Ενας γλάρος ... Αυγουστιάτικος

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος - Θεατρικός Συγγραφέας

ΣΥΝΔΕΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

email: athanasiadis.g@hotmail.com

Ενας γλάρος ... Αυγουστιάτικος

Ο Αύγουστος ήρθε και μαζί του τυπικά και ο τελευταίος μήνας του χειμώνα για το νότιο ημισφαίριο ή του καλοκαιριού για το βόρειο ημισφαίριο. Μια ξαφνική ησυχία απλώθηκε παντού και φυσικά εννοούμε το παροικιακό μας χώρο εδώ στο Σύδνεϋ. Φυσικά η αιτία είναι εκείνη που όλοι φαντάζεστε. Οι συμπάροικοι μας ή τουλάχιστον η μεγάλη πλειοψηφία τους εδώ τουλάχιστον στο Σύδνεϋ λείπει. Στη Κέρκυρα υπάρχει ένα λαϊκό ρητό, που λέει «Νιές, γριές βουρλίζονται και οι ασπρομηλιγκάτες (αυτές που έχουν άσπρα μηνήγγια)» Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάτι διαφορετικό ή πολλές φορές κάτι παράλογο κάνουν και είναι σαν να «βουρλίστηκαν» δηλαδή τρελλάθηκαν. Ομως στη προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια απόλυτα όμορφη και καθόλου τρελλή παράκρουση που έχει πιάσει το σύνολο σχεδόν της παροικίας μας και αφορά το τακτικό και καθιερωμένο πλέον ταξίδι στην Ελλάδα. Ολοι ανεξαρτήτως ηλικίας, νέοι, νέες, μεσήλικες αλλά και ηλικιωμένα, κουβαλώντας λίγες αποσκευές και παιδιά και εγγόνια, έφυγαν και μας εγκατέλειψαν. Ολους εμάς που για διαφόρους λόγους, δεν μπορούμε να πάμε στην Ελλάδα τη περίοδο αυτή και να απολαύσουμε τις θάλασσες, το χωριό μας, τη πόλη μας το τόπο που γεννηθήκαμε εμείς ή οι πρόγονοι μας.

Παραμείναμε λοιπόν, εδώ να φυλάττουμε «Θερμοπύλες» ή για την ακρίβεια να φυλάμε το Σύδνεϋ μη πάει και φύγει από τη θέση του. Και αποφασίζουμε όποτε επιτρέπει ο καιρός να κάνουμε βόλτα στην πόλη ή στην όποια παραλία, κόλπο, όρμο ή κολπίσκο στη περιοχή του Harbour που είναι ίσως το πιό όμορφο του κόσμου. Εκεί συναντάμε πάντα τους ίδιους ανθρώπους που διαφημίζουν και επιδεικνύουν τα μουσικά ή φωνητικά τους ταλέντα, παίζοντας το παραδοσιακό όργανο της Αυστραλίας, το ντιντζουριντού. Τα μικρά καραβάκια πηγαινοφέρνουν πέρα δώθε τον κόσμο από προάστιο σε προάστιο και είναι μέρος φυσικά της ταχύτερης μετακίνησης στη πόλη. Τα θαλασσόπουλια φωνάζουν και πετούν και οι γλάροι συνωστίζονται γύρω από τους περιπλανητικές της παραλιακής ζώνης, έτοιμοι να ορμήσουν σε κάποιο κομμάτι από σκάκ, ή ξηρό καρπό που θα πετάξει κάποιος προς το μέρος τους. Σίγουρα εκείνο που φαίνεται ότι κάνουν με δυσαρέσκεια είναι το να ψαρεύουν. Γιατί άλλωστε εφόσον μπορούν και εξασφαλίζουν καθόλη τη διάρκεια της μέρας έτοιμο δωρεάν φαγητό, να διακινδυνεύουν και τη ζωή τους στο νερό το πολύ πολύ για ένα μικρό ψάρι που σίγουρα δεν έχει τη νοστιμιά ένός κομματιού τυποποιημένου σκάκ, ή σάντουιτς ή ενός κομματιού τηγανισμένης πατάτας... Εκεί όμως συναντάει κανείς και κάποιους μοναχικούς που λιάζονται την ώρα της χάσης του ήλιου και λίγο πριν το λυκόφως και σου επιτρέπουν να τους προσεγγίσεις και να του φωτογραφίσεις. Τελικά κάποιες φορές αισθάνομαι ότι αυτά τα πουλιά διακατέχονται και από μια δόση φιλαρέσκειας και ματαιοδοξίας, διότι ποτέ μα ποτέ δε μου έχουν αρνηθεί τη φωτογράφιση τους.

Με εκείνες τις σκέψεις εύχομαι σε όλους τους συμπαροίκους μας που είναι στη πατρίδα τούτο τον καιρό, να περάσουν όμορφα και να ... φωτογραφίζουν και εκείνοι τα δικά μας θαλασσοπούλια εκεί στη πανέμορφη γαλάζια μας θάλασσα.