Σπατάλη ζωής;

Σ όλη μου την ζωή μου έλεγαν οι άλλοι ότι θα έπρεπε να οργανώσω την ζωή μου περισσότερο συστηματικά και να έχω πάντα ένα πρόγραμμα, για να μην είναι χύμα και σκόρπια. Προσπαθούσα πάντοτε γι αυτό, και το μόνο που κατόρθωνα ήταν να εντάσσω σε προγράμματα όσους αποτελούσαν το άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον. Δεν θεώρησα ποτέ ότι ήταν προγράμματα κατεύθυνσης και τις κατευθύνσεις τις αποφάσιζαν για παράδειγμα τα παιδιά μου, μόνοι τους. Ημουν, εκεί κοντά , δίπλα , πολλές φορές σαν μια ομπρέλλα προστασίας να τα σκεπάζω. Οσο για μένα, όποτε και να έκανα πρόγραμμα, η ανατροπή θα ήταν η κατάληξη. Πριν φύγω απο την Ελλάδα, δεν ήταν καν δύο χρόνια, είπα να αγοράσω ένα διαμέρισμα, με δάνειο φυσικά, όπως όλοι οι Ελληνες. Λίγο καιρό πριν, είχα αγοράσει και ένα μικρό αυτοκίνητο, διότι το παλαιό, κατήντησε ρεντίκολο και κυκλοφορούσε μόνο τις στεγνές μέρες  καθόσον τις βροχερές έπρεπε να κρατά κανείς ομπρέλλα και να φορά βατραχοπέδιλα για να το οδηγεί. Παρόλο, λοιπόν, ότι προγραμμάτισα στην ζωή μου, να προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες, στο καινούργιο σπίτι, που θα το επίπλωνα, ήρθαν οι ανατροπές. Το 2011 έφυγα από την Ελλάδα, εγκαταλείποντας πίσω στους προστατευομένους μου, το καινούργιο αυτοκινητάκι και το καινούργιο σπίτι. Πάει, λοιπόν το πρόγραμμα, για άλλη μια φορά. Και επιπλέον, λένε και τα άστρα απο ψηλά. Κοίτα Σκορπιέ, μη τολμήσεις να γυρίσεις στην Ελλάδα πριν το 2015, άν θέλεις να επιβιώσεις...

Τώρα τι πρόγραμμα να κάνω; Να κάνω; Η απλά να πω, carpem diem!