαών τους όπως η Ελλάδα και η Κύπρος τώρα για παράδειγμα. 

Αυτές οι ίδιες επιχειρηματικές παραγωγικές μονάδες και φυσικά οι ηγέτες τους έψαχναν, ψάχνουν  και  παράλληλα  δημιουργούν τέτοιες χώρες, για τη μεταφορά των μονάδων τους, όπου απελπισμένοι και πεινασμένοι άνθρωποι, θα προσφέρουν αντί ξεροκόμματου, οκτάωρα και δεκάωρα και βάλε εργασίας, χωρίς δικαιώματα.  Είναι οι χώρες αυτές, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά  μοντέρνα  σκλαβοπάζαρα  και στρατόπεδα  καταναγκαστικών έργων.  Παράλληλα αυτές οι χώρες έχουν οι διάφοροι,  απο εκείνα τα σκοτεινά κέντρα του πλανήτη,  απο πρίν φροντίσει να βρίσκονται σε κατάσταση πτώχευσης, να έχουν υπερχρεωθεί  και οι λαοί τους να είναι εξαντλημένοι και απελπισμένοι.  Ενα άλλο προσόν που πρέπει να έχουν, είναι να έχουν φυσικό ορυκτό πλούτο, όπως υδρογονάνθρακες και φυσικό αέριο τουλάχιστον (βλ. Ελλάδα  και Κύπρο στις μέρες μας).  Ετσι μέσα απο μια διαδικασία πτώχευσης τους, που καλλιεργείται απο χρόνια πρίν,  με εγκάθετους και μειοδότες  κυβερνώντες,  ο διεθνής  αυτός   φιλελευθερισμός επιτυγχάνει το στόχο του που δεν είναι άλλος παρά εξευτελιστικά φτηνά εργατικά χέρια και φτηνά κόστη πρώτων υλών, όπως ενέργεια και υλικά.

Αυτό λειτουργεί θαυμάσια, ενώ παράλληλα διαρκείς πόλεμοι και διαιρέσεις σε περιφερειακό επίπεδο παγκόσμια  στηρίζουν την όλη αυτή προσπάθεια  φτωχοποίησης  των λαών του πλανήτη και περισσότερων κερδών στο διεθνές κεφάλαιο.  Ομως, αυτό το σενάριο παράλληλα οδηγεί και σε κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, μέσα απο μια διαδικασία υπερπαραγωγής και αδιαθεσιμότητας των προϊόντων, καθόσον η διάλυση μέσω αυτού του πράγματος όλου της μεσαίας τάξης που ειναι η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας, επιφέρει και την κατάρρευση της. Με την κατάρρευση της μεσαίας τάξης πάευι και η ζωή της αγοράς.

Λίγες   φαίνεται παγκόσμια στις μέρες μας να μπορούν να αντέξουν σ αυτή την ξέφρενη κούρσα της κρίσης του καπιταλισμού, μεταξύ δε και αυτών και η Αυστραλία.  Με πλούσιο υπέδαφος και πρόθυμες  ασιατικές αγορές  μεταξύ των οποίων  και η Κίνα, να αγοράζουν τα προϊόντα της για ενέργεια, όπως  κάρβουνο και φυσικό αέριο, φαίνεται ότι ευδαιμονεί.  Με μία αγορά ακινήτων σε διαρκή άνθηση και ζήτηση, έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που θυμίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής πρίν τη κατάρρευση τους, που άρχισε το 2008 απο την αγορά ακινήτου.  Ηδη τα ακίνητα και εδώ στην Αυστραλία, αποτελούν μια μεγάλη φούσκα.  Η υπερεκτίμηση τους  σε μεγάλο ποσοστό  και η υπερκοστολόγηση τους  είναι μια πληγή.  Ακίνητα,  κακής ποιότητας, κατασκευής  και ηλικίας  πωλούνται μέσα από τη διαδικασία των δημοπρασιών σε υπερβολικά μεγάλες τιμές  και βέβαια  στον αντίποδα,  καταχρεώνει  η αγορά τους τους αγοραστές νέους ιδιοκτήτες τους , οι οποίοι  αγοράζουν  μέσα απο τη διαδικασία δανειοδότησης απο τις τράπεζες.

Οι τράπεζες απο την άλλη, δανειοδοτούν, με σχετικά χαμηλά επιτόκια και οι δανειολήπτες εργαζόμενοι, δύσκολα ή ευκολότερα άλλοι, καταβάλλουν τις δόσεις τους και όλα φαίνονται αγγελικά πλασμένα.  Ομως σε σχέση με όλα τα παραπάνω, όταν αρχίζουν και κλείνουν επιχειρήσεις, απολύουν οι αεροπορικές εταιρείες προσωπικόα, οι τράπεζες, το αυστραλιανό δημόσιο,  οι βιομηχανίες  μεταφέρονται στο εξωτερικό,  το ερώτημα  είναι  για πόσο θα αντέχουν οι (τέως  πλέον) εργαζόμενοι, να ανταποκρίνονται στις δανειακές τους υποχρεώσεις.  Μοιραία θα επέλθει πτώση της αγοράς ακινήτων, αύξηση των επιτοκίων δανεισμού απο τις τράπεζες  και η φούσκα της αγοράς ακινήτων θα σκάσει.  Ξαφνικά, θα αρχίσουν οι τιμές να πέφτουν στο μισή της σημερινής του αξίας, ενώ οι δανειολήπτες θα είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν δάνεια για ακίνητα που δεν έχουν πλέον καμία αξία  ή τουλάχιστον την αξία αγοράς τους.

Αυτά  συνέβησαν στην Αμερική και στην Ευρώπη και αποτελούν πλέον κανόνα.  Το ερώτημα είναι πως η Αυστραλία είναι απόλυτα βέβαιη  ότι δεν πρόκειται να συμβεί αυτό και εδώ;  Με την διεθνή  ρευστότητα και την απειλή ενός μεγάλου γενικευμένου πολέμου στον ορίζοντα, σε χρόνο αγνωστο βέβαια  ίσως  θα έπρεπε  να αρχίσει η συγκράτηση  του  φαινομένου της φούσκας των ακινήτων, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, απο τους εμπλεκομένους στην διαδικασία αυτή.  Και ας θυμηθούμε και την παροιμία της πατρίδας μας... « ο φόβος φυλάει τα έρημα».. όχι, να μη φοβηθούμε αλλά λίγη αυτοσυγκράτηση και έλεγχος ποτέ δε βλάπτει...

Οποιος θεωρεί ότι η ευδαιμονία κρατεί για πάντα, νομίζω ότι ζεί μια ζωή στην πλάνη...