16 Σεπτεμβρίου 2011 .... almost six years later

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάδης

Δικηγόρος -  Θεατρικός Συγγραφέας

ΣΥΔΝΕΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Τηλ: 0421 969 172

16 Σεπτεμβρίου 2011 .... almost six years later!

«Μπαμπά, μπαμπά... μη φύγεις» ακόμη τώρα σαν καρφιά ματώνουν την ύπαρξη μου, αυτά τα λόγια του μικρού μου τότε δωδεκαετούς γιού Ανδρέα, στο αεροδρόμιο των αναμνήσεων. Στο διεθνές αεροδρόμιο Αθηνών, «Ελευθέριος Βενιζέλος» Ονομα σπουδαίο τούδωσαν του αεροδρομίου, όνομα ενός προσώπου που συνέδεσε τη ζωή του με προσφυγιές, σφαγή, μαύρες μνήμες. Και κείνη τη μέρα τη 15^η Σεπτεμβρίου 2011 έμελλε κείνο το ταξίδι, της φυγής, να συνδέσει και μένα με το αεροδρόμιο του αποχαιρετισμού.  Πόσο δύσκολο ήταν να ξεκολλήσω από πάνω μου, ένα δωδεκάχρονο αγόρι που σπαρταρούσε στο κλάμα, για τον πατέρα που έφευγε... Δίπλα μου, η γερόντισσα τότε συγχωρεμένη πιά μάνα μου, να κλαίει και ο μεγάλος μου γυιός, 19 χρονών παλληκάρι, ο Αριστείδης μου, με βουβό κλάμα να με κοιτάζει κατάματα χωρίς να λέει τίποτα... Και από το στόμα μου να βγαίνουν λόγια ψεύτικα και υποσχέσεις που γνώριζα δε θα τηρήσω ποτέ... «Θάρθω πάλι, σε λίγους μήνες...» Κείνο το ταξίδι μου, το πρώτο της μετανάστευσης στην Αυστραλία, δε θα το ξεχάσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου... και εγώ σαν χιλιάδες άλλους Ελληνες που έφυγαν για μερικούς μήνες ή χρόνια και δεν ξαναγύρισαν ποτέ...

Και την επόμενη μέρα βρέθηκα στη Μελβούρνη. Και μόνη μου επικοινωνία πιά με τις καρδιάς μου τους πολυτιμότερους θησαυρούς, τα παιδιά μου, η τεχνολογία, το Skype  και το τηλέφωνο. Πόσο αλήθεια ένα πλαστικό ρολόϊ χεριού αξίας 50 ευρώ, μπόρεσε να βοηθήσει κείνο το μικρό αγόρι να ξεπεράσει το σπαραγμό του για τον πατέρα που έφυγε... αυτό του αγόρασαν από το αεροδρόμιο για να το ξεγελάσουν... μα όμως τα παιδιά, έχουν καρδιά, έχουν αισθήματα και τα αισθήματα δεν εξαγοράζονται με πλαστικά ρολόγια.

16 Σεπτεμβρίου 2011 και έπρεπε αμέσως να το πάρω απόφαση για να μπορέσω να επιβιώσω και να ελπίζω ξανά. Τώρα πιά ένας οικονομικός μετανάστης και εγώ, σαν εκείνους τους Αφρικάνους, τους Πακιστανούς, τους Αλβανούς που έρχονταν κατά κύματα στην πατρίδα μου που άφησα πίσω.. Η μόνη διαφορά μου, ότι ήμουν ένας διαφορετικός σκλάβος με γραβάτα και γνώσεις, αναλώσιμο υλικό και εγώ, όπως άλλωστε όλοι μας είμαστε στη ζωή αυτή, που προσφέρουμε την ύπαρξη μας στις ανθρώπινες κρεαταγορές του κόσμου.

Και τότε μείναμε μόνοι μας να κοιτάζουμε ο ένας κατάματα τον άλλον, εγώ και η Αυστραλία. Ενας κόσμος διαφορετικός, με άλλες αξίες, ένας κόσμος που το συναίσθημα και η ευαισθησία δεν έχουν θέση στη ζωή του μετανάστη. Γύρω μου πολύχρωμα πλήθη, όλες οι φυλές του κόσμου και ένας ο στόχος για όλους. Η επιβίωση, η δουλειά, το χρήμα. Αλλά υπάρχει και η ζωή... το αν θα ζήσουμε ή όχι εξαρτάται από εμάς και αυτό δε μας το δίνει ή αφαιρεί κανένας τόπος στη γή. Είναι προσωπική του καθενός υπόθεση! Και επέλεξα να ζήσω και σ΄αυτόν το τόπο!

Γρήγορα τα βήματα μου, με οδήγησαν στο Σύδνευ και έμελλε η γνωριμία μου με την καλή μου φίλη Αννα Αρσένη και το περιοδικό της «Alfa Greek Australian Magazine” να είναι καθοριστική για τον τόπο που επέλεξα ή επέλεξε εκείνος να κατακτήσω ή να με κατακτήσει. Παράλληλα η ενασχόληση μου με το επάγγελμα μου, σαν Δικηγόρος και η συνεργασία μου, που διαρκεί ακόμη με την Δικηγόρο Αθηνά Τουρίκη οριοθέτησαν και συγκεκριμενοποίησαν τη ζωή μου, από την πλευρά αυτή. Εξαίρετοι και σπουδαίοι άνθρωποι και νιώθω τυχερός που  μπήκαν στη ζωή μου, γιατί απλά αυτό έπρεπε να γίνει για κάποιο λόγο και αυτό έγινε.

Η Ελληνική παροικία, στήριξε τη προσπάθεια μου αυτή και μετά από όχι και τόσο εύκολο αγώνα με αγκάλιασε νομίζω και ίσως και κάποιους να δυσαρέστησα, γιατί αυτό είναι νομοτελειακό και δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς μόνο φίλους αλλά θα έχει και εναντίους για να μπορεί να υπάρχει ισορροπία. Πάντα ήμουν ανήσυχος στη ζωή μου, το ίδιο και εδώ στη γή αυτή και έψαχνα και ψάχνω διαρκώς ότι μπορεί να με εντάξει στα πλαίσια των ενδιαφερόντων μου. Χρόνια πολλά αρθρογράφος ήδη από την Ελλάδα και ήρθε η εφημερίδα Ο ΚΟΣΜΟΣ. Η γνωριμία μου με τον εξαίρετο αρχισυντάκτη της Γιώργο Χατζηβασίλη, από τα στούντιο του ραδιοσταθμού 2ΜΜ, μου έδωσαν επίσης καθώς και ο ραδιοσταθμός χώρο για να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου και να επικοινήσω με τον κοινωνικό μου περίγυρο.

Και ο στόχος έγινε πραγματικότητα. Δεν μπορούσα ποτέ να διαννοηθώ ότι δεν θα είμαι απόλυτο μέλος και μέτοχος της Αυστραλίας και του υπέροχου κόσμου γύρω μου. Και λίγες μέρες πριν κλείσει η πενταετία παραμονής μου στη χώρα, η γή αυτή φορώντας τα καλύτερα ανοιξιάτικα της ρούχα με αγκάλιασε και με έκανε παιδί της. Η Δήμαρχος της πρώτης πόλης της χώρας Κα Clover Moore, ένα μεσημέρι του Αυγούστου του 2016 με όρκισε πολίτη της μέσα σε ένα κλίμα ιδιαίτερης φόρτισης και συγκίνησης.

Δεν είμαι αχάριστος, αισθάνομαι απέραντο σεβασμό και εκτίμηση στη νέα μου πατρίδα, εκείνη που σώζει ανθρώπους και ξαναδίνει ελπίδα και όνειρο. Θα ήταν παράλειψη μου να μην αναφερθώ και στον καλό συνάδελφο και αγαπημένο φίλο Γιάννη Δραμιτινό για τη φιλία του, την εκτίμηση και τη βοήθεια του και ένα σωρό άλλους ανθρώπους που έκαναν τη ζωή μου βιώσιμη και ανθρώπινη στον ευλογημένο τούτο τόπο. Οσον αφορά τον προσωπικό μου απολογισμό έχει πρόσημο θετικό παρόλο το βαρύ τίμημα της ξενιτιάς. Αυτός ο τόπος ονειρεύομαι να γίνει μια μέρα πιά και τόπος των παιδιών μου, και όλων εκείνων που η μάννα μας Ελλάδα, σαν μητριά διώχνει καθημερινά από το κονάκι της.

Καλημέρα σας καλοί μου συμπάροικοι! Καλημέρα Σύδνευ! Καλημέρα Αυστραλία!