Η Ζωή περνάει και χάνεται...

Γράφει και επιμελείται ο

 Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

ΣΥΝΔΕΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

email: athanasiadis.g@hotmail.com

Η ζωή περνάει και χάνεται

Κάποτε μετέφερε ανθρώπινες ψυχές. Τον καθημερινό κάματο μέσα στην πόλη. Ατέλειωτα χιλιόμετρα, αγκομαχώντας στους δρόμους της Αθήνας. Ηταν  η ελπίδα και η παρηγοριά του κάθε εργαζόμενου. Πόσα γέλια, πόσες φωνές, πόσο στριμωξίδι για μια θέση στους όρθιους. Τώρα γέρασε, πεταμένο, σε κάποιο χωράφι, σε κάποιο δάσος, μακρυά απο την πόλη που έζησε την Αθήνα. Κάποιος το πήρε λέει και το πήγε στην δυτική Ηπειρο, στην Πάργα σε κάποιο δάσος. Και εκεί έμεινε κουφάρι ξεχασμένο, αυτό που μεσα στο σώμα του κουβαλούσε κάθε μέρα τον καϋμό, τον πόθο του εργάτη, του δημόσιου υπάλληλου, του βιοτέχνη, του μαθητή, του φοιτητή... με αυτά μεγάλωσα και εγώ μέχρι που στις αρχές της δεκαετίας του 80 τ αντικατέστησαν σιγά σιγά με τα ΙKARUS  απο την Ουγγαρία και μετά με άλλα και άλλα... και τώρα αφημένο να σαπίσει να αφομοιωθεί και αυτό ανόργανο με την γή κάποτε όπως και εμείς ... στην ίδια αγκαλιά θα κοιμηθούμε τον αιώνιο ύπνο μόνοι όπως ήρθαμε και μόνοι στην ζωή...

Αυτά πάλι γλύτωσαν, μουσειακά μοντέλα, αντίκες, κάποιοι με μεράκι αλλα και ανθρωπιά προσπαθούν να τα κρατήσουν στην ζωή να τα γνωριζουν οι νέοι να τα θυμούνται οι παλιότεροι. Τα δε δύο συγκεκριμένα, είναι και αυτά μάρτυρες μιάς  άλλοτε δυνατής πατρίδας..  τότε που υπηρχαν ακόμη βιομηχανίες. τα συγκεκριμένα μοντέλα είναι της αμαξοβιομηχανίας Βιαμάξ των αδελφών Φωστηρόπουλων, που λειτουργούσε την Λεωφόρο Αθηνών. Απασχολούσε εκατοντάδες εργαζομένους και παρήγαγε χιλιάδες λεωφορεία, αστικά, υπεραστικά , τουριστικά... Τώρα δεν υπάρχει τιποτε απο όλα αυτά... μόνο το άδειο κουφάρι ενός παλιού εργοστασίου, να θυμίζει ότι κάποτε και στη Ελλάδα, υπήρχε ζωή...