Η ζώνη του Λυκόφωτος

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ο ΚΟΣΜΟΣ εδώ στο Σύδνευ στο φύλλο της 29ης Οκτωβρίου 2014

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος – Θεατρικός συγγραφέας

e-mail: athanasiadis.g@hotmail.com

Tel: 0421 969 172

Η ζώνη του Λυκόφωτος

Με τον όρο Λυκόφως χαρακτηρίζεται γενικά η χρονική περίοδος από την έναρξη της δύσης του Ηλίου μέχρι την έλευση του πλήρους σκότο υς. Στις ελληνικές
δημώδεις εκφράσεις αναφέρεται και ως σούρουπο, σουρούπωμα, μούχρωμα καθώς και σύθαμπο. Στον αντίποδα του Λυκόφωτος το Λυκαυγές, εκείνη η γλυκειά ώρα η πρωϊνή της ανατολής του ήλιου, που ζεσταίνει τον κόσμο μας και οδηγεί τα βήματα μας για την μέρα που ξεκινάει. Σκοπός του κειμένου αυτού, δεν είναι η αστρονομική και η φυσική ανάλυση του φαινομένου που οπωσδήποτε έχει σχέση άμεση με την γήϊνη ατμόσφαιρα και όχι με τη διάθλαση του φωτός όπως θεωρείται από πολλούς.

Αυτό που είναι μαθηματικά σίγουρο και εξακριβωμένο είναι ότι μετά το λυκόφως ακολουθεί πάντα η νύκτα και το σκοτάδι. Η νύκτα και το σκοτάδι, αρχαιόθεν είναι συνυφασμένα, με το φόβο, τον ύπνο, το κρύψιμο της ζωής, το θάνατο και γενικά στη καθημερινότητα του ανθρώπινου γένους με ότι έχει να κάνει, με χθόνιες καταστάσεις, εγκληματική δραστηριότητα και όλα τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας. Καθόσον το βιολογικό ανθρώπινο ρολόϊ είναι ρυθμισμένο για να ζεί και να δραστηριοποιείται κατά την διάρκεια της μέρας και υπό το φώς του ηλίου, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς για ποιό λόγο, ο φυσικός φόβος τους ανθρώπου για το σκοτάδι, είναι απολυτα δικαιολογημένος. Τη νύκτα ακόμη και τα γνωστά, γίνονται άγνωστα και φυσικά ο άνθρωπος δεν αντιδρά σε επίπεδο σκέψης και δράσης το ίδιο ώριμα όπως την ημέρα. Επιπλέον, η έκφραση «μπαίνουμε στη ζώνη του λυκόφωτος» έχει συνταυτισθεί εν πολλοίς με τις έννοιες του παραλόγου, του μεταφυσικού ακόμη και με την έννοια του κακού, για πολλές των περιπτώσεων.

Η χρηστικότητα και χρησιμότητα του όρου, εν τούτοις αποδίδει για μένα και πολλά απο τα στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα των Ελλήνων, ως λαού και ώς έθνους. Φυσικά ο απόλυτα κατανοητός ανθρώπινος φόβος για το λυκόφως και το σκοτάδι καθώς ακόμη και οι μορφές και τα σχήματα που μας περιβάλλουν αλλάζουν την νύκτα και παίρνουν άλλες διαστάσεις, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης απο αρρωστημένα ή καθόλου πονηρά και επικίνδυνα μυαλά. Αποτέλεσμα η δημιουργία πλασμάτων ή πνευμάτων κακού, φαντασμάτων, σατανάδων, διαβόλων και τριβόλων, ζόμπι, νεκροζώντανων και ότι άλλη αηδία μπορούσε να δημιουργήσει ο κάθε ανασφαλής, φοβισμένος, διεστραμμένος ή απλά εγκληματικός νούς και επέκεινα η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας δηλαδή η αέναη και αιώνια μάχη του καλού εναντίον του κακού και το αντίθετο. Η διαμάχη αυτή θεοποιηθήκε το αρχαίον και κυρίως στούς ανατολικούς πολιτισμούς και θεωρήθηκε καλόν ότι είχε να κάνει με την εξουσία του ενός αρχηγού, μέσα απο την διαδικασία των πατριαρχικών κοινωνιών και ότι ήταν αντίθετο με το καλό ήταν το κακό. Κακός θεωρήθηκε ο εωσφόρος, παρόλη την υπεροπολιτισμένη ερμηνεία της λέξεως και την ετυμολογική της σύνθεση, κακό το δέντρο της σοφίας και ο καρπός του, καθόσον έρχεται δια της γνώσεως, της λογικής παρατήρησης και έρευνας να αμφισβητήσει την κυριαρχία του φερομένου ως καλού. Η πολιτική σκοπιμότητα και η επιδίωξη της εξουσίας, που συγκεντρώνεται στο πρόσωπο του ενός, εκφράζεται μέσα από μια διαδικασία θεοποίησης και θρησκευτικής παραμυθολογίας, εξελίσσεται στην πορεία και καταλήγει σε διάφορες θρησκευτικές πεποιθήσεις και δόγματα, που ταλανίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα και κανείς δεν γνωρίζει για πόσο ακόμη.

Ωρες ώρες σκέπτομαι ότι στις φλέβες μου και μένα κυλάει το αίμα ενός έθνους, που ένας λογικα απλός σκεπτόμενος άνθρωπος, το λιγότερο που θα μπορούσε να πεί είναι ότι είναι σε κατάσταση πλήρους πνευματικής σύγχυσης. Μόνο να σκεφτεί κανείς, ότι ένα ολόκληρο έθνος, το Ελληνικό, αυτή τη στιγμή, αγωνιά και σκέπτεται τι θα βγεί απο τον τάφο της Αμφίπολης. Είναι ένας λαός οι Ελληνες, που είναι υπερήφανοι για τους προγόνους τους, ζούν απο τα απομεινάρια του πολιτισμού και της ζωής των προγόνων τους. 

Την στιγμή αυτή υποφέρουν μέσα στα πλαίσια μιας οξύτατης οικονομικής κρίσης, όμως απο την άλλη έχουν το σθένος και τη θέληση να υπερασπίζονται ονόματα αρχαία όπως τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι θανάτου, ενώ παράλληλα απορρίπτουν οτιδήποτε στοιχείο ανθρώπινο και αδυναμία μπορεί να είχε ο στρατηλάτης. Εχουν τουρισμό σαν κράτος γιατί έχουν προγονικά μνημεία, ιστορία, θέατρο, τέχνη, φιλοσοφία και όλα αυτά απο τους προγόνους τους και όχι μόνο για τις φυσικές ομορφιές της μοναδικής μας χώρας.

Ο ίδιος αυτός λαός, που "σκοτώνει" για τους προγόνους του και τη παράδοση του, που τραγουδάει δημοτικά τραγούδια συνέχεια της ζωής και της κοσμοαντίληψης του που χάνεται στα βάθη των αιώνων, ο λαός αυτός, κοροϊδεύει παράλληλα και λοιδωρεί τις θρησκευτικές αντιλήψεις των προγόνων του, και θεωρεί παραμυθολογία τα όσα ευσεβώς λάτρευαν οι πρόγονοι του θεώρώντας του αφελείς και πλανημένους. Θεωρεί προπάτορες πλέον και γενάρχες του διάφορα αλλοδαπά πρόσωπα, ξένα προς τον ίδιο τον Ελληνικό λαό και τα διάφορα φύλα του και δεν γνωρίζει την ύπαρξη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας που ειναι οι γενήτορες του, ή την γενεά του Ινάχου και γενικά την πελασγική μας καταγωγή. Γνωρίζει, σε κάθε περίπτωση όμως με αρκετή δόση ημιμάθειας και σ αυτον το τομέα, την ανάλυση γύρω απο θρησκευτικά δόγματα που μπήκαν στην ιστορία του, αρκετές χιλιάδες χρόνια απο την απαρχή του σαν έθνος και απορρίπτει και αγνοεί περιγελώντας και υβρίζοντας εκείνα που ευσεβώς λάτρευαν ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Λεωνίδας και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος. 

Κάπου εκεί μπαίνει το έθνος των Ελλήνων μπαίνει στη ζώνη του λυκόφωτος...

Η φωτό του άρθρου είναι απο το διαδίκτυο και καμία σχέση ιδιοκτησίας έχει με το μπλόγκ ή τον συντάκτη